Welkom hier! Op deze blog vind je niet alleen boekentips en mijn mening over boeken en films, ik verzamel ook info over auteurs en acteurs. Heel veel snuffelplezier en twijfel vooral niet als je een reactie wil achterlaten! Vind je niet wat je zoekt? Dan heb ik ook nog Gietjes Corner, Gietjes Weetjes en Gietjes Maksels en Baksels voor jullie!
Oké, de trilogie 'Dirty Little Secrets' van Anja Feliers had letterlijk en figuurlijk niet zoveel om het lijf, maar ik ben toch blij dat ik eindelijk nog eens een reeks helemaal uitlas en dit zonder boeken opnieuw te hoeven lezen. Een mijlpaal als je het mij vraagt! Dat brengt mijn gelezen boeken deze vakantie ook op een totaal van vijf. Daar kan ik niet ontevreden mee zijn. Uiteraard staan we nog niet op het punt waar we zouden willen zijn, maar als ik tegen 31 augustus zes boeken helemaal heb uitgelezen, dan zal ik toch een beetje trots op mezelf zijn! Zeker als ik bedenk van waar ik kom. Je kunt dus zeker nog een eindverslag over 'Vlinderslag' verwachten en misschien dat ik in de laatste week van augustus nog ergens de tijd vind om nog een eerste mening van een volgend boek neer te schrijven. Al mag ik mezelf in die periode van het jaar niet al te veel druk opleggen want sowieso is het dan al heel erg druk met de voorbereidingen voor het nieuwe schooljaar.
Dit gezegd zijnde neem ik jullie graag mee naar 'Adembenemend', het derde boek van de trilogie 'Dirty Little Secrets'.
Gegevens
Uitgegeven in 2022
Uitgever: Anja Feliers en Pelckmans Uitgevers nv
Omslagontwerp: bij Barbara
Omslagbeeld: Shutterstock
Zetwerk: www.intertext.be
Foto auteur: Luna Meers
Ontwerp ornamenten: Tara Meers
ISBN: 978 94 6401 3535
NUR: 343
Aantal pagina's: 294
Verhaal
Louise betrapte op het einde van het tweede boek haar beste vriendin Claire met haar minnaar Tyler. Dat was in een hotelkamer in Maastricht. Ze wil er geen seconde langer blijven en daarom zoekt ze in het midden van de nacht een uitweg bij Alexander. Hij is immers al jaar en dag haar beste vriend en ze weet ook dat er gevoelens spelen, maar hij is nu bij Trix.
Alexander besluit om Louise te helpen en brengt haar van Maastricht naar Nieuwpoort, maar niet voor Tyler eerst nog eens zijn zeg in de lobby van het hotel komt doen. Louise is zodanig verward, overstuur en gebroken dat ze maar wat graag even bekomt in het vakantiehuis van de ouders van Alexander. Hij kan echter niet de hele tijd bij haar blijven. Er moet immers gewerkt worden én zijn vriendin wacht thuis op hem. Kunnen ze elk afzonderlijk uitmaken wat ze voor elkaar voelen en hoe ze daarmee zullen omgaan of komt Tyler weer roet in het eten gooien? En wat met de band tussen Louise en Claire? Kan daar nog iets worden hersteld?
Mijn mening (+/++)
Dit boek vond ik net iets minder dan het tweede deel, dat vond ik qua spankracht net nog een tikkel beter. Uiteindelijk weet je hier al 300 pagina's lang hoe het zal uitdraaien. Al zorgt Feliers wel nog voor iets extra. 'Adembenemend' is niet echt spannend en een tikkel voorspelbaar maar deze schrijfster zorgt wel voor amusement en gewoon goed geschreven boeken. Vandaar dat ik eigenlijk al zin heb om een volgend verhaal van haar te lezen. En dat is uiteindelijk een kunst volgens mij. Mensen aanzetten om meer van jouw werken te doen lezen, het is zeker niet iedereen gegeven.
Adembenemend past heel erg goed bij de vorige twee boeken, Feliers heeft een heel vlotte schrijfstijl en de dingen die op het pad van Louise komen zijn wel herkenbaar (zij het soms in een andere context). Zo ben ook ik al eens echt ontgoocheld geweest in een vriendin en voel(de) ik me echt bedrogen, maar uiteindelijk is er wel nog steeds een band die je in al die jaren ervoor hebt opgebouwd. En 'houden van' is duidelijk ook niet altijd (meteen) genoeg om er iets gelukkigs van te maken. Vreemd hoe je bepaalde boeken precies op een moment van je leven leest dat ze er eigenlijk toe doen. Is het toeval of is er toch iets van energie die je in een bepaalde richting stuurt. Ik ben op dat vlak nog een leek en er valt nog zoveel bij te leren. Maar hoe dan ook, ik heb er iets aan gehad, aan het lezen van dit boek. En daar doen we het toch voor. Op naar de volgende!
Zoals jullie eerder al merkten, hou ik wel van Vlaamse series. Elk jaar komen er een aantal nieuwe dingen uit en doorheen het schooljaar vind ik weinig tijd om die te bekijken. Dan is een vakantieperiode daar ideaal voor. In de zomervakantie vertoef ik 's avonds soms toch wat liever buiten, maar aangezien het weer de afgelopen maand geen zo'n vette was, zakte ik soms toch eens onderuit in mijn zetel. Al kijk ik eigenlijk nog meer vanachter mijn bureau. Niet dat dit evengoed zit, maar dan ben ik aan het knippen of aan het voorbereiden voor school en dan zet ik iets op als achtergrond. Al gebeurt het wel eens dat de achtergrond eerder voorgrond wordt :). Maar in de vakantie mag en kan alles (of toch heel veel).
Vandaar dat ik afgelopen week tijd maakte voor 1985. Deze serie werd in het begin van dit jaar uitgezonden op Eén en La Une en kun je nu nog steeds integraal bekijken op VRT MAX. Ik had jullie graag een trailer getoond, maar ik vind niet meteen een bruikbare video.
Gegevens
Genre: Drama, misdaad
Regie: Wouter Bouvijn
Scenario: Willem Wallyn
Camera: Wim Vanswijgenhoven
Montage: Pieter Smet
Muziek: David Martijn en Jeroen Swinnen
Taal: Nederlands en Frans
Speelduur: Elke aflevering +/- 50 minuten
Inhoud
In de woelige jaren '80 was het allemaal nog helemaal anders in België. Ik werd erin geboren, maar dat wil meteen ook zeggen dat ik er weinig van meekreeg. Van mijn eerste levensjaren weet ik sowieso niet heel veel meer. Maar ons land daverde op zijn grondvesten. Er werden immers wel wat aanslagen gepleegd en de Bende van Nijvel stond heel frequent in de kranten.
Van het moment dat je begint met het bekijken van deze serie word je ondergedompeld in de sfeer van die jaren. De huizen, de kledij, de gezinnen die in beeld worden gebracht, schetsen moeiteloos hoe het in die tijd was. In de eerste aflevering maak je kennis met Marc en zijn moeder. Franky, zijn beste vriend komt hem oppikken om uit te gaan. Franky zijn zus Vicky is trouwens DJ en ze gaan samen met haar feesten. Je ziet meteen dat Franky en Marc voor elkaar door het vuur gaan en dat Marc in alle stilte wel een oogje op Vicky liet vallen. Franky is de flamboyantste van de twee, maar ook zijn klein hart is duidelijk te zien (omdat de band met zijn vader niet is zoals je het tussen vader en zoon zou verwachten).
Samen vertrekken ze naar de rijkswachtersschool terwijl Vicky rechten studeert. De jongens hebben elkaar beloofd alles samen te doen, maar al snel geraken ze op een ander pad. Marc wil alles volgens het boekje doen terwijl Franky door toedoen van Philippe Debels er eigenlijk de kantjes van af rijdt.
Eerste mening
Vlaamse series zijn mijn ding en als ze dan nog gecombineerd worden met de geschiedenis van ons land, dan is dat de kers op de taart. Ik heb tot nu toe erg genoten van deze serie. Er is niet alleen het verhaal van de twee vrienden en hoe goed je intenties ook zijn, dat de wegen kunnen scheiden zonder dat je het zelf wil, er is daarnaast zoveel meer. Marc die stiekem verliefd is op Vicky (denk ik), maar die geduldig wacht en gewoon extreem lief voor haar is. Vicky die haar weg zoekt in Brussel, maar die tegelijk ook de warmte van een gezin mist. Marc die opgroeit met zijn moeder omdat zijn vader en gewezen rijkswachter dood is en Franky en Vicky die wel nog hun vader hebben, maar waar hun moeder overleden is. Marc wil heel graag weten welke rijkswachter zijn vader was, Franky wil zich in de gratie werken van zijn vader en thuis wachten twee alleenstaande ouders op hun kroost. Zij het op een heel andere manier.
Terwijl Franky en Marc hun opleiding bij de rijkswacht volgen, loopt er daar van alles mis. Er is de aanslag op rijkswachter Vernaillen en zijn vrouw en er verdwijnen tijdens een wacht van Franky een aantal wapens uit de kazerne. Het is duidelijk dat niet iedereen het zo nauw neemt met de wetten en dat niet alle rijkswachters hetzelfde boekje volgen. Maar wie komt er zonder kleerscheuren uit, wie blijft zonder verpinken recht op zijn doel afgaan en wie laat zich misleiden door anderen. Ik ben alvast heel erg benieuwd naar het vervolg! Van zodra ik de acht afleveringen achter de kiezen heb, schrijf ik hier een eindverslag neer.
Ik kon het weer niet laten, om twee boeken door elkaar te lezen. Vroeger deed ik dit eigenlijk nooit. Aan een verhaal beginnen was in de meeste gevallen dit boek ook effectief uitlezen voor ik aan een ander werk begon. Heel zelden legde ik eens iets aan de kant als ik het echt heel erg slecht vond. Maar voor de rest: boek per boek, van begin tot eind. En oké, toegegeven, soms al eens spiekend naar een eind als ik het heel erg spannend vond :).
Na mijn vreselijke leesdip liep het helemaal anders. Keer op keer zocht ik opnieuw naar die kick. Dat gevoel om te verdwijnen in een wereld die de jouwe niet is, maar tijdelijk eigenlijk net juist wel. Opgenomen worden in een scène, familie, landschap en je daar voelen. Genietend van het geluk of net op je tenen wegsluipend omdat je geen getuige van een tafereel wil zijn.
Dat is waar lezen voor mij om gaat. Ontspannende spanning of net spannende ontspanning. Ik vind het naast zovele anderen dingen echt heel interessant. Soms maakt het je hoofd leeg, andere keren misschien net een tikkeltje voller, maar het doet iets met je. Je leert bij, het beroert, het ontroert,...
Maar dat gevoel miste ik dus al die voorbije jaren. Door een gebroken hart. Wat dat niet met een mens kan doen. Beetje bij beetje probeer ik mijn goede oude gewoontes weer op te rakelen, ook al sta ik nu misschien een tikkeltje anders en ook volwassener in het leven. Getekend, maar ach, tekeningen groot of klein, lelijk of heel mooi, ze ontroeren en beroeren net als boeken.
Vandaar dat ik mezelf beloofde om het weer bij één boek te houden, van begin tot eind. Op die manier is het volgens mij makkelijker om een te worden met een boek, met personages, met een verhaal. En dat lukte me de voorbije maand echt aardig. Tot ik dus het derde deel van de 'Dirty Little Secrets'-trilogie in huis haalde en ik gewoon zo benieuwd werd naar wat er nu met Louise zou gebeuren.
Eerst even een zijsprongetje naar 'Adembenemend' van Anja Feliers dus. Maar ik hou jullie eraan, de eindbeoordeling over 'Vlinderslag' zul je komende maand zeker ook nog op Gietjes Boekies en Movies kunnen lezen, dat beloof ik nu meteen plechtig!
Flaptekst
Nadat Louise Tyler opzocht in Maastricht, ontvlucht ze in allerijl de stad. De confrontatie met Tylers uitspattingen en de impact daarvan op haar leven doen haar terugvallen op zichzelf. Ze zoekt én vindt de antwoorden die nodig zijn om komaf te maken met haar verleden. Daardoor beseft ze al snel dat er maar plaats is voor één man in haar leven: de man die er altijd al was voor haar, Alexander.
Maar om hem te overtuigen van haar diepste gevoelens, zal ze alles op alles moeten zetten en zich volledig moeten blootgeven.
Worden Louises ultieme fantasieën eindelijk vervuld?
Eerste mening
Je hebt zo van die boeken die niet eeuwig zullen blijven hangen en die je ook niet zal vermelden als iemand je vraagt: 'Wat moet je echt gelezen hebben?' Maar als je nu op zoek bent naar een spannend (of eerder een tikkeltje prikkelend) verhaal dat letterlijk en figuurlijk niet zo veel om het lijf heeft, dan zou ik toch deze trilogie aanraden. De boeken lezen echt als een trein en hoe je het nu draait of keert (of misschien wel afkeurt wat er allemaal gebeurt), ik denk dat wie wat luchtige lectuur nodig heeft zich echt kan vermaken met 'Dirty Little Secrets'. Anja Feliers schrijft vlot, je kan je voldoende vereenzelvigen met het hoofdpersonage en het is niet van de pot gerukt wat ze meemaakt. Vroeger had ik eigenlijk geen flauw idee wat er allemaal in de wereld gebeurde, maar neem het van mij aan, er kan wel wat.
Louise is vooral een zoekende jonge vrouw en ik denk dat er velen onder ons dat zijn. Of je nu single bent, in een relatie of getrouwd. Wat ze meemaakt lijkt in eerste instantie spannend, maar je merkt algauw dat ook zij eigenlijk naar rust en stabiliteit zoekt. Naar vertrouwen, naar respect, naar liefde. Misschien kan ik er nu al van uitgaan dat het met haar wel goedkomt (want zo gaat het toch meestal in fictie), maar ik ben wel nog altijd benieuwd naar welke lijken er nog uit de kast zullen vallen en hoe Louise daarmee om zal gaan. Welke obstakels zal ze nog moeten overwinnen om te geraken waar ze wil zijn. Hoop houden, moed, dat doe ik voor haar, maar stiekem ook voor mezelf :).
Je hoeft niet altijd mooi te zijn om iets te bereiken, maar Yusra Mardini haar blik heeft toch iets magisch. Ik zag haar en keek ernaar, bleef net iets langer bij de cover van haar boek hangen. En dat is uiteraard wat een schrijver wil bereiken. Ze kijkt, maar ze kijkt ook niet. Wat ziet ze? Wat denkt ze? Het waren maar een paar vragen die door mijn hoofd schoten. Oordeel zelf maar hieronder...
Daarbij komt nog dat er op de voorkant een quote van Barack Obama staat en aan de ommezijde eentje van niemand minder dan Khaled Hosseini. Dan heb ik eigenlijk geen seconde meer getwijfeld en bracht ik 'Vlinderslag' mee van de bibliotheek.
Flaptekst
'Niemand kiest ervoor om vluchteling te worden. Ik moest mijn thuisland verlaten om in leven te blijven, ook als ik daarbij het risico liep om dood te gaan.'
Yusra Mardini ontvlucht Syrië in 2015. Aan de Turkse kust stapt ze in een kleine rubberboot vol vluchtelingen, die op weg gaat naar Griekenland. Al na een kwartier begeeft de motor het en begint de boot te zinken. Yusra en haar zus springen overboord en trekken de overvolle boot drieënhalf uur lang door open water, tot ze aankomen op het strand van Lesbos. Daarmee redden ze het leven van alle opvarenden.
Vlinderslag is het verbluffende verhaal van deze inspirerende jonge vrouw, die haar reis begon in het geteisterde Damascus en via een levensgevaarlijke route door Europa uiteindelijk Berlijn bereikte. Vandaaruit kon ze haar olympische droom verwezenlijken: zwemmen op de Spelen in Rio de Janeiro.
Mijn mening
Intussen las ik al een veertigtal pagina's en ik moet zeggen dat je meteen in het verhaal zit. Yusra en haar zus Sarah worden van bij de geboorte keihard getraind door hun vader. Hij had een zwemdroom voor zichzelf en projecteert deze nu op zijn dochters. Alles moet daarvoor wijken. Wat hij niet ziet, is dat hij zijn gezin daar niet altijd even gelukkig mee maakt.
Er sluimeren echter ook rellen en opstand in en om hun thuisland Syrië. Eerder waren er al revoluties in Libië, Egypte en Tunesië en in eerste instantie is het gezin Mardini er nog van overtuigd dat zij veilig zijn, maar Syrië ontspringt de dans niet. Het wordt steeds gevaarlijker en hun wereld wordt steeds kleiner. De werkplek van de moeder is niet meer bereikbaar en ook thuis horen ze vaak geweerschoten. Blijven ze of worden ze gedwongen om te vertrekken?
Uiteraard weet ik dat ze uiteindelijk zullen vertrekken want daar gaat het verhaal tenslotte over, maar dit stuk van het verhaal las ik nog niet. Al ben ik wel benieuwd naar het vervolg. Hoe zal het Yusra en haar familie vergaan? Wanneer beslis je uiteindelijk om je thuisland te ontvluchten? Wat neem je mee en wat laat je achter? Wie laat je achter? Hoe bang ben je? Denk je aan een toekomst? Droom je of blokkeer je? Juist ja, ik schreef het al eens eerder, ik mag mezelf niet zoveel vragen stellen. Mislukt :).
Het is niet het eerste boek dat ik over deze problematiek lees en dus weet ik er wel al het een en ander over, maar elk verhaal is anders, persoonlijk. Vandaar dat ik geboeid aan het lezen ben. Het verhaal is heel erg vlot geschreven (wat niet altijd het geval is met waargebeurde verhalen) en het nodigt zeker en vast uit om verder te lezen. Je hoort dus heel snel terug van me! Nog een goeie 250 pagina's en er kan alweer een eindbeoordeling geschreven worden!
Zoals ik eerder al eens zei, hou ik van Vlaamse series. Er zijn er wel wat, maar ik heb tijdens het schooljaar zelden de tijd om er eentje te volgen. Eerlijkheidshalve moet ik er ook aan toevoegen dat ik het zoveel fijner vind om met twee te kijken. Lekker gezellig op zondagavond voor de buis, met een hapje en een drankje. Een kaarsje en een deken als we het over de herfst, winter en lente hebben, al durf ik dat ook wel eens in de zomer te doen. Het schept een sfeer, een kader waar ik mateloos kan van genieten. Maar het loopt hier niet zoals ik het graag zou willen. Nadat mijn jeugdliefde na vijftien jaar vertrok waren er teveel eenzame jaren. Tot ik mijn hart weer openstelde. Ik bloeide terug open, mijn leven kreeg weer zoveel meer kleur. Tot er strubbelingen kwamen, onbegrip van beide kanten. Er was geen andere oplossing dan er een punt achter te zetten om ergens terug wat rust te vinden. Thuis te komen bij onszelf. Maar laat me stellen dat ik hem nog steeds mis en nog onnoemelijk graag zie.
Daarover ga ik het hier echter verder niet hebben. Ik doorspek mijn artikels meestal wel met wat persoonlijke zaken, maar jullie zijn hier voor films, boeken en series en daar wil ik het vandaag zeker ook over hebben. Dat is en blijft de hoofdzaak hier :).
De afgelopen weken was ik al wat aan het voorbereiden voor het komend schooljaar en elke zomer maak ik dan ook alle klaspuzzels eens opnieuw. Dan weet ik of ze nog compleet zijn. Want zeg nu zelf: een puzzel maken waar stukken ontbreken, dat is helemaal niet fijn. Tijdens dat controleren, zette ik Arcadia op. Ik had er al heel veel over gehoord en eigenlijk nogal wat negatieve commentaar, dat ik het meer dan tijd vond om er mijn eigen mening over te geven. Vandaar dat ik wat tijd uittrok om de achtdelige Belgisch-Nederlandse tv-reeks met een gezonde interesse te bekijken.
Wil je graag een voorproefje? Dan kun je een filmpje bekijken via onderstaande link.
Scenario: Philippe De Schepper, Bas Adriaensen, Zita Theunynck
Camera: Martijn Cousijn
Montage: Mathieu Depuydt
Muziek: Bart Demey, Tania Gallagher
Kostumering: Jutta Smeyers
Uitgezonden in 2023
Verhaal
Het verhaal draait eigenlijk rond één familie, een nieuw samengesteld gezin dat je hierboven op de foto ziet. Pieter Hendriks (gespeeld door Gène Bervoets) woont samen met Cato Christiaans (Monic Hendrickx). Pieter heeft twee dochters: Milly (Abigail Abraham) en Luz (Lynn Van Royen) en ook Cato heeft er twee: Alex (Melody Klaver) en Hanna (Ellie de Lange).
In de eerste aflevering wordt Pieter opgepakt omdat hij zou sjoemelen met scores. Scores hoor ik je denken? Ja, de familie woont in Arcadia en dat is een wereld waar iedereen een chip in de hand geplant krijgt. Via deze chip wordt er bijgehouden hoe gezond je leeft, wat je voor werk doet, hoeveel je beweegt, hoeveel suiker je eet,... Gelijk wie zich afzet tegen het systeem krijgt puntenverlies of nog erger: wordt verbannen naar de Buitenwereld. Dat overkomt ook Pieter.
Omdat Milly een soldaat is, vraagt ze haar overzetting naar de rand van de beschaving en gaat ze op zoek naar haar papa. Leeft hij nog of is dat onmogelijk? Wat is er in de Buitenwereld of is daar eigenlijk helemaal niets? Ze wil het weten, zelfs als ze daar haar eigen gezin (haar man en zoon) in gevaar moet voor brengen.
Intussen vecht haar familie voor wat ze waard is. Zonder hoofd van het gezin is het moeilijk en natuurlijk rijst ook de vraag wie van het gezin op de hoogte was van de puntenvervalsing van Pieter. Hun mooie huis moeten ze achterlaten en er sneuvelen ook enkele jobs. Slagen ze erin om zelf te overleven of hebben ze hulp van buitenaf nodig? Het wordt een kluwen van oneerlijke voorstellen en van bedrog, leugens en gesjoemel. Wie overleeft en welke geheimen komen uit?
Daarvoor moet je zelf maar naar VRT.MAX kijken :). Je vindt alle acht afleveringen onder de volgende link: Arcadia.
Acteurs
Omdat het een samenwerking is tussen België en Nederland, heb ik intussen ook weer een aantal nieuwe acteurs ontdekt. En er zitten een aantal pareltjes tussen. De meeste Belgische acteurs kende ik, zeker Gène Bervoets en Lynn Van Royen. Die laatste hoort trouwens echt wel tot mijn favorieten. Niet alleen als actrice, maar ook als vrouw. Benieuwd naar wie ze is, dan raad ik zeker haar Instagrampagina aan! Ook al ken ik ze niet persoonlijk, de keuzes die ze maakt, waar ze voor staat, daar kan ik me vaak volledig in vinden. Zeker wat haar verbintenis met haar eigen lichaam en de natuur betreft!
Doet me er trouwens bij stilstaan dat ik eerder al meer mooi werk van haar zag, maar er hier op Gietjes Boekies en Movies nog niets over schreef. Daar moet ik ook dringend eens werk van maken.
Daarnaast wil ik zeker ook eens Abigail Abraham in de verf zetten. Ze kwam me wel bekend voor, maar kon niet onmiddellijk zeggen waar ik ze nog had zien spelen. Jaren geleden was ik een hele grote fan van Thuis en daar speelde ze van 2011 tot 2013 een rol in. Vandaar dus... Milly zet ze hier voor mij ijzersterk neer.
Er zijn ook kleinere rollen voor een aantal Belgen. Maar ze hebben allemaal klinkende namen: Michaël Pas, Wim Opbrouck, Boris Van Severen, Nathali Broods (topactrice met een prachtige stem!), Ward Kerremans, Mathijs Scheepers,...
Wat de kant van de Nederlanders betreft, daar kende ik eigenlijk geen enkele acteur. Fijn om steeds nieuwe mensen te leren kennen. Dat komt mijn quizkennis trouwens ook ten goede :). Al geniet ik er ook gewoon van, zonder altijd kennis te hoeven opdoen.
Voor mij sprong één acteur er wel uit, maar dat ligt wellicht niet alleen zijn prestaties, maar ook aan zijn rol. Maarten Heijmans vertolkt de rol van Marco Simons. In het begin is hij een harde, meedogenloze Regulator, maar al snel blijkt dat hij ook enkele demonen uit het verleden meesleept en toch een hart heeft. Zit het op de juiste plaats of blijft hij achter het systeem staan en de verkeerde mensen beschermen? Oordeel zelf maar in onderstaand filmpje.
Mijn mening (++/+++)
Deze serie valt onder de noemer sciencefiction, maar eerlijk gezegd zou ik Arcadia zelf niet onder die noemer zetten. Oké, er wordt een wereld gecreëerd die niet bestaat, maar er gebeuren geen al te gekke dingen. Eigenlijk bekijk ik het eerder al iets dat heel goed mogelijk is, een wereld die eigenlijk wel te creëren valt al hoop ik uiteraard van niet. Je kunt wel een aantal levenslessen uit Arcadia halen en ik word nog maar eens gesterkt in het verhaal dat je niet altijd de kudde hoeft te volgen. Dat er mensen moeten zijn die hun hart volgen, ook al komen ze daardoor in de problemen.
Als ik de recensies mocht geloven, dan was het de moeite niet om deze serie op te zetten, maar ik heb er geen seconde spijt van gehad. Ik keek altijd uit naar de puzzel- of eetmomenten om verder te kunnen kijken. Het is spannend, er spelen topacteurs mee en ik kijk nu al uit naar seizoen 2. Al zullen we nog een tijdje moeten wachten, ik denk dat de opnames zelfs nog niet begonnen zijn. Maar eens het zo ver is, dan hoop ik hier nog steeds actief te zijn en jullie meteen te kunnen meedelen wat ik van het vervolg vond.
Enkele maanden terug probeerde ik uit mijn leesdip te komen met de Rosnay. Ik schreef dan ook meteen een eerste mening over 'Dit leven is van jou'. Miste je die? Dan vind je die onder deze link terug.
Ik raakte echter niet verder in het boek en ruilde het weer voor een ander. Ik moet je er niet bij vertellen dat ik dat zelf heel erg jammer vind. Vandaar mijn nieuwe poging en nu voor echt ;). Het gaat de afgelopen tijd niet slecht met mijn leesgedrag en ik ben dan ook heel erg opgetogen dat ik intussen al aan boek nummer vier in deze vakantie zit. Eerder las ik 'Ademloos' en 'Adempauze' van Anja Feliers en ook de parel 'Kinderen van de rivier' van Lisa Wingate. Wil je meer weten over deze boeken, kijk dan zeker eens bij 'GB -fictie volwassen'. GB staat voor gelezen boeken.
Uiteraard helpt het een beetje dat ik twee maanden verlof heb en dus wel wat tijd voor mezelf kan vrijmaken. Al heb ik zoals elke zomer wel het gevoel dat ik tijd te kort zal komen, maar dat is gewoon de aard van het beestje. Een tikkeltje perfectionistisch en gewoon ook veel dingen graag doen. Soit, het lezen staat voorlopig terug op de rails en dat willen we zo houden. Ook het bloggen over die boeken, vandaar vandaag mijn verslag over dit boek van Tatiana de Rosnay.
Gegevens
Uitgegeven in 2021
Nederlandse vertaling uitgegeven door Ambo|Anthos uitgevers
Oorspronkelijke titel: Célestine du Bac
Oorspronkelijke uitgever: Editions Robert Laffont
Omslagontwerp: Raphaëlle Faguer
Omslagillustratie: Plainpicture
Foto auteur: Charlotte Jolly de Rosnay
Aantal pagina's: 299
ISBN: 978 90 263 5603 2
Verhaal
Martin Dujeu woont met zijn vader in Parijs. Hij leidt een behoorlijk saai leventje en houdt zich vooral bezig met zijn hond, zijn vriend Oscar en met het schrijven van een boek. Tot hij Célestine op straat tegenkomt. Ze is een oude dakloze die iets bij Martin losmaakt. Hij gaat er elke dag naartoe en ze bouwen eigenlijk behoorlijk snel een band op. Célestine ziet in Martin een zoon die ze nooit heeft gehad en voor Martin vervult de vrouw misschien wel de rol van zijn moeder die lang geleden in een vliegtuigongeluk omkwam.
Mijn mening (++)
Als je wat recensies over het boek leest dan zijn de meeste mensen vooral enthousiast over het eerste deel van het verhaal. Terwijl ik dat eigenlijk net zo ben over het tweede stuk. Oké, ik kan erin komen dat mensen het vergezocht vinden en dat de breuk tussen beide delen te drastisch is, maar ik vind het net iets hebben.
In het eerste deel gaat het vooral over het leven van Martin en zijn vriendschap met Célestine. Op haar sterfbed wil ze echter drie wensen van de jongen vervullen en die komen in het tweede deel aan bod. Misschien vind je het van de pot gerukt, maar geef het een kans. Ik vind het alweer een staaltje van wat voor mij typisch de Rosnay is. Ze komt naar mijn gevoel met alles weg. Het is op een zodanig naturelle manier geschreven dat ik het goed vind, dat ik blijf lezen en dat vind ik een heerlijk gevoel.
Het eerste deel staat voor mij eigenlijk symbool voor wat een vriendschap moet zijn (het maakt niet uit hoe verschillend twee mensen zijn) en in het tweede deel laat ik dan weer de levenslessen wat varen. Dan zat ik achterover en genoot ik. Vond ik het zelfs een tikkel spannend. En ja, het is misschien wat over de top of er waren elementen die het misschien wat te sprookjesachtig maakten, maar ik vind het boek net anders. En dat mag. In tijden van massa's kuddedieren en weinig creativiteit, hou ik net van mensen die lekker hun eigen ding doen. Dus Tatiana, bedankt! Ik heb genoten van 'Dit leven is van jou'. En ik neem het mee om ook weer van mijn leven te leren genieten, ook al is mijn geluk niet compleet.
Anja Feliers kende ik al een tijd en ik weet dat haar boeken behoorlijke pageturners zijn. Ze tellen meestal niet al te veel pagina's en er staat ook niet al te veel tekst op één bladzijde. Vandaar dat ik in een paar dagen tijd het tweede deel van de 'Dirty Little Secrets'-trilogie achter de kiezen had. Intussen ben ik al in een volgend boek gedoken, maar daar vertel ik komende week zeker meer over.
Het gaat hier dus wel vlot. Vlotter dan de afgelopen jaren en daar ben ik heel erg blij om. Ik hoop echt dat ik in augustus, maar zeker ook in september die lijn kan doortrekken en dat die verdomde leesburn-out voorgoed achter me ligt. Dan zullen er hier eindelijk weer heel regelmatig verslagjes tevoorschijn komen en kan ik dit uitbouwen tot een waar paradijs voor de lezers (en film- en seriekijkers) onder jullie. Dat is toch altijd het opzet geweest van Gietjes Boekies en Movies toen ik deze blog in 2015 opstartte.
Maar goed, vandaag wil ik het over 'Adempauze' hebben. Eerder schreef ik mijn eerste mening over dit boek en die kun je hier opnieuw lezen. Wil je ook weten hoe de reeks begon, dan vind je het verslag van 'Ademloos' achter deze link.
Gegevens
Uitgegeven in 2022
Uitgeverij: Pelckmans Uitgevers nv
Omslagontwerp: bij Barbara
Omslagbeeld: Shutterstock
Zetwerk: www.intertext.be
Foto auteur: Luna Meers
ISBN: 978 94 6401 352 8
NUR 343
Verhaal
Louise en Claire zijn nog steeds beste vriendinnen die niet alles met elkaar delen. Tien jaar geleden werden er al dingen geheim gehouden en dat is nu eigenlijk niet anders. Al hebben ze intussen wel het bed met elkaar gedeeld. Wat is er aan de hand? Valt Louise nu plots op vrouwen of had het overmatig drankgebruik iets met hun uitspattingen na de klasreünie te maken? Louise was eigenlijk met Tyler, voelt iets voor haar beste vriend Alexander, maar heeft seks met Claire. Hoe kan dat en hoe moet het nu verder?
Tyler is misnoegd om wat hij tussen Louise en Alexander heeft gezien en aangezien hij haar na het feestje op de boot niet thuis vindt, trekt hij de verkeerde conclusies (nooit oké als je het mij vraagt, maar iedereen maakt zich er wel eens schuldig aan...). Tyler vertrekt dan ook weer naar zijn hometown Maastricht en zorgt ervoor dat hij niet meer bereikbaar is.
Alexander wil wel, maar is gekrenkt en hij weet ook niet of hij Louise nog kan vertrouwen. Daarom stort hij zich op Trix en wil eigenlijk niets meer met Louise te maken hebben. Via Claire hoort Louise dat zij wel nog afspreken met elkaar, maar dat hij haar niet meer wenst te zien. Een dolk in haar hart, maar wat kan ze eraan veranderen?
Claire en Louise zien elkaar wel heel regelmatig want ze werken immers samen. Over de spannende nacht hebben ze het niet meer, maar Louise voelt wel dat er nog altijd iets in de lucht hangt. Zelfs als ze niet alleen zijn. En dat ontgaat ook de vriend van Claire niet. Hij komt verhaal halen bij Louise, maar ze weet eerlijk gezegd zelf niet wat ze voor haar beste vriendin voelt.
Ook haar bazin heeft door dat er iets moet gebeuren en ze stuurt Louise samen met Claire naar Maastricht. Het is tijd om wat beslissingen te nemen en eindelijk te weten waar het verhaal naartoe gaat. Wil ze een einde maken aan het spannende verhaal met Tyler? Wil ze uitzoeken hoe het nu zit tussen haar en Claire en zal ze Alexander kunnen vergeten?
Mijn mening (+/++)
Even getwijfeld of ik vol voor de twee plusjes ging gaan. Eigenlijk heeft het boek opnieuw niet zo heel veel om het lijf, maar het las echt wel vlot én het einde was voor mij een tikkel verrassend en zelfs spannend. Op die manier slaagt Feliers erin om je zin te doen krijgen in het derde deel. Dat is alvast een van de boeken die ik op mijn lijst zet om bij het volgend bibliotheekbezoek mee te brengen. Ik hoop dan ook om tegen het einde van de vakantie de volledige trilogie op Gietjes Boekies en Movies te hebben staan!
Ik wilde nog niet al te veel verklappen over het eigenlijke verhaal, maar eigenlijk leest het gewoon heel makkelijk weg. Een ideale vakantieroman. Zeker voor twintigers denk ik dan. Oké, ik hoor al even niet meer tot deze categorie, maar ik voel me wel nog vaak zo jong. En ik kan me wel inbeelden hoe het voelt om zoekende te zijn. Dat ben ik ook, zij het op een hele andere manier dan Louise :).
Ik slijt wel wat uren achter een computer en dat heeft vooral met mijn werk te maken. Er is als leerkracht immers heel wat voor te bereiden en ook in de vakantie ben ik graag al bezig met het komende schooljaar. Omdat ik mezelf dan ieder jaar opnieuw voorneem om doorheen het jaar toch net iets minder (lang) te werken. Benieuwd of me dat dit jaar beter lukt :).
Naast de voorbereidingen (en de grote kuis die hier deftig aan de gang is) wil ik zeker ook tijd voor hobby's maken. Zo heb ik al wat kilometers gewandeld, bezocht ik vrienden en familie, vertoefde ik al wat in mijn tuin (en achter mijn grasmachine), ging ik een paar weken terug naar een speciaal concert in een kerk in Brugge, stond ik al een paar keer achter de kookpotten en las ik iedere dag een aantal bladzijden. Toch zijn er ook nog een paar zaken waar ik nog geen tijd voor vond: een serie of film, wat verder schilderen aan een portret waar ik in het afgelopen halfjaar mee bezig was,...
Er vooral niet te veel over nadenken of over schrijven, gewoon doen is de boodschap. Vandaar mijn verslag over 'Girl' van Lukas Dhont vandaag.
Als quizzer kende ik de film wel, maar ik had hem nog nooit gezien. Ik zag hem via VRT MAX passeren en ik vond het wel eens tijd om hem te bekijken.
Gegevens
Uitgegeven in 2018
Regisseur: Lukas Dhont
Muziek: Valentin Hadjdadj
Genre: drama
Speelduur: 100 minuten
Verhaal
Lara is een jonge vrouw die als jongen geboren werd. Ze verhuist samen met haar papa en jongere broertje om naar een van de beste dansscholen van het land te gaan. Ze heeft echter een achterstand en dat voelt ze aan den lijve. Lara probeert er alles aan te doen om opgenomen te worden in de dansfamilie, maar ondanks goeie ondersteuning van haar papa en dokters worstelt ze toch met haar zijn, haar transformatie, haar geaardheid.
Acteurs
Er spelen uiteraard meerdere mensen mee in deze film van Dhont, maar eigenlijk wil ik maar één iemand in de kijker plaatsen en dat is Victor Polster die de rol van Lara Verhaeghen op zich neemt. Ik kende deze acteur niet en er valt niet meteen heel veel over hem te vinden, maar de jonge Brusselaar volgt een opleiding aan de Koninklijke Balletschool Antwerpen en is dus ook acteur. En wat voor eentje. Over de film zelf spreek ik mij straks uit (in het stukje 'Mijn mening'), maar ik keek vol bewondering naar Victor. Hoe hij de worsteling in het lijf van Lara neerzet, komt echt binnen. Zelf vind ik er helemaal niks aan om in de rol van iemand anders te kruipen en toneel te spelen, vandaar dat ik er zoveel bewondering voor heb als iemand dat wel écht kan. Niet zomaar een rol neerzetten, maar echt iemand anders zijn. Ik was mee in het verhaal, voelde de onzekerheid, de zoektocht,... Al mag het ook gezegd worden dat ook Arieh Worthaler een puike prestatie als vader van Lara neerzet.
Mijn mening (+/++)
Vaak zijn de nieuwe films flitsend en snel, maar dat is Girl allerminst. Je hoeft niet naar deze prent te kijken om achterover in je zetel gedrukt te worden en je zit ook niet meteen op het puntje van je stoel. Wat er wel gebeurt, is dat je achterover zakt en in eerste instantie misschien wel wat meer schwung verwacht, maar die niet krijgt. Het verhaal ligt op een ander niveau en eens je dat beseft, kabbel je mee. Eerst vond ik het eigenlijk maar saai omdat er vooral veel vragen zijn en er eigenlijk weinig gebeurt. Terwijl de strijd van Lara wel goed in beeld wordt gebracht, zij het op een unieke manier. Zo miste ik misschien wel de omkadering rond de moeder van Lara. Waar is die, wat gebeurde er? Maar eens je de vragen loslaat (wat ik blijkbaar in het dagelijkse leven ook wat vaker zou moeten doen), kijk je anders naar deze film. Je voelt mee met de personages en het geeft een inkijk in de wereld van iemand die zich niet oké voelt met het lijf dat hij of zij bij de geboorte kreeg. Het gaat zo ver dat het gevolgen heeft voor de transformatie, voor de ontwikkeling van de persoon zelf, maar zeker ook voor de mensen in de nabije omgeving. Wat de vader en de broer voor dit meisje doen, is hartverwarmend. Sommige klasgenoten zijn dan weer barbaars. Het is een speciale film, maar het maakte iets los bij mij, het raakte mij en ik leerde alweer iets bij. Dan heb je het voor en volgens mij heel erg goed gedaan, Lukas ;).
In het begin van de vakantie las ik een luchtig boek van Anja Feliers, namelijk 'Ademloos'. Dit was het eerste deel van de 'Dirty Little Secrets'-trilogie. Aangezien ik vaak te lang wacht voor ik vervolgdelen lees, vatte ik nu meteen de koe bij de horens. Dan hoef ik dat eerste deel binnen hier en zoveel maanden/jaren niet meer opnieuw te lezen voor ik weer mee ben. Vandaar nu al mijn eerste mening over 'Adempauze'.
Flaptekst
Is het verleggen van je grenzen alleen maar spannend... of ook gevaarlijk?
In 'Dirty Little Secrets: Adempauze' komt het leven van Louise, een jonge succesvolle lifestylejournaliste, helemaal op zijn kop te staan. Tyler Moore, de mysterieuze man met wie ze tien jaar geleden een stomende affaire had, zet haar diepste verlangens om in werkelijkheid. Maar tegelijkertijd ontkiemen er gevoelens voor de charismatische en gevoelige Alexander, haar soulmate die er altijd al voor haar was.
Wanneer Tyler de aantrekkingskracht tussen Louise en Alexander ontdekt, verdwijnt hij woedend uit haar leven. Louise kan nauwelijks geloven dat haar dit overkomt. Opnieuw. Heen en weer geslingerd door haar gevoelens voor beide mannen besluit ze het heft in eigen handen te nemen en gaat ze Tyler achterna, op zoek naar de antwoorden die ze nooit kreeg. Tijdens haar zoektocht naar hem verlegt Louise haar seksuele grenzen. Maar is dit het ultieme genot dat zij zoekt? En waar ligt de grens tussen fantasie en werkelijkheid?
Korte inhoud
Wil je weten waarover het eerste deel van deze trilogie handelt, dan kun je dit hier nog eens opnieuw lezen. Op het einde van het vorige deel vluchtte minnaar Tyler weg en wist Louise helemaal niet wat ze aan moest met de aandacht van Alexander. Bij het begin van dit boek heeft Louise de nacht niet thuis doorgebracht. Ze wordt wakker met een kater en beseft dat er de avond voordien van alles is fout gelopen. Wil ze op zoek naar Tyler of vlucht ze liever in de armen van haar soulmate Alexander? En wat met haar vriendin Claire? Alles is zo verwarrend dat ze eigenlijk niet meer weet van welk hout pijlen te maken. Wat moet ze nu doen? Voor wie voelt ze enkel lust? Of is het ook echt liefde? En wie wil haar nog een kans geven? Want intussen moeit de knappe Trix zich ook in het spel en is de vriend van Claire stikjaloers.
Mijn mening
Aangezien ik het eerste deel nog niet zo lang geleden las, kon ik de draad meteen weer oppikken. Dat is ook niet moeilijk met een verhaal als dit. Letterlijk en figuurlijk eigenlijk niet zo veel om het lijf. Je raast over de pagina's en is voor mij een echte chicklit. Niet meteen helemaal mijn ding, maar als afwisseling tussen de serieuze(re) werken is dit wel te pruimen. Na de roman 'Kinderen van de rivier' ben ik hierna misschien wel eens toe aan een echte thriller. Ik kijk dus al uit naar het volgende boek. Al wil ik uiteraard ook weten hoe het met Louise verder gaat.
Vorige donderdag had ik het over 'Kinderen van de rivier' van Lisa Wingate. Miste je dit boek? Kijk dan zeker hier even terug. Maar ik vertelde nog niet alles. Een hele tijd terug deelde ik al eens een aantal spreuken op Gietjes Boekies en Movies, maar ik wil daar graag nog een rubriek 'Quotes' aan toevoegen.
Veel hoef ik daar niet over te zeggen, de woorden spreken voor zich.
Het verleden van een vrouw hoeft niet een voorspelling voor haar toekomst te zijn. Als ze dat wil, kan ze op nieuwe muziek dansen. Haar eigen muziek. Om de melodie te horen, hoeft ze alleen maar op te houden met praten. Tegen zichzelf, bedoel ik.
Je zult merken dat de quotes dicht aanleunen bij hoe ik me voel of gevoeld heb. Wat mij helpt, wat mij ondersteuning geeft of even doet stilstaan bij bepaalde zaken. Het is de bedoeling om deze quotes en spreuken te verzamelen en er een aantal boven mijn bed op te hangen. Omdat ik mentaal en persoonlijk een serieuze weg aan het afleggen ben. En ik weet dat ik niet alleen ben. Misschien kan ik iemand via deze weg een hand of een schouder aanreiken.
Zoals ik hier al meerdere malen neerschreef, gaat lezen me al tijden niet meer zo goed af. Tot zeven jaar terug vond ik het een zalige gewoonte om niet te gaan slapen voor ik een paar bladzijden achter de kiezen had. Maar toen mijn partner me verliet, kwam ik er niet meer toe. Mijn gedachten dwaalden af, ik vond me niet in het verhaal of had gewoon de fut niet. Al ontelbare keren deed ik een poging om de draad terug op te pikken en zoveel bibliotheekboetes later, lukt het me misschien toch nog. Ik voel een sprankje hoop!
Aangezien ik les geef en dus twee maanden vakantie heb, pakte ik het de afgelopen weken even anders aan. Vroeger nam ik een boek of zes mee op reis, maar sinds ik alleen ben, wordt er voorlopig niet meer op reis gegaan. Dus zou ik gewoon tijd vrij moeten maken gedurende de dag. Het is echter sterker dan mezelf dat ik hier en daar wel wat werk zie liggen en dan moeilijk tot rust kom. 's Avonds zit ik voorlopig nog steeds in een andere mindset waardoor ik ook dat moment niet geschikt vind. Daarom sta ik nu niet op voordat ik wat gelezen heb (tenzij ik ergens dringend moet zijn, natuurlijk :) ). En voilà, de vakantie is nog niet halverwege en ik kan een nieuw verslag schrijven!
De voorbije week/weken las ik het verhaal over Rill Foss en Avery Stafford, namelijk 'Kinderen van de rivier' van Lisa Wingate.
Gegevens
Oorspronkelijke titel: Before We Were Yours
Uitgegeven in 2017
Oorspronkelijke uitgever: Ballantine Books, New York
Nederlandse vertaling uitgegeven in 2018
Uitgeverij: AmboAnthos uitgevers
Omslagontwerp: Lynn Andreozzi, bewerkt door Will Immink Design
Omslagillustratie: Alan Ayers, based on images
ISBN: 978 90 263 3397 2
Aantal pagina's: 415
Flaptekst
Memphis, 1939. De twaalfjarige Rill Foss leidt met haar broertje en zusjes een zorgeloos leven in een woonark op de Mississippi. Maar wanneer Rill door omstandigheden de verantwoordelijkheid over het gezin krijgt, slaat het noodlot toe. De kinderen worden uit huis weggehaald en meegenomen naar een weeshuis. Daar zijn ze overgeleverd aan een wrede directrice en dreigt Rill haar broer en zussen kwijt te raken. Ze moet alles op alles zetten om dit te voorkomen.
South Carolina, heden. De rijke Avery Stafford leidt een bevoorrecht leven, maar een toevallige ontmoeting dwingt haar haar familiegeschiedenis onder de loep te nemen; er blijkt meer verzwegen te zijn dan ze ooit had kunnen vermoeden.
Kinderen van de rivier gaat over familiebanden en de verregaande gevolgen van geheimen. De aangrijpende roman is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van weeshuisdirecteur Georgia Tann, die kinderen uit arme gezinnen ontvoerde en verkocht aan rijke families.
Verhaal
Wingate vertelt over twee sterke vrouwen: eentje in het verleden, een in het nu. Het verleden gaat over het leven van Rill Foss, dat in het heden over Avery Stafford. Dat ze beiden iets met elkaar van doen hebben, ruik je van heinde en verre. Maar hoe de vork in de steel zit, daar heb je het raden naar. Misschien was ik niet fris genoeg (of wilde ik niet oordelen of invullen) en hebben andere lezers het sneller door, maar voor mij bleven er verschillende mogelijkheden open. Wat het verhaal tot het einde boeiend maakt. Bij de iets dikkere werken heb ik vaak het gevoel dat het korter kan, maar dat is bij 'Kinderen van de rivier' zeker het geval niet. Het verhaal boeit van het eerste tot en met het laatste hoofdstuk. Zelfs de noot van de auteur heb ik nog aandachtig gelezen.
Dat adoptieprocedures niet altijd lopen zoals ze zouden moeten, dat wist ik al lang, maar wat voor leed dit met zich meebrengt, daar sta je niet elke dag bij stil. Dit boek vertelt het op een rauwe manier, een echte manier die raakt tot in het diepst van je ziel. Waardoor het meer dan een aanrader is!
Mijn mening (+++)
Wat is het lang geleden dat ik dit nog eens gewaar werd! Bedankt, Lisa Wingate! Normaal gezien leg ik de laatste jaren boeken naast me neer. Hoe spannend of boeiend ze ook zijn. Keer op keer grijpt het me niet genoeg om te blijven lezen, neem ik iets anders en een paar weken later is er al geen sprake meer van boek 1 of 2. En zo ging het de laatste jaren maar door. Ik liet het eigenlijk een beetje aan mij voorbijgaan terwijl ik het lezen zo graag weer met beide handen wil vastgrijpen. Maar ik kreeg de afgelopen jaren al meerdere keren de opmerking (ook in een andere context): misschien wil je het allemaal te graag. Soms sta ik daar wel even bij stil. Kan dat? Iets te graag willen? Maak je daar dingen mee stuk, zonder dat je dat zelf wil en beseft? Vandaar dat ik al een tijdje met mezelf aan de slag ga (waarover later wellicht meer).
Maar hoe je het draait of keert, lezen is een stuk van mij en ik zal het dus blijven proberen. Het feit dat ik dit boek helemaal uitlas zonder ook maar één keer naar een ander fictieboek te grijpen, is echt al een overwinning op zich. Wellicht heeft dit ook met het soort boek te maken. Wat heeft Wingate er een prachtexemplaar van gemaakt! Het feit dat het verhaal op waargebeurde feiten gebaseerd is, grijpt me des te meer aan. Ik ben zelf geen moeder (en dat zal wellicht voor altijd een gevoelig punt blijven), maar wat voelde ik mee met de kinderen en hun ouders. Hoe kan een mens zo eigenzinnig, hebzuchtig en wreed worden of zijn en geld verdienen door kinderen heel bewust te traumatiseren. Ik kan er echt niet bij.
Wat het verhaal van Wingate zo sterk maakt, is dat verleden en heden beetje bij beetje zo mooi in elkaar verweven worden. Dat het daarnaast ook over geschiedenis gaat, dan heb je bij mij al een streepje voor en daar giet ze dan nog even een sausje van oprechtheid, eerlijkheid, waarheid en romantiek bovenop. Net wat ik eigenlijk van het leven verwacht. Al besef ik met de jaren dat dit allemaal niet zo eenvoudig is.
Ik voegde meteen ook een ander boek van Lisa Wingate aan mijn 'te lezen boeken' toe ('Verloren familie') en ik ben dus helemaal klaar voor nieuwe leesavonturen. Al ligt nu eerst het tweede deel van 'Dirty Little Secrets' op me te wachten. Hopelijk tot heel erg gauw!
Naar aanleiding van een gesprek met een collega nam ik een tijd terug nog maar eens een (nieuw) boek in m'n handen. Zij omschreef het zoals ik het jaren gewoon was geweest. Niet slapen voor er een paar bladzijden gelezen worden. Vroeger was het bij mij ook zo. Zelfs na een trouwfeest of na een loodzware dag. Het maakte niet uit wanneer ik naar mijn bed trok, ik las nog een hoofdstuk (of twee, drie,...) en ik viel in een heerlijke slaap.
Dat is nu al jaren anders en ook al wil ik daar zo ontzettend graag verandering in zien, het lijkt me maar niet te lukken. Steevast ben ik echt te moe, heb ik geen zin, zitten mijn gedachten elders toertjes te draaien of neem ik mijn smartphone. Terwijl een boek zoveel boeiender kan zijn. Wanneer ik uiteindelijk toch begin te lezen, neem ik een boek voor een hoofdstuk of vijf en begin ik later weer in een ander. Het lukt me maar niet om me 'te laten gaan', om volledig in een verhaal te duiken. Het pakt me niet meer als voorheen en dat is nu al een jaar of zeven zo. Mijn partner ging weg en hij nam een stukje van mezelf mee. Een stuk waar ik voor vecht want ik wil het heel graag terug.
Omdat mijn leesdip al zo lang duurt, ben ik bang dat het nooit meer echt wordt wat het is geweest, maar aangezien het nu weer vakantie is, probeer ik mezelf echt te verplichten (terwijl een hobby nooit een verplichting zou mogen zijn). Misschien krijg ik het echter zo weer op de rails. Elke dag lezen, maakt niet uit hoeveel. Lukt het 's avonds voor het slapengaan niet, dan 's morgens voor ik opsta. En zo gaat het toch al een aantal weken goed. Niet foutloos, maar oké, gewoon goed. Vandaar dat ik hier een eerste verslagje kan neerschrijven.
Normaal gezien schrijf ik altijd eerst een eerste mening over een boek en daarna pas de eindbeoordeling, maar dit keer vertel ik alles in één keer. 'Ademloos' van Anja Feliers is dan ook een pageturner. Niet in de zin van heel erg spannend, maar eerder in de zin van heel makkelijk leesbaar. Ik las ooit wel al wat boeken van haar, deze kwamen echter nooit op Gietjes Boekies en Movies terecht. Ook daar brengen we nu dus verandering in!
'Ademloos' is het eerste deel van de Dirty Little Secrets-trilogie. 'Adempauze' en 'Adembenemend' zijn deel 2 en 3. Nu al benieuwd of deze hier ook ooit op mijn blogje terecht zullen komen. Want ook al vond ik dit geen boek om over naar huis te schrijven, benieuwd naar het vervolg ben ik wel.
Gegevens
Uitgegeven in 2021
Uitgeverij: Pelckmans Uitgevers nv
Omslagontwerp: bij Barbara Omslagbeeld: Shutterstock Zetwerk: intertext.be
Foto auteur: Luna Meers Aantal pagina's: 274 ISBN: 978 94 6401 224 8 NUR 343
Flaptekst
Louise is een gepassioneerde lifestylejournaliste die volop geniet van haar leven als happy single. Na een wilde nacht ontdekt Louise dat Tyler Moore contact met haar zoekt. Tyler, de man met wie ze tien jaar geleden een vurige affaire had, maar die plots uit haar leven verdween. Jarenlang zocht Louise tevergeefs naar hem. Tot nu. Want Tyler Moore is terug... en Louise is hun prikkelende fantasieën van toen niet vergeten. Haar honger naar hem is nog steeds niet gestild. Opnieuw valt ze als een blok voor hem, maar is dit wel een spel dat ze durft te spelen?
Mijn mening (+/++)
Anja Feliers is een Vlaamse schrijfster en ik moet eerlijk bekennen dat je bij mij dan echt al een streepje voor hebt. Ik val op mannen, maar als het met cultuur te maken heeft, dan gaat mijn interesse vooral naar vrouwen uit (muziek, literatuur,...). Ik weet niet precies hoe dat komt, maar soms voelt het alsof zij wat harder moeten vechten om een plaats te bemachtigen en dan help ik graag een handje.
Ook al vind ik het boeiend om over andere culturen te lezen (omdat je op die manier ook iets bijleert), ik vind het ook altijd fijn om zaken te herkennen en bijvoorbeeld ook niet te moeten worstelen met moeilijke namen,... Bij Anja Feliers kan het niet Vlaamser en ook de verhaallijnen zijn eenvoudig. Je vliegt dus door het boek. Goed voor mij nu, maar anders misschien net dat tikkeltje te weinig om het lijf.
Het boek gaat over Louise die al een tijdje beseft dat ze eigenlijk nog altijd terugdenkt aan haar eerste liefde, die nota bene haar leraar was. Het was een verboden affaire waar weinig mensen van afwisten, maar voor Louise was het heerlijk. Vooral de seks dan. Tyler kon iets wat de mannen die later de revue passeerden helemaal niet bij haar teweeg brachten. Daarom weet Louise wat ze mist en waar ze zo erg naar verlangt. Eens Tyler weer op de proppen komt, gaat ze er meteen vol voor. Dit is immers wat ze wil. Maar intussen kuste ze wel met haar beste vriend. En weet ze wel genoeg van bezitterige Tyler om echt iets met hem op te bouwen?
Het is een zoektocht, dat leven. Dat merk ik de laatste jaren pas echt. In mijn kinderjaren ging het behoorlijk vanzelf en toen ik het op school wat moeilijker kreeg, was mijn eerste liefde er. Hij bleef in het begin veel langer dan ik ooit had gedacht, al vertrok hij uiteindelijk toch. Dat is nu zeven jaar geleden. In die periode leerde ik dat het leven inderdaad van mij is (en van mij alleen) en dat ik er op mijn eentje zeker iets van kan maken. Maar het is geen gemakkelijke weg. Een zoektocht van wat je wil, wat je niet wil, wat werkt, wat niet werkt en hoe je verandert doorheen het proces. Loslaten en nieuwe dingen toelaten, vallen en terug opstaan, een unieke tocht.
Bepaalde dingen blijven centraal staan (zoals vrienden, familie en mijn job, sommige overtuigingen en bepaalde waarden en normen), andere zaken gaan een grotere plaats in je leven innemen (zoals voeding en sport, beweging in het algemeen, kortom zelfzorg) en nog andere ebben weg. Zo is dat de afgelopen tijd met lezen geweest. Ik vind het zonde, maar boeken verslinden lukt me eigenlijk al jaren niet meer. Er slingeren er overal rond, ik blijf me ermee omringen, maar ik slaag er maar niet meer in om me weer volledig te laten meeslepen in de verhalen. Hoe dit ooit nog zal keren weet ik niet, al probeerde ik al van alles.
Vandaar dat ik even teruggrijp naar een van mijn favoriete schrijfsters: Tatiana de Rosnay. Ik las al een hele resem boeken van haar, al zie ik dat er nog niet zo veel eindbeoordelingen op mijn blog staan. Over Overspel en Obsessielees je hier meer. (Je ziet ze bij de R.) Deze Frans-Britse schrijfster schreef al pareltjes, al kregen de boeken hierboven een mindere quotering. Waarom ze bij mijn favorieten hoort en ik ernaar teruggrijp, kan ik moeilijk omschrijven, maar de Rosnay slaagt er wel telkens in om iets te triggeren bij mij. Een nieuwsgierigheid, een drang om verder te lezen. Het feit dat ze meestal met korte hoofdstukken werkt, komt nu goed van pas en ook de meeste verhalen worden behoorlijk beknopt verteld. Dit zal me misschien weer op weg helpen om tot de laatste bladzijde vol te houden. Het zou niet zo verwoord mogen worden want lezen ging voor mij zelden over volhouden, maar het is al een tijdje niet anders. Dan moet ik me daar even bij neerleggen en laat ons hopen dat er binnenkort tijden komen waarin ik me weer helemaal verlies in een boek. Want dat is een heerlijk gevoel dat ik nu al te lang moet missen.
Dit keer koos ik voor 'Dit leven is van jou' van Tatiana de Rosnay. Zowel de titel als de kaft trokken mij wel aan.
Korte inhoud
De achttienjarige introverte Martin Dujeu woont met zijn vader in het gegoede 7de arrondissement van Parijs. Zijn moeder overleed toen hij nog klein was en met zijn vader heeft hij een slechte band. De enige twee liefdes in Martins leven zijn zijn hond en de literatuur. Tot hij op een ochtend Célestine ontmoet, een dakloze dame die haar toevlucht heeft genomen in een portiek vlak bij zijn huis. Wat begint als een ontmoeting vol vooroordelen groeit uit tot een hechte vriendschap tussen twee mensen die ogenschijnlijk niets met elkaar gemeen hebben, maar een gedeelde passie ontdekken. Het leven op straat in de strenge winter die volgt blijkt echter te veel voor Célestine en vanuit het ziekenhuis wil ze Martin nog één keer bedanken, op een wel heel bijzondere manier...
Eerste mening
Zoals verwacht leest het boek weer heel makkelijk. Soms ligt dat me, andere keren mis ik diepgang. Bij de Rosnay lijkt het luchtig en vluchtig geschreven, maar toch worden de karakters naar mijn gevoel heel fijn uiteengezet. De schrijfster maakt er eigenlijk weinig woorden aan vuil en ze gebruikt geen onnoemelijk mooie omschrijvingen om iets duidelijk te maken en toch valt ze bij mij erg in de smaak. Ik denk dat de meningen over haar schrijfkunsten danig verdeeld zijn, maar ik weet het wel te pruimen. Ook dit boek neemt me op de een of andere manier bij de hand en ik laat het graag gebeuren.
Het feit dat de boeken zich vaak in Frankrijk afspelen, triggert bij mij ook wel iets. Ik heb nooit echt een affiniteit gehad met de taal, al vind ik het land op zich wel heel mooi en gevarieerd. Maar mijn grootmoeder langs vaders zijde hield onnoemelijk veel van het Frans en als ik in een 'Frans boek' duik, dan voelt het alsof ze aan mijn zijde zit. Dat ze het apprecieert dat ik het weet te smaken. Het lijkt alsof ik me dan heel even weer tegen haar kan aanvlijen. Terwijl ze er intussen ook al meer dan 15 jaar niet meer is. Eens een boek iets emotioneels kan losmaken, dan doen ze net iets meer dan zovele andere verhalen. Alleen daarvoor ben ik de Rosnay al dankbaar.
Centrale figuur in 'Dit leven is van jou' is Martin. De knul mist zijn moeder (die hij amper heeft gekend) en heeft eigenlijk enkel een band met zijn hond en Oscar, een boezemvriend. Z'n vader leeft zijn eigen leven en begrijpt zijn kind wellicht niet goed. Martin schrijft in zijn vrije tijd en heeft lak aan de dingen die zijn vader van hem verwacht. Hij wil zijn eigen leven leiden en duikt onder in een wereld die alleen achter een pen bestaat. Ik moet zeggen dat ik dat zelf wel begrijp want schrijven heeft ook mijn leven een andere dimensie. Intussen ontmoet Martin Célestine. Een zwerfster die in zoveel zaken zo verschillend is, maar ook haar toevlucht in schrijven zoekt. Hoe hun werelden nog meer in elkaar zullen verweven raken, is me nog niet duidelijk, maar ik ben benieuwd hoe Martin evolueert en wat Célestine in haar eenvoud voor hem kan betekenen.
Wil je nog meer weten over die (zoek)tocht die ik privé aan het afleggen ben, dan neem ik je mee naar Gietjes Dagboek. Deze blog staat nog in z'n kinderschoenen, maar ik hoop ook met dit virtueel kind mensen te inspireren en te ondersteunen.
