Een nieuwe mustsee: Albatros!

Een paar keer per week passeert er hier wel iets wat ik wil zien of lezen. Soms denk ik: nee nee, niet weer. Het kan er niet meer bij dus probeer ik te denken: Niets voor mij. Maar die gedachte verdwijnt zo gauw als hij gekomen is :). Ik vecht er niet tegen, ik moet het gewoon omarmen. Het is niet altijd zo makkelijk omdat er zelden tot nooit echt rust in mijn hoofd is, maar te gepasten tijde probeer ik te vertragen en dat lukt me wel. Sport, vrienden, familie,... : ze zijn een absolute must.

Waar ik het vandaag wil over hebben: De reeks 'Albatros'. Misschien ken jij hem al en kun je er iets meer over zeggen. De moeite? Plus- en minpunten? Ik las betrekkelijk weinig reviews op het net. Dus alle info is welkom. Dan kan ik mijn mening later eens vergelijken met die van jullie. Want ik moet zeggen dat het genre tragikomedie wel ver van mijn bed is. Meestal hou ik niet van dit soort reeksen, maar doordat het onderwerp vernieuwend en wellicht verrijkend is, ben ik er toch heel erg benieuwd naar. Tien zwaarlijvige mensen schrijven zich in voor een kamp in de Ardennen en samen proberen ze af te vallen. Hoe doen ze dat? Hoe zien ze zichzelf? Waar worstelen ze mee? Het zijn allemaal zaken waar ik erg benieuwd naar ben. Want van elke serie, van elk individu kun je leren, kun je bepaalde dingen opsteken en wordt je leven rijker. Daar ben ik van overtuigd. Word ik nu zowaar wat filosofisch?...

Ook benieuwd naar de reeks? Dan kan je hieronder alvast de trailer zien.

Gegevens

Bedenkers: Wannes De Stoop en Dominique Van Malder

Afleveringen: acht

Zender: Canvas

Genre: Tragiekomedie

Productiehuis: De Wereldvrede

Acteurs

De makers wisten een indrukwekkende cast met Vlaams en Waals talent te verzamelen. Hierboven zie je ze in deze volgorde (met tussen haakjes de naam van hun personage): Ruth Beeckmans (Evi), Marjan De Schutter (Indina), Hilde Destoop (Bea), Titus Muizelaar (Jan-Willem), Tom Ternest (Bart), Benny Claessens (Geoffrey), Isabelle Van Hecke (Martine), François Neycken (Guy), Dominique Van Malder (Raf). 

Sommige acteurs ken ik uit andere series, zoals Tom Ternest (Zie mij graag), Titus Muizelaar (Beau Séjour) en Benny Claessens (Undercover). Daardoor stijgen mijn verwachtingen voor deze reeks alleen maar. Ook Dominique Van Malder wist al een gevoelige snaar bij mij te raken toen ik een aantal fragmenten van Radio Gaga zag. Daarnaast is hij ook de gastheer in 'The Bachelorette'. Ik kan zijn humor wel smaken en hij vervult zijn rol als uniek bindmiddel tussen Elke Clijsters en de vrijgezellen tijdens de roosceremonie met verve.

Albatros staat dus op mijn lijstje met mustsees en dan zal je er in de toekomst dus zeker nog meer over lezen. Hou Gietjes Boekies en Movies dus zeker in de gaten!

Buit van de bieb #10

 Alweer een jaar geleden dat ik nog eens aandacht aan deze rubriek op mijn blogje gaf. In 'Buit van de bieb' toon ik jullie wat ik meebreng van de plaatselijke bibliotheek. Vroeger slaagde ik er meestal niet in om een aantal boeken van die lijst te lezen, maar ik probeer daar nu zeker verandering in te brengen. Op die manier krijg je hier leessuggesties, eerste meningen, maar ook volledige recensies. Just what I want :).

Buit van de bieb #10

Op deze foto staan een aantal boeken die ik eerder al las, maar waar ik van sommige nog nooit iets op deze blog over schreef. Om de smaak van het lezen terug helemaal te pakken te krijgen, wil ik ze ook nog graag eens opnieuw ter hand nemen. Want ik weet dat ze goed zijn. En op die manier wil ik mijn leesbatterijen weer volladen. Het klinkt misschien raar en ik weet dat als je het nooit eerder meemaakte het ook wellicht niet te begrijpen valt. Maar toen mijn wereld en mijn hart in duizend stukken brak (en ik bedoel het niet pathetisch, maar heel letterlijk), verdween ook mijn leeshart. Ik wilde het nog zo graag, maar het lukte niet meer. Soms dacht ik dat we eindelijk weer vertrokken waren, maar telkens opnieuw legde ik de verhalen weer naast me neer. Ze deden me terugdenken aan andere tijden, maakten me triest, konden me niet boeien, leken zo ver van mijn bed,... Er was altijd wel een reden (of vooral een gevoel) om niet te lezen of verder te lezen. Ik hoop voor jullie dat je het nooit hoeft mee te maken en dat ikzelf nooit nog een vaccin tegen het leesvirus krijg. Want lezen maakt me een beter mens. Het maakt je leven zoveel rijker. Vandaar dat ik de volgende lijst graag bij mijn mustreads neerzet.

'De dochter van de imker' van Santa Montefiore

1937. De jonge Grace Hamblin trouwt met haar jeugdliefde Freddie, maar intussen koestert ze heimelijk een vurige liefde voor een knappe aristocraat van wie ze weet dat hij nooit van haar zal zijn. Als Freddie acht jaar later uit de oorlog terugkeert als een gebroken man die bovendien een groot geheim met zich meedraagt, loopt het huwelijk stuk.

1973. Trixie Valentine is verliefd op Jasper, zanger van een Britse rockband die de zomer doorbrengt op het kleine eilandje bij de kust van Cape Cod waar Trixie is opgegroeid. Gefrustreerd door haar beschermde, geïsoleerde jeugd vat Trixie het plan op er na de zomer vandoor te gaan met haar geliefde. Ze wil niet zo worden als haar moeder Grace, die sinds ze haar man Freddie heeft verlaten tuiniert voor de rijkere eilandbewoners. Ze snapt niets van haar moeders obsessie met bijen en verlangt naar een groots en meeslepend leven. Tot ze erachter komt dat de zwijgzame Grace een pijnlijk verleden met zich meedraagt…

'De Boekendief' van Markus Zusak

'Ragdoll' van Daniel Cole

'Mannen die vrouwen haten' van Stieg Larsson

'De vrouw in de kooi' van Jussi Adler-Olsen

Dit boek las ik al en ik schreef ook en recensie op Gietjes Boekies en Movies. Ik wil hem echter nog eens opnieuw lezen omdat ook de andere boeken van de Serie Q op mijn verlanglijstje staan.

De tatoeëerder van Auschwitz

Vertel de wolven dat ik thuis ben...

De volgende in de rij is geen oorlogsverhaal, maar een boek dat ik via Goodreads tegenkwam. 'Vertel de wolven dat ik thuis ben' lijkt mij een specialleke. De titel alleen al. Ik kan er eigenlijk niet al te veel van maken. Maar de flaptekst trok me over de streep. Het hoeft niet altijd zo voor de hand liggend te zijn en ik hou wel van oorden die me onbekend zijn. Geef mij maar nieuwe dingen, o zo boeiend.

Flaptekst

Er is maar één persoon die de veertienjarige June Elbus ooit heeft begrepen: haar oom, de beroemde schilder Finn Weiss. Wanneer hij doodgaat - veel te jong, aan een ziekte waarover niemand het durft te hebben - voelt June zich verloren. Op Finns begrafenis ziet June een onbekende man. Buiten, want hij mag niet naar binnen. De man heet Toby, en hij wil June graag eens ontmoeten. Als de twee elkaar leren kennen ontdekt June dat zij niet de enige is die Finn mist, en er ontstaat een hechte vriendschap tussen hen. Waar June eerst dacht dat zij de belangrijkste persoon in Finns leven was, het middelpunt van zijn schilderijen, realiseert ze zich door Toby dat zij slechts één speler was, en dat de andere spelers haar hulp hard nodig hebben.

Vertel de wolven dat ik thuis ben is een onvergetelijk portret van rouw, passie en mededogen. Tegelijkertijd is het een verhaal over liefde - maar niet in de klassieke zin van het woord. Brunt legt pijnlijk bloot hoe we niet altijd kiezen van wie we houden en hoe taboes een familie kunnen verscheuren.

Mijn eerste mening

Ik heb intussen een vijftigtal bladzijden in dit boek gelezen en ik ben benieuwd naar het vervolg, al moet ik zeggen dat er ook een hoofdstuk was die me minder lag. Het paste er voor mij niet bij, ik kon het moeilijk plaatsen en leek me ook op een andere manier geschreven. Misschien kan ik het op het einde van het verhaal wel smaken, als ik de reden van de auteur weet. Die is voor het ogenblik nog niet duidelijk.

In het eerste deel van het boek leer je de zussen Greta en June kennen. Ze gaan samen met hun moeder regelmatig op bezoek bij hun oom, maar hun vader blijft thuis. Hij heeft daar blijkbaar niets te zoeken. Waarom weet ik tot nu toe nog niet. Als ze er zijn, wordt er tijdens de laatste bezoekjes geschilderd. Finn wil immers een portret van zijn nichtjes, als eerbetoon. Want hij is dodelijk ziek. Hij lijdt aan aids. Finn zou dit virus opgelopen hebben door een andere man. June kent hem niet, maar ze ontmoet hem op de begrafenis van haar peter. Toby is er echter niet welkom. Haar ouders doen nogal geheimzinnig en haatdragend. June wil er graag meer over weten, maar ook haar zus lost niets. Terwijl June er zeker van is dat zij wel op de hoogte is. Wie zag haar oom graag en hoe was het tussen hen? Waarom wist ze er niets over? Zij voelde immers ook wel veel voor Finn. Eigenlijk veel meer dan dat je voor een peter mag voelen.

Top Boy: Summerhouse - seizoen 1

 Netflix... Ik ben er nog steeds niet uit als het een cadeau of een vergiftigd geschenk voor me is. Al die jaren zei ik er neen tegen, maar mijn vriend is er op geabonneerd en hij zei me sinds we samen zijn dat hij me ging helpen vertragen. Soms durf ik immers nogal wat hooi op mijn vork te nemen. Meestal vind ik dat fijn, maar de meeste mensen rondom mij vinden het niet altijd even gezond. Vandaar dat vertragen. Dat kan met een boek, maar samen ook uitstekend met een serie of film op Netflix.

In de voorbije Paasvakantie begonnen we met Top Boy. Net niet te veel seizoenen en dus doenbaar in onze ogen :). Alleen hadden we even niet door dat we meteen met het derde seizoen begonnen waren. De eerste episodes vind je onder een andere naam terug, namelijk: Top Boy: Summerhouse. Dit komt omdat ze door een andere maker geproduceerd werden. Wil je dus zelf beginnen kijken? Ga dan op zoek naar Top Boy: Summerhouse. Daar vind je seizoen één en twee.

Vandaag wil ik het over seizoen 1 hebben. Later formuleer ik uiteraard ook nog mijn mening over de volgende seizoenen (als we die bekeken hebben). Een officiële trailer vind ik niet meteen dus zal ik het vandaag alleen met woorden proberen.

Ra'Nell, Dushane, Sully, Gem

Personages

Dushane (Ashley Walters) is het hoofd van een drugsbende. Samen met een aantal maten wil hij de wijk Summerhouse (Londen) naar zijn hand zetten. Ondanks het feit dat hij zich in criminele middens bevindt en het geweld vaak niet schuwt, heb je het gevoel dat hij wel nog een geweten en hart heeft. Op de een of andere manier kun je niet anders dan hier of daar toch nog iet of wat sympathie voor hem te hebben. Misschien heeft het er ook mee te maken dat ik deze rapper eigenlijk wel een mooie man vind, maar dat geheel terzijde ;).

Sully (Kan Robinson) is zijn rechterhand, maar niet altijd de allerslimste. Ook al heeft hij een vrouw en een kind, hij is veel vaker agressief en rijgt de gewelddadige feiten aan elkaar. Het lijkt alsof hij niet nuchter kan denken. Drugs, geld en de baas zijn is het enige wat telt. Overal ziet hij complotten en als er iemand hem voor de voeten loopt, dan wordt die simpelweg geliquideerd. Dat is niet altijd naar de zin van Dushane.

Dris (Shone Romulus) kiest in het begin van de reeks nogal vaak de kant van Sully, maar doorheen seizoen 1 verandert die verhouding. Dit bendelid beseft immers dat hij Dushane nodig heeft. Met Sully lopen de zaken te vaak uit de hand en als hij zelf geld wil blijven verdienen met het verkopen van drugs, dan moet hij de verstandigste volgen. Dat lijkt Dris ook te doen.

Ra'Nell (Malcolm Kamulete) woont samen met zijn moeder Lisa (Sharon Duncan-Brewster) in een appartementje in een woonblok in Summerhouse. Omdat Lisa met psychische problemen kampt, staat de jongen er een tijdje alleen voor. Gelukkig heeft hij zijn vriend Gem (Giacomo Mancini). Omdat deze kerels vaak Dushane en zijn bende tegenkomen, moeten ze van goede huize zijn om elk nieuw voorstel om mee te dealen af te wijzen. Ra'Nell slaagt daar meermaals in, Gem laat zich echter wel verleiden. 

Mijn mening

Sinds ik de afgelopen jaren wel een aantal goeie Vlaamse series zag (waarover hier later ook nog meer), vraag ik me steeds vaker af of een buitenlandse reeks me nog op dezelfde manier kan bekoren. Vroeger heb ik een aantal zaken gevolgd en met plezier bekeken (bijvoorbeeld McLeod's Daughters), maar nu moeten ze steeds meer de duimen leggen tegen Undercover, Over Water, Beau Séjour,...

Ze zijn misschien totaal niet te vergelijken, maar toch... Het boeit me wel, maar grijpt me een pak minder bij de keel. Ben ik verknocht aan ons Belgenland en de grave acteurs en actrices of is het de taal en de omgeving, ik weet het niet.

Wat ik in Top Boy zie, is misschien gewoon té ver van mijn bed. Voor mijn vriend is het anders, hij komt via zijn werk wel eens in aanraking met een bende of drugs, maar voor mij is het een wereld waar ik me amper iets kan bij voorstellen. Wonen in een appartementsblok van tien hoog is ook al niet geheel mijn ding als je hier uit bijna elk raam over de velden kan turen. 

Wat ik dan wel zeker goed aan Top Boy: Summerhouse - seizoen 1 vindt? Het verhaal rond Ra'Nell en zijn mama Lisa. Het lijkt echt en het is ook gewoon keigoed geacteerd. Je gelooft in het gevecht dat ze samen leveren en ik weet hoe het als vrouw voelt als je man je in de steek laat. Dan zijn de demonen nooit veraf. Voor een jongen als Ra'Nell moet het moeilijk zijn om zonder ook maar enige bescherming van buitenaf op het rechte pad te blijven en brengt zijn gouden hart hem eigenlijk zonder dat hij het zelf beseft in heel grote problemen. Gelukkig kan hij rekenen op Leon, die oude vriend van zijn verdwenen vader. Maar is die wel te vertrouwen en kan Ra'Nell hem vertrouwen?

De serie heeft iets puurs en rauw en maakt je op de een of andere manier wat zwartgallig, als je het mij vraagt. Alles is zo donker en eens je in de wereld van drugs en dealers verzeild geraakt, kun je er volgens mij op geen enkel moment meer uit geraken. Dus doorheen de serie verwacht je moord en vergeldingsactie, wraak en opnieuw geweld. Tot de familieleden er zelfs bij betrokken raken want vaak zijn dat de gevoelige plekken in de immer ongevoelig lijkende lijven van de kopstukken van de bende.

Kort samengevat

+ Verhaal Ra'Nell en Lisa, soort voogdij van Leon, vriendschap tussen Gem en Ra'Nell, voor elkaar door het vuur gaan, in beeld brengen van de situatie die zich in heel veel grote steden afspeelt, slechts vier afleveringen (dus geen ellenlang seizoen), geprikkeld voor seizoen 2.

- Het uitzichtloze aan de wereld (maar dat is dan vooral mijn interpretering, ligt niet aan de acteerprestaties of wat dan ook), het weinig vrolijke, heel donker (al past dit natuurlijk bij dit thema).

Benieuwd naar wat het volgende seizoen brengt? Hou Gietjes Boekies en Movies dan zeker in de gaten!

Bloemen voor mijn dochter

 Wat was dit een heerlijk boek. Misschien las ik nog net iets liever het verhaal uit de Tweede Wereldoorlog en verloor ik een heel klein beetje de interesse in het eerder romantische deel in het heden, maar ik heb van begin tot eind genoten. Dat is natuurlijk wat telt. Na zo lang zo weinig gelezen te hebben, was ik heel tevreden over 'Bloemen voor mijn dochter' én mijn leesgedrag. Andere boeken van Sarah Jio staan zeker nog op mijn verlanglijstje, al zal ik eerst weer even iets helemaal anders lezen (waarover later meer).

'Bloemen voor mijn dochter' speelt zich in twee verschillende tijden af. Zo heb je het leven van Celine in Wereldoorlog II en Caroline leeft nu. Die laatste is Amerikaanse, maar woont al een tijdje in Frankrijk. Celine heeft samen met haar vader een bloemenwinkel. Hun zaak draait goed, ware het niet dat haar pa Joods bloed heeft... Het gevaar loert in die tijd dus altijd om de hoek. 

Wil je de flaptekst eens lezen (en mijn eerste mening), dan kan dat hier.

Gegevens

Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij

ISBN: 978-90-225-8728-7

NUR: 302

Oorspronkelijke titel: All the Flowers in Paris

Vertaling: Harmien Robroch

Omslagontwerp: DPS Design & Prepress Studio

Omslagbeeld: Arcangel Images

Aantal pagina's: 350

Mijn mening (++)

Om het te vergelijken met eerdere boeken en op die manier een goeie quotering te geven, is het nu nog wat moeilijk. Ik heb immers te weinig gelezen de afgelopen jaren. Al heel blij dat het terug anders voelt. Dat ik zin heb, dat ik wil blijven lezen, dat ik na een hoofdstuk geen trek in een ander boek heb. Er zijn zoveel positieve signalen dat we op de goeie weg zijn. Laat ons hopen dat het zo blijft. Dan kan ik jullie over mijn leesverhalen vertellen en kan ik me opnieuw verdiepen in de wondere wereld van het schrijven. Want het is duidelijk, er is wat op de markt! Sarah Jio kende ik helemaal niet en alle boeken van haar hand boeien me wel. Haar schrijfstijl is vlot en ze diept de personages goed uit. Vrouwen staan in dit boek centraal en dat ligt me. De voorbije jaren gingen de romantische lijnen me stompen in de maag verkopen, maar gelukkig is dat nu weer anders. Kan ik er zelf weer van genieten, in een boek en thuis. 

Omdat ik door het lezen van 'Bloemen voor mijn dochter' niet echt iets bijleerde, krijgt het geen topscore, maar het heeft wel heel wat troeven in huis. De wereld in nazitijden wordt goed omschreven en ook de scheefgetrokken vriendschapsrelaties in die tijd komen aan bod. Wie heulde mee, wie verzette zich en wie kon je nog vertrouwen? Het moet een verschrikkelijke tijd geweest zijn. Voor alle rechtschapen mensen en uiteraard in het bijzonder voor de Joden. Pure horror als je het mij vraagt. Erover lezen helpt mij stilstaan bij het mooie leven dat we nu hebben. Ook al zit het niet mee of krijg je het hard te verduren. Er zijn ergere tijden geweest, veel ergere. Stel je maar eens voor dat je je eigen lijf moet verkopen en je leven op het spel zet om dat van je dochter te redden? Intussen heb je ook nog het verdriet om een vader die werd afgevoerd en een liefde die misschien al lang omkwam in de woelige strijd. Celine kreeg het hard te verduren. Al is het verlies van een kind (in het verhaal van Caroline) uiteraard ook niet min.

Genoeg getriggerd door dit verhaal? Zet het dan zeker op je verlanglijstje! Je zult het je niet beklagen. 'Bloemen voor mijn dochter' leest als een trein en is echt iets voor mensen met een hart voor geschiedenis, oorlog en liefde. 

De populaire serie 'Dertigers'

 Misschien zijn jullie er ook al aan verknocht of bleven jullie de afgelopen weken gewoon vijf minuten hangen, maar 'Dertigers' is voor mij een verademing. Deze Vlaamse serie heeft misschien net iets minder om het lijf en is van een heel andere orde dan de series die ik de afgelopen jaren heb gezien, maar net daarom zou ik hem iedereen aanraden. Misschien is het omdat ik zelf (nog even) een dertiger ben of omdat ik ook in het onderwijs sta. Of is het vooral omdat het echt uit het leven gegrepen is? Zo herkenbaar voor velen onder ons!

Dertigers startte in 2019 en gaat over een groep vrienden die elkaar in hun studententijd leerde kennen. Er zijn intussen serieuze banden gesmeed en met de regelmaat van de klok komen ze samen. Om te vieren, maar zeker ook om verdriet of problemen te delen. Ze worstelen elk met een aantal zaken en kunnen hun verhaal aan elkaar kwijt.

Saartje, Alex, Tinne, Elias, Bart, Nora, Pieter

Personages

Alex (Kristof Goffin) en Elias (Yemi Oduwale) zijn het homokoppel in het programma. Ze wonen samen op een appartement. Alex werkt als verpleger, Elias vind je vooral in de fitness. Hij begeleidt er de hele dag door mensen, maar in het programma zie je vooral zijn vrienden als klant de revue passeren. Alex heeft een gouden hart en zegt zelden nee en daar heeft Elias het soms wat moeilijk mee. Hij krijgt het gevoel dat hij vaak op de tweede plaats komt, na de vriendengroep. Alex bedoelt het helemaal niet zo, hij wil alleen maar goed doen voor iedereen.

Nora (Ellen Verest) is in het begin van de reeks samen met Jeroen (Dave Nauwelaerts). Ze ontdekken in de eerste aflevering dat ze zwanger zijn. Nora twijfelt over het vaderschap want in de weken voor de test had ze ook seks met haar goeie vriend Pieter, de broer van haar overleden ex. Hoe ga je om met het verlies van een geliefde en als je iemand nieuws toelaat, kan dit dan in iet of wat dezelfde vorm? Daarbij komt nog dat Nora haar ouders van buitenlandse origine zijn. Veel waarden en normen zijn daar anders. Vindt ze een weg en hoe reageren haar vader en moeder?

Tinne (Evelien Van Hamme) en Bart (Tom Dingenen) hebben samen twee kinderen: Louise en Robbe. Tinne staat in het onderwijs, Bart heeft een belangrijke job in een Antwerps havenbedrijf. Hij is vaak van huis en zijn vrije tijd spendeert hij op social media en in de sportschool van Elias. Er blijft weinig tijd over voor zijn vrouw. Daardoor voelt Tinne zich wat verwaarloosd en krijgt ze ook meer en meer het gevoel dat ze het gezin op haar eentje draaiende houdt. Een gevoel waar wel meer vrouwen gedurende hun leven mee te kampen krijgen.

Saartje (Kim Van Oncen) is de losbol van de groep. Ze feest liefst elke dag van de week en kleurt (of snuift) graag wat buiten de lijnen. Ze heeft een enorm goede band met Pieter en steunt hem in alles wat hij doet, maar slaagt er niet altijd in om iemand écht te begrijpen. Saartje werkt als fotografe en naast het feesten, de vriendenuitstapjes en het daten, maakt ze zich in het eerste seizoen vooral zorgen over de gezondheidstoestand van haar mama. De vrienden kunnen wel altijd bij haar terecht als ze zich even willen vermaken, weg van alle zorgen thuis.

Pieter (Yannick De Coster) is gescheiden en heeft een zoontje Lucas. In het begin van de reeks zie je zijn nieuwe vriendin Babs verschijnen. Ze wordt voorgesteld aan de groep en ook meteen in de armen gesloten. Iedereen is immers blij dat Pieter stilaan terug gelukkig wil en kan worden. Zeker na het verlies van zijn broer Robin en de scheiding, wat minder tijd met zijn zoon teweegbracht. Sinds de afschuwelijke dag van het ongeval van Robin zet Pieter zijn levenswerk verder, namelijk een platenzaak. Pieter wordt er niet meteen gelukkig van want de kosten lopen op en hij ziet geen uitweg. Zijn financiële toestand wordt steeds prangender, maar hij is te trots om dit aan Babs of aan zijn ouders toe te geven.

Mijn eerste mening

Omdat het derde seizoen onlangs uitkwam, zijn seizoen één en twee ook weer beschikbaar op VRT.NU. Wil je dus van het begin kijken, dan kan dat. Eens een avond of namiddagje niets te doen, dan is het heerlijk wegzakken bij deze reeks. Ik deed het eerder al, maar omdat ik er toen hier geen verslag over uitbracht, ben ik een paar dagen terug opnieuw begonnen. Van minuut één zit ik weer in het verhaal (ook al weet ik intussen wat er zal gebeuren). Niet elke acteerprestatie zit er voor mij boenk op, maar Dertigers heeft zoveel andere pluspunten dat ik daar even doorheen kijk.

Yannick De Coster zag ik eerder al in De Ridder spelen en ik moet eerlijk toegeven dat ik een boontje voor hem heb. Ik kan niet meteen zeggen waarom, maar ik vind hem een goed acteur. Ook zijn stem bekoort me mateloos. Daarnaast zien we eindelijk ook weer eens wat nieuwe gezichten. Fijn vind ik dat! Dan verwacht je niks en kun je met een open mind kijken. Begrijp je wat ik bedoel? Bepaalde acteurs hebben in het verleden vaak eenzelfde genre gespeeld en dan zit ik daar in mijn gedachten wat aan vast. Dit is hier totaal het geval niet. 

Ook de muziek heeft een meerwaarde bij deze reeks. En blijkbaar ben ik niet de enige die er zo over denkt. Je kunt alles terugvinden op de pagina van Eén. Benieuwd? Neem hier een kijkje. Op de juiste momenten klinkt er een vleugje muziek die je ofwel even doet wegdromen of voor mij de gevoelens nog even scherper stelt.

In elke aflevering worden er ook nieuwe elementen gelost. Op die manier word je elke keer getriggerd om verder te kijken. Uiteraard is dat altijd de bedoeling van de makers, maar bij deze serie slagen ze hier wonderwel in. Omdat ook alle verhaallijnen levensecht zijn/lijken. Iedereen kan zich wel ergens in herkennen: vragen over de liefde, relaties, kinderen, vriendschap, ouders, ouderschap, job,...

Niet zo geïnteresseerd in series, maar eerder in boeken? Dan heeft 'Dertigers' nog iets! Lees er hier alles over.

Andere boeken van Sarah Jio

 Ik vertelde jullie in het begin van de week over het boek waarin ik nu aan het lezen ben, namelijk 'Bloemen voor mijn dochter' van Sarah Jio. Ik zei er toen ook bij dat de Amerikaanse auteur blijkbaar eerder al enkele pareltjes schreef. Over die boeken wil ik het vandaag hebben. Ik sloeg ze trouwens al op onder 'Want to read' bij Goodreads. Misschien bied ik jullie hier ook wat extra leesvoer!

Bloesem in de sneeuw

Seattle, mei 1932. Alleenstaande moeder Vera Ray geeft haar driejarige zoontje Daniel een nachtzoen en vertrekt naar haar nachtdienst in het plaatselijke hotel waar ze werkt. De volgende ochtend heeft een late sneeuwstorm de hele stad bedekt, en haar zoon blijkt diezelfde nacht te zijn verdwenen. Buiten op straat ligt zijn teddybeer, verlaten in de sneeuw. 

Seattle, mei 2010. Claire Aldridge, journaliste bij de Seattle Herald, krijgt de opdracht een reportage te maken over het zeldzame fenomeen 'sneeuwstorm in mei', dat dit jaar voor het eerst in bijna tachtig jaar weer heeft plaatsgevonden. Bij haar onderzoek stuit ze niet alleen op het verhaal van de ontvoering - die nooit werd opgelost - maar ook op verbazingwekkende overeenkomsten tussen de levens van Vera Ray en haarzelf...

De geheimzinnige tuin

Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog bloeit in het geheim het laatste exemplaar van een bijzondere boom, verborgen op een Engels landgoed. De boom, een camelia met de naam Middlebury Pink, is veel geld waard. De Amerikaanse amateurbiologe Flora wordt door een internationale bende ingehuurd om in het landgoed te infiltreren en de boom te vinden. Haar zoektocht brengt haar totaal onverwacht een nieuwe liefde, maar haar prille geluk wordt overschaduwd door de ontdekking van een aantal gruwelijke misdaden.

Meer dan een halve eeuw later neemt tuinarchitect Addison haar intrek in het landhuis, dat nu eigendom is van de familie van haar echtgenoot Rex. De gedeelde liefde voor mysteries wordt aangewakkerd door de vondst van een oud notitieboekje van de tuinman, en een geheimzinnige tuin. Maar de pagina’s van het notitieboekje wijzen op duistere zaken, die ooit op ingenieuze wijze verhuld werden. Het gevaar waar Flora destijds tegenover stond blijkt nog zeer sterk aanwezig – zal Addison haar lot delen?

Die avond aan het meer

New York, 2008. Na een tragisch ongeluk besluit journaliste Ada Santorini haar leven om te gooien. Als iemand haar vertelt over een charmante woonboot op het meer van Seattle, volgt ze haar hart en verlaat ze New York.

Seattle, jaren vijftig. De jonge Penny is de vrouw en muze van de zeer succesvolle kunstenaar Dexter Wentworth. Hij neemt haar mee naar zijn woonboot op het meer in Seattle, waar ze droomt van een eigen leven, van liefde en geborgenheid. Maar naarmate Dexters ster rijst, wordt Penny steeds eenzamer.

Tijdens de verhuizing naar haar drijvende huis ontdekt Ada een koffer vol brieven die getuigen van een vurige affaire. ­Gefascineerd door de mysterieuze Penny gaat Ada op zoek naar het levensverhaal van deze prachtige maar tragische vrouw. Maar dan blijken Penny’s geheimzinnige verleden en Ada’s leven veel met elkaar te maken te hebben…

Eiland in bloei

Als twintiger kon Emily Wilsons leven haast niet stuk: ze was een bestsellerschrijfster, getrouwd met een man die zo covermodel had kunnen zijn, en er was niets wat hun eeuwige geluk in de weg zou kunnen staan.

Tien jaar later liggen de kaarten heel anders, en is haar relatie gestrand. Wanneer haar oudtante Bee haar uitnodigt om een maand door te brengen op Bainbridge Island in Washington State, hapt Emily meteen toe, verlangend naar een rustig plekje aan zee waar haar gebroken hart kan helen. Terwijl ze research doet voor haar volgende boek, vindt Emily een roodfluwelen dagboekje uit het jaar 1943. Ze begint te lezen en ontdekt verbazingwekkende overeenkomsten tussen haar eigen leven en dat van de onbekende dagboekschrijfster…

Om nooit te vergeten

Kailey Crane zit tegenover haar kersverse verloofde, Ryan, in een van de chicste restaurants van Seattle, en realiseert zich hoe gelukkig ze zichzelf mag prijzen. Ze heeft een fantastische baan en tegenover haar zit de geweldige man met wie ze haar toekomst wil delen. Als ze het restaurant verlaten, wordt Kaileys aandacht getrokken door een magere zwerver. Alsof hij haar blik voelt kijkt de dakloze op en met een schok herkent ze Cade McAllister, ooit de liefde van haar leven.

Toen Kailey en Cade elkaar tien jaar eerder ontmoetten, voelden ze zich vanaf de eerste seconde sterk tot elkaar aangetrokken, alsof de een de aanvulling was van de ander. Toen Cade plotseling verdween was Kailey er kapot van, maar ze raapte de brokstukken bij elkaar en ging verder. Nu besluit ze deze schim van haar vroegere geliefde te helpen zíjn leven weer op te pakken, in eerste instantie in het geheim. Al snel beseft ze dat ze voor een onmogelijke keuze staat: hoe ver is ze bereid te gaan voor ware liefde?

Wil je nog meer weten over de auteur zelf? Dan heeft ze een website. Je kunt hier terecht.

The Kite Runner

Net als het lezen van boeken, zal ik ook vaker weer een film of serie bekijken. Ik vond het de laatste jaren eerlijk gezegd een beetje troosteloos om in mijn eentje in de zetel te zitten. Het gebeurde af en toe, maar ik geniet er zoveel meer van met twee. Wellicht ligt dat ook wel aan dat karaktertje van mij. Ik ben nogal een prater (zelfs tijdens televisiekijken) en daar worden de meeste mensen rondom mij soms horendol van. Begrijp ik het niet of ben ik niet mee, dan zou ik het wel eens durven te vragen. En bij iet of wat spanning tetter ik er even op los. Een tikkeltje irritant wellicht, maar ik heb dus een nieuw slachtoffer gevonden. Al weet hij het misschien nog niet... :).

We bekeken intussen wel al een paar films, maar aangezien ik toen nog geen tijd voor de heropstart vond, is dit pas de eerste keer in maanden (of zelfs jaren) dat ik jullie er hier iets over vertel. Ik ben gaan scrollen om de vorige aflevering uit deze rubriek terug te vinden, maar ik ben gestopt. Het is dus al héél lang geleden. Meer dan ooit tijd om de draad terug op te pikken. En ik hoop zo dat er nog heel wat filmavonden volgen.

Vandaag wil ik het over 'The Kite Runner' hebben. Misschien jullie wel bekend want het is de verfilming van het formidabele boek van Khaled Hosseini, namelijk 'De Vliegeraar'. Wil je meer over dit boek lezen, dan kun je terecht op deze link. Sommigen onder jullie denken wellicht al: laat maar, een verfilming van een boek is heel vaak een flauw afkooksel. Zet deze gedachte even aan de kant, deze film is net als het boek meer dan de moeite waard!

Gegevens

Speelduur: 123 minuten

Uitgebracht in 2007

Geregisseerd door: Marc Foster

Flaptekst

The Kite Runner, de verfilming van de bestseller 'De Vliegeraar' van Khaled Hosseini, is het onvergetelijke en aangrijpende verhaal over vriendschap, familie, verschrikkelijke fouten en verlossende liefde.

Amir en Hassan groeien samen op in Kabul en zijn onafscheidelijk totdat een noodlottige daad de twee vrienden uiteen scheurt. Amir en zijn vader vluchten naar de Verenigde Staten om daar een nieuw bestaan op te bouwen, maar hij slaagt er niet in Hassan te vergeten. Op een dag krijgt hij onverwachts telefoon uit Afghanistan, waarna hij besluit terug te keren naar zijn geboorteland waar hij in een huiveringwekkend avontuur wordt meegesleept...

Mijn mening (++)

Het boek was beklijvend, maar ook deze verfilming slaagt erin om even te blijven hangen. Oké, verrassen doet de prent niet als je het boek al hebt gelezen, maar de film boeit toch van de eerste tot de allerlaatste minuut. Khalid Abdalla die de rol van Amir op zich neemt, doet een uitstekende job. Hij vertolkt het leven van de volwassen versie en doet dit op een manier dat je het verhaal volledig kan geloven. Oké, het blijft een film, maar je kunt je levendig voorstellen hoe het moet geweest zijn om te genieten van je vaderland en het daarna met pijn in het hart achter te moeten laten. Hij komt in de VS met zijn zieke vader, maar zijn gedachten blijven met zijn thuisland verbonden. Ook nadat hij zijn toekomstige op een marktje ontmoet. Met een vleugje romantiek, een goeie dosis vriendschap, een portie bitterheid, maar ook warme familiemomenten zorgt regisseur Foster ervoor dat dit verhaal je bijblijft. 

 Ben je benieuwd naar de trailer? Bekijk dan de video hieronder.

Mijn eerste mening over 'Bloemen voor mijn dochter'

Ikzelf hou van vrede en rust, maar daartegenover staat dat ik een voorliefde voor boeken over oorlogstijden en dito gebieden heb. Na 'De Gelukvinder' van Edward van de Vendel is 'Bloemen voor mijn dochter' van Sarah Jio aan de beurt. Ik had nog nooit eerder over deze schrijfster gehoord, ik kwam ze ergens tegen op een inspirerende Facebookpagina (waarvoor dank!). 

Intussen ben ik een vijftigtal bladzijden ver en wil ik graag wat meer over het verhaal vertellen. Sarah Jio is een Amerikaanse auteur en journaliste die blijkbaar al meerdere pareltjes heeft geschreven (waarover later meer). Met 'Bloemen voor mijn dochter' wil ze een oorlogsverhaal  ten tijde van de overrompeling van de Duitsers in Parijs vertellen.

Flaptekst

Een vrouw komt bij in het ziekenhuis, ze is in de war en lijdt aan geheugenverlies. Ze krijgt te horen dat ze Caroline heet en al jaren een eenzaam en teruggetrokken leven leidt in een appartement aan de Seine. Verder is het enige houvast dat ze heeft wat vage flarden van herinneringen aan een man en een jong kind.

Eenmaal thuis probeert Caroline uit alle macht haar verleden terug te krijgen. In een kast vindt ze een stapel brieven van ene Celine, een jonge weduwe die in de Tweede Wereldoorlog met haar vader en dochter in hetzelfde appartement woonde en die werkte in een bloemenwinkel. Geschokt leest ze over de nazicommandant die Celine chanteerde met haar Joodse afkomst en haar dwong zijn minnares te worden. Over de afschuwelijke dingen die Celine moest doen om haar dochter te beschermen. Naarmate Caroline verder leest, komen er steeds meer herinneringen boven, en langzamerhand realiseert ze zich hoe sterk de overeenkomsten tussen haar en Celine zijn.

Mijn eerste mening

Tot nu toe heeft het boek me al elke bladzijde geboeid. Ik ben op zoek naar de link tussen Celine en Caroline, maar die is tot nu toe zeker nog niet duidelijk. De spanning wordt er dus ingehouden. Vooral het leven van Celine wordt in de eerste vijftig bladzijden geschetst. Hoe zij haar moeder en haar grote liefde verloor, waar ze leefde en waar ze nu vertoeft en welke unieke band ze met Luc, haar vader en haar dochter Cosi heeft. 

Het gevaar ligt op de loer want met een Joodse achtergrond ben je in een bezet Frankrijk niet veilig. De angst wordt op een subtiele manier in het verhaal verweven zodat je het ook tot in jouw zetel (of andere leesplek) voelt. Celine moet op haar hoede zijn. Ondanks de mannen in haar leven, loopt ze toch gevaar. 

Ontdekt Caroline wat er met Celine gebeurde of zijn ze één en dezelfde persoon? Ik weet het niet en ik zou het jullie ook niet vertellen. Het is natuurlijk de bedoeling dat jullie zelf zin krijgen om dit boek te lezen. Ik kan het alvast moeilijk wegleggen en dat is een heerlijk gevoel! 

Tot gauw voor mijn review over dit boek!

De Gelukvinder

Een paar dagen terug liet ik jullie weten dat ik opnieuw heel veel zin in een leesavontuur heb en ik voegde meteen daad bij woord. Via de app Goodreads kwam ik per toeval bij het boek 'De Gelukvinder'. Misschien ken je deze applicatie wel. Een echt hebbeding voor iedereen die iets met boeken heeft. Vroeger hield ik lijstjes bij en dat vind ik nog altijd fijn, maar soms moet ook ik het gewoon toegeven... de digitale wereld heeft ook zo zijn voordelen. Dan is het aan mij om die ten gepaste tijde aan te wenden. Ik ben iemand die nogal snel denkt: geef mij maar de ouderwetse manier. Maar van Goodreads ben ik dus fan. Voor sommigen onder jullie zou het misschien handig zijn dat ik ook nog een blogpostje aan deze applicatie wijdt, maar omdat het te lang geleden is dat ik die opstartte, zal ik dat niet meer doen. Misschien kan deze link je wel op weg helpen: 9 Vragen en antwoorden over Goodreads (van De Wereld van Kaat).

Dit gezegd zijnde kwam ik via een klasgenote van het middelbaar bij 'De Gelukvinder'. Zij had dit boek gelezen en quoteerde het op Goodreads met vier sterren. Soetkin vond het blijkbaar een pakkend verhaal en vol goeie moed begon ik eraan. Ik las de laatste jaren immers veel eerste hoofdstukken, maar daarna viel het telkens opnieuw stil. Gelukkig zette ik nu wel door. Het lukte me zelfs om even een namiddagje geheel in de wereld van de Afghaanse jongen Hamayun te verdwijnen.

Gegevens

Schrijver(s): Edward van de Vendel - Anoush Elman

Uitgegeven in 2008 - Querido's Uitgeverij BV

Omslag: Studio Ron van Roon

Omslagbeeld: Hollandse Hoogte
Aantal pagina's: 335
ISBN: 978 90 451 0591 8
NUR 285 ( = fictie 15+)

Flaptekst

Slashboeken zijn boeken die geschreven zijn op basis van het waargebeurde levensverhaal van een bijzondere jongere.

Hamayun zit in havo 4 en wil filmer worden. Maar eerst schrijft hij een toneelstuk over zijn eigen verleden. Over het dagelijks leven in Afghanistan, en de grappen die hij er uithaalt met zijn vrienden. Over de nacht dat de Taliban zijn vader gevangennemen. Over de lange reis naar Europa. Over de aankomst in Nederland en over het wonen in een asielzoekerscentrum.

Hamayun vindt Nederland fris, en groen. Hier kan zijn familie eindelijk vrij denken. Maar mogen ze eigenlijk wel blijven?

Mijn mening (++)

Doordat het niet de eerste keer is dat ik een boek over deze problematiek lees, heb ik het geen ++/+++ gegeven. Het leunt heel erg aan bij 'De Vliegeraar' van Khaled Hosseini, al is dit boek wel voor 14+. Het is dus net iets luchtiger en eenvoudiger geschreven waardoor je als volwassene door de hoofdstukken vliegt. Dat is wel eens fijn. Al is de materie wel behoorlijk zwaar. Hamayun zijn wereld staat helemaal op zijn kop eens hij met (een deel van) zijn gezin moet vluchten. 

'De Gelukvinder' is een verhaal waar heel veel asielzoekers zich in zullen kunnen herkennen en waar ik me (toch even) behoorlijk nederig door voel. Het is immers niet de bedoeling dat wij klagen, ondanks alle coronamaatregelen voor het ogenblik. Dat is hoe ik erover denk. Want je hele hebben en houden achterlaten, dat lijkt me al heel moeilijk, laat staan dat je dan nog afscheid van je broer, oma of dichte vrienden moet nemen. Ik mag er eerlijk gezegd niet aan denken.

Wat de schrijfstijl betreft, leest dit boek van van de Vendel heel erg vlot. De hoofdstukken zijn behoorlijk kort en de personages worden duidelijk uiteengezet. Je kunt je het leven en de omgeving van Hamayun heel goed voorstellen. Hier en daar wordt er ook een Afghaans woord gebruikt waardoor je zeker ook nog wat bijleert. Dat blijft voor mij een must. 

Omdat er weinig nieuwigheden werden aangehaald (over de Afghaanse cultuur en de problematiek rond de Taliban), kreeg dit boek geen topscore, maar ik ben wel positief verrast over het open einde. Dit soort afloop is in mijn ogen meestal teleurstellend, hier heeft het echter een meerwaarde. Ik dacht al een honderdtal bladzijden voor het einde dat een uitsluitend positief slot in zo'n verhaal eigenlijk onmogelijk is. Het zou ook afbreuk doen aan het boek en het zou voor mij z'n geloofwaardigheid wat verliezen. Door de unieke manier van afronden blijf je met een gemengd, maar allesbehalve teleurstellend gevoel achter. Het geeft je wel stof tot nadenken, maar dat is volgens mij net waarom we ook boeken lezen.


Kort samengevat:
+
makkelijke taal, duidelijk verhaal, boeiend (en creatief) einde, toegankelijk voor jeugd en volwassenen
-
weinig nieuwe elementen (maar dat ligt eraan wat je voordien al las)

Zou het...

 De meesten onder jullie weten waarschijnlijk dat ik hier al ettelijke keren opnieuw begonnen ben. Het is zoals het leven, met vallen en opstaan. Een blog is een zaligheid, maar o wee als het voor extra druk gaat zorgen. Begonnen met Gietjes Corner waar ik zomaar alles opgooide. Dat vond ik een gigantische uitlaatklep. Niets moest, alles mocht. Ik kon er mijn ei kwijt en er was genoeg om over te vertellen. Aan een aantal artikels per week kwam ik met gemak. 

Maar toen wilde ik net wat professioneler te werk gaan en merkte ik dat lezers niet zaten te wachten om mijn ongestructureerd koppie :). Ik kon en kan het amper zelf volgen, wat zou ik dan verwachten van mensen die me alleen van mijn schrijfsels kennen? Dan lazen jullie iets over boeken, dan weer over het onderwijs, over koken, over knutselen en naaien, over films, over handletteren, over allerlei weetjes en daar wilde ik dan eigenlijk nog eens zeer graag iets over sport, een eigen moestuin en geestelijke gezondheid tussen zwieren. Het is onbegonnen werk lijkt me, maar inbinden staat nergens in mijn woordenboek ;). Ik verwijt mezelf niks, het zit gewoon in onze genen!

Dus probeer ik het met graagte nog eens opnieuw. Zoveel mogelijk uit het leven halen en daarbij heel regelmatig achter mijn schrijftafel kruipen. Ik heb er baat bij want het brengt me tot rust. Op die manier schep ik orde in de wanorde, klasseer ik iets (letterlijk of figuurlijk), vind ik iets terug als ik het nog eens nodig moest hebben en deel ik het nog eens met anderen. Het heeft zoveel voordelen. 

Alleen is de hoofdzaak op Gietjes Boekies en Movies boeken en de voorbije vijf jaar was dit eigenlijk mijn zwakke plek. Ik las nog wel, maar zelden nog een volledig verhaal. Het kostte me zoveel moeite en ik vond het verschrikkelijk (van mezelf). Jaren heb ik met heel veel plezier boeken verslonden en deelde ik dat met mijn partner en met jullie. Maar toen die partner uit mijn leven verdween, smolt mijn leesfocus als sneeuw voor de zon. Ik bleef me omringen met boeken en reed op en af naar de bieb, maar ik reeg meer boetes dan schrijfsels voor deze blog aaneen. Dit kon de bedoeling niet zijn. 

Door een nieuwe liefde in mijn leven (driemaal hoera!) waait er een nieuwe wind en wat vind ik het heerlijk om tegen zijn warme lijf aan te liggen en me opnieuw helemaal te laten meevoeren. Geen gedachten meer die afdwalen, geen tranen van pure ellende die weggepinkt moeten worden. Nee, genieten en wegzakken. In een verhaal, een ruimte, een personage, een plaats. Ik dacht altijd dat het heel simpel was, maar dat is het niet. Loslaten. Het kan en het is nodig op zoveel manieren.

Bron:

https://nl.freepik.com/vrije-vector/een-nieuwe-start-aangepaste-belettering-op-aquarel-splash-achtergrond_1061384.htm