Een sprekende blik op de cover van 'Vlinderslag'

 Je hoeft niet altijd mooi te zijn om iets te bereiken, maar Yusra Mardini haar blik heeft toch iets magisch. Ik zag haar en keek ernaar, bleef net iets langer bij de cover van haar boek hangen. En dat is uiteraard wat een schrijver wil bereiken. Ze kijkt, maar ze kijkt ook niet. Wat ziet ze? Wat denkt ze? Het waren maar een paar vragen die door mijn hoofd schoten. Oordeel zelf maar hieronder...

Daarbij komt nog dat er op de voorkant een quote van Barack Obama staat en aan de ommezijde eentje van niemand minder dan Khaled Hosseini. Dan heb ik eigenlijk geen seconde meer getwijfeld en bracht ik 'Vlinderslag' mee van de bibliotheek.

Flaptekst

'Niemand kiest ervoor om vluchteling te worden. Ik moest mijn thuisland verlaten om in leven te blijven,
ook als ik daarbij het risico liep om dood te gaan.' 

Yusra Mardini ontvlucht Syrië in 2015. Aan de Turkse kust stapt ze in een kleine rubberboot vol vluchtelingen, die op weg gaat naar Griekenland. Al na een kwartier begeeft de motor het en begint de boot te zinken. Yusra en haar zus springen overboord en trekken de overvolle boot drieënhalf uur lang door open water, tot ze aankomen op het strand van Lesbos. Daarmee redden ze het leven van alle opvarenden.

Vlinderslag is het verbluffende verhaal van deze inspirerende jonge vrouw, die haar reis begon in het geteisterde Damascus en via een levensgevaarlijke route door Europa uiteindelijk Berlijn bereikte. Vandaaruit kon ze haar olympische droom verwezenlijken: zwemmen op de Spelen in Rio de Janeiro. 

Mijn mening

Intussen las ik al een veertigtal pagina's en ik moet zeggen dat je meteen in het verhaal zit. Yusra en haar zus Sarah worden van bij de geboorte keihard getraind door hun vader. Hij had een zwemdroom voor zichzelf en projecteert deze nu op zijn dochters. Alles moet daarvoor wijken. Wat hij niet ziet, is dat hij zijn gezin daar niet altijd even gelukkig mee maakt.

Er sluimeren echter ook rellen en opstand in en om hun thuisland Syrië. Eerder waren er al revoluties in Libië, Egypte en Tunesië en in eerste instantie is het gezin Mardini er nog van overtuigd dat zij veilig zijn, maar Syrië ontspringt de dans niet. Het wordt steeds gevaarlijker en hun wereld wordt steeds kleiner. De werkplek van de moeder is niet meer bereikbaar en ook thuis horen ze vaak geweerschoten. Blijven ze of worden ze gedwongen om te vertrekken?

Uiteraard weet ik dat ze uiteindelijk zullen vertrekken want daar gaat het verhaal tenslotte over, maar dit stuk van het verhaal las ik nog niet. Al ben ik wel benieuwd naar het vervolg. Hoe zal het Yusra en haar familie vergaan? Wanneer beslis je uiteindelijk om je thuisland te ontvluchten? Wat neem je mee en wat laat je achter? Wie laat je achter? Hoe bang ben je? Denk je aan een toekomst? Droom je of blokkeer je? Juist ja, ik schreef het al eens eerder, ik mag mezelf niet zoveel vragen stellen. Mislukt :).

Het is niet het eerste boek dat ik over deze problematiek lees en dus weet ik er wel al het een en ander over, maar elk verhaal is anders, persoonlijk. Vandaar dat ik geboeid aan het lezen ben. Het verhaal is heel erg vlot geschreven (wat niet altijd het geval is met waargebeurde verhalen) en het nodigt zeker en vast uit om verder te lezen. Je hoort dus heel snel terug van me! Nog een goeie 250 pagina's en er kan alweer een eindbeoordeling geschreven worden!