maandag 10 mei 2021

Een nieuwe mustsee: Albatros!

Een paar keer per week passeert er hier wel iets wat ik wil zien of lezen. Soms denk ik: nee nee, niet weer. Het kan er niet meer bij dus probeer ik te denken: Niets voor mij. Maar die gedachte verdwijnt zo gauw als hij gekomen is :). Ik vecht er niet tegen, ik moet het gewoon omarmen. Het is niet altijd zo makkelijk omdat er zelden tot nooit echt rust in mijn hoofd is, maar te gepasten tijde probeer ik te vertragen en dat lukt me wel. Sport, vrienden, familie,... : ze zijn een absolute must.

Waar ik het vandaag wil over hebben: De reeks 'Albatros'. Misschien ken jij hem al en kun je er iets meer over zeggen. De moeite? Plus- en minpunten? Ik las betrekkelijk weinig reviews op het net. Dus alle info is welkom. Dan kan ik mijn mening later eens vergelijken met die van jullie. Want ik moet zeggen dat het genre tragikomedie wel ver van mijn bed is. Meestal hou ik niet van dit soort reeksen, maar doordat het onderwerp vernieuwend en wellicht verrijkend is, ben ik er toch heel erg benieuwd naar. Tien zwaarlijvige mensen schrijven zich in voor een kamp in de Ardennen en samen proberen ze af te vallen. Hoe doen ze dat? Hoe zien ze zichzelf? Waar worstelen ze mee? Het zijn allemaal zaken waar ik erg benieuwd naar ben. Want van elke serie, van elk individu kun je leren, kun je bepaalde dingen opsteken en wordt je leven rijker. Daar ben ik van overtuigd. Word ik nu zowaar wat filosofisch?...

Ook benieuwd naar de reeks? Dan kan je hieronder alvast de trailer zien.


Gegevens


Bedenkers: Wannes De Stoop en Dominique Van Malder
Afleveringen: acht
Zender: Canvas
Genre: Tragiekomedie
Productiehuis: De Wereldvrede

Acteurs



De makers wisten een indrukwekkende cast met Vlaams en Waals talent te verzamelen. Hierboven zie je ze in deze volgorde (met tussen haakjes de naam van hun personage): Ruth Beeckmans (Evi), Marjan De Schutter (Indina), Hilde Destoop (Bea), Titus Muizelaar (Jan-Willem), Tom Ternest (Bart), Benny Claessens (Geoffrey), Isabelle Van Hecke (Martine), François Neycken (Guy), Dominique Van Malder (Raf). 

Sommige acteurs ken ik uit andere series, zoals Tom Ternest (Zie mij graag), Titus Muizelaar (Beau Séjour) en Benny Claessens (Undercover). Daardoor stijgen mijn verwachtingen voor deze reeks alleen maar. Ook Dominique Van Malder wist al een gevoelige snaar bij mij te raken toen ik een aantal fragmenten van Radio Gaga zag. Daarnaast is hij ook de gastheer in 'The Bachelorette'. Ik kan zijn humor wel smaken en hij vervult zijn rol als uniek bindmiddel tussen Elke Clijsters en de vrijgezellen tijdens de roosceremonie met verve.

Albatros staat dus op mijn lijstje met mustsees en dan zal je er in de toekomst dus zeker nog meer over lezen. Hou Gietjes Boekies en Movies dus zeker in de gaten!

zaterdag 8 mei 2021

Buit van de bieb #10

 Alweer een jaar geleden dat ik nog eens aandacht aan deze rubriek op mijn blogje gaf. In 'Buit van de bieb' toon ik jullie wat ik meebreng van de plaatselijke bibliotheek. Vroeger slaagde ik er meestal niet in om een aantal boeken van die lijst te lezen, maar ik probeer daar nu zeker verandering in te brengen. Op die manier krijg je hier leessuggesties, eerste meningen, maar ook volledige recensies. Just what I want :).

Buit van de bieb #10

Op deze foto staan een aantal boeken die ik eerder al las, maar waar ik van sommige nog nooit iets op deze blog over schreef. Om de smaak van het lezen terug helemaal te pakken te krijgen, wil ik ze ook nog graag eens opnieuw ter hand nemen. Want ik weet dat ze goed zijn. En op die manier wil ik mijn leesbatterijen weer volladen. Het klinkt misschien raar en ik weet dat als je het nooit eerder meemaakte het ook wellicht niet te begrijpen valt. Maar toen mijn wereld en mijn hart in duizend stukken brak (en ik bedoel het niet pathetisch, maar heel letterlijk), verdween ook mijn leeshart. Ik wilde het nog zo graag, maar het lukte niet meer. Soms dacht ik dat we eindelijk weer vertrokken waren, maar telkens opnieuw legde ik de verhalen weer naast me neer. Ze deden me terugdenken aan andere tijden, maakten me triest, konden me niet boeien, leken zo ver van mijn bed,... Er was altijd wel een reden (of vooral een gevoel) om niet te lezen of verder te lezen. Ik hoop voor jullie dat je het nooit hoeft mee te maken en dat ikzelf nooit nog een vaccin tegen het leesvirus krijg. Want lezen maakt me een beter mens. Het maakt je leven zoveel rijker. Vandaar dat ik de volgende lijst graag bij mijn mustreads neerzet.

'De dochter van de imker' van Santa Montefiore

1937. De jonge Grace Hamblin trouwt met haar jeugdliefde Freddie, maar intussen koestert ze heimelijk een vurige liefde voor een knappe aristocraat van wie ze weet dat hij nooit van haar zal zijn. Als Freddie acht jaar later uit de oorlog terugkeert als een gebroken man die bovendien een groot geheim met zich meedraagt, loopt het huwelijk stuk.

1973. Trixie Valentine is verliefd op Jasper, zanger van een Britse rockband die de zomer doorbrengt op het kleine eilandje bij de kust van Cape Cod waar Trixie is opgegroeid. Gefrustreerd door haar beschermde, geïsoleerde jeugd vat Trixie het plan op er na de zomer vandoor te gaan met haar geliefde. Ze wil niet zo worden als haar moeder Grace, die sinds ze haar man Freddie heeft verlaten tuiniert voor de rijkere eilandbewoners. Ze snapt niets van haar moeders obsessie met bijen en verlangt naar een groots en meeslepend leven. Tot ze erachter komt dat de zwijgzame Grace een pijnlijk verleden met zich meedraagt…

'De Boekendief' van Markus Zusak

'Ragdoll' van Daniel Cole

'Mannen die vrouwen haten' van Stieg Larsson

'De vrouw in de kooi' van Jussi Adler-Olsen

Dit boek las ik al en ik schreef ook en recensie op Gietjes Boekies en Movies. Ik wil hem echter nog eens opnieuw lezen omdat ook de andere boeken van de Serie Q op mijn verlanglijstje staan.

De tatoeëerder van Auschwitz

donderdag 6 mei 2021

Vertel de wolven dat ik thuis ben...

De volgende in de rij is geen oorlogsverhaal, maar een boek dat ik via Goodreads tegenkwam. 'Vertel de wolven dat ik thuis ben' lijkt mij een specialleke. De titel alleen al. Ik kan er eigenlijk niet al te veel van maken. Maar de flaptekst trok me over de streep. Het hoeft niet altijd zo voor de hand liggend te zijn en ik hou wel van oorden die me onbekend zijn. Geef mij maar nieuwe dingen, o zo boeiend.

Flaptekst

Er is maar één persoon die de veertienjarige June Elbus ooit heeft begrepen: haar oom, de beroemde schilder Finn Weiss. Wanneer hij doodgaat - veel te jong, aan een ziekte waarover niemand het durft te hebben - voelt June zich verloren. Op Finns begrafenis ziet June een onbekende man. Buiten, want hij mag niet naar binnen. De man heet Toby, en hij wil June graag eens ontmoeten. Als de twee elkaar leren kennen ontdekt June dat zij niet de enige is die Finn mist, en er ontstaat een hechte vriendschap tussen hen. Waar June eerst dacht dat zij de belangrijkste persoon in Finns leven was, het middelpunt van zijn schilderijen, realiseert ze zich door Toby dat zij slechts één speler was, en dat de andere spelers haar hulp hard nodig hebben.
Vertel de wolven dat ik thuis ben is een onvergetelijk portret van rouw, passie en mededogen. Tegelijkertijd is het een verhaal over liefde - maar niet in de klassieke zin van het woord. Brunt legt pijnlijk bloot hoe we niet altijd kiezen van wie we houden en hoe taboes een familie kunnen verscheuren.

Mijn eerste mening

Ik heb intussen een vijftigtal bladzijden in dit boek gelezen en ik ben benieuwd naar het vervolg, al moet ik zeggen dat er ook een hoofdstuk was die me minder lag. Het paste er voor mij niet bij, ik kon het moeilijk plaatsen en leek me ook op een andere manier geschreven. Misschien kan ik het op het einde van het verhaal wel smaken, als ik de reden van de auteur weet. Die is voor het ogenblik nog niet duidelijk.

In het eerste deel van het boek leer je de zussen Greta en June kennen. Ze gaan samen met hun moeder regelmatig op bezoek bij hun oom, maar hun vader blijft thuis. Hij heeft daar blijkbaar niets te zoeken. Waarom weet ik tot nu toe nog niet. Als ze er zijn, wordt er tijdens de laatste bezoekjes geschilderd. Finn wil immers een portret van zijn nichtjes, als eerbetoon. Want hij is dodelijk ziek. Hij lijdt aan aids. Finn zou dit virus opgelopen hebben door een andere man. June kent hem niet, maar ze ontmoet hem op de begrafenis van haar peter. Toby is er echter niet welkom. Haar ouders doen nogal geheimzinnig en haatdragend. June wil er graag meer over weten, maar ook haar zus lost niets. Terwijl June er zeker van is dat zij wel op de hoogte is. Wie zag haar oom graag en hoe was het tussen hen? Waarom wist ze er niets over? Zij voelde immers ook wel veel voor Finn. Eigenlijk veel meer dan dat je voor een peter mag voelen.

dinsdag 4 mei 2021

Top Boy: Summerhouse - seizoen 1

 Netflix... Ik ben er nog steeds niet uit als het een cadeau of een vergiftigd geschenk voor me is. Al die jaren zei ik er neen tegen, maar mijn vriend is er op geabonneerd en hij zei me sinds we samen zijn dat hij me ging helpen vertragen. Soms durf ik immers nogal wat hooi op mijn vork te nemen. Meestal vind ik dat fijn, maar de meeste mensen rondom mij vinden het niet altijd even gezond. Vandaar dat vertragen. Dat kan met een boek, maar samen ook uitstekend met een serie of film op Netflix.

In de voorbije Paasvakantie begonnen we met Top Boy. Net niet te veel seizoenen en dus doenbaar in onze ogen :). Alleen hadden we even niet door dat we meteen met het derde seizoen begonnen waren. De eerste episodes vind je onder een andere naam terug, namelijk: Top Boy: Summerhouse. Dit komt omdat ze door een andere maker geproduceerd werden. Wil je dus zelf beginnen kijken? Ga dan op zoek naar Top Boy: Summerhouse. Daar vind je seizoen één en twee.

Vandaag wil ik het over seizoen 1 hebben. Later formuleer ik uiteraard ook nog mijn mening over de volgende seizoenen (als we die bekeken hebben). Een officiële trailer vind ik niet meteen dus zal ik het vandaag alleen met woorden proberen.

Ra'Nell, Dushane, Sully, Gem

Personages

Dushane (Ashley Walters) is het hoofd van een drugsbende. Samen met een aantal maten wil hij de wijk Summerhouse (Londen) naar zijn hand zetten. Ondanks het feit dat hij zich in criminele middens bevindt en het geweld vaak niet schuwt, heb je het gevoel dat hij wel nog een geweten en hart heeft. Op de een of andere manier kun je niet anders dan hier of daar toch nog iet of wat sympathie voor hem te hebben. Misschien heeft het er ook mee te maken dat ik deze rapper eigenlijk wel een mooie man vind, maar dat geheel terzijde ;).

Sully (Kan Robinson) is zijn rechterhand, maar niet altijd de allerslimste. Ook al heeft hij een vrouw en een kind, hij is veel vaker agressief en rijgt de gewelddadige feiten aan elkaar. Het lijkt alsof hij niet nuchter kan denken. Drugs, geld en de baas zijn is het enige wat telt. Overal ziet hij complotten en als er iemand hem voor de voeten loopt, dan wordt die simpelweg geliquideerd. Dat is niet altijd naar de zin van Dushane.

Dris (Shone Romulus) kiest in het begin van de reeks nogal vaak de kant van Sully, maar doorheen seizoen 1 verandert die verhouding. Dit bendelid beseft immers dat hij Dushane nodig heeft. Met Sully lopen de zaken te vaak uit de hand en als hij zelf geld wil blijven verdienen met het verkopen van drugs, dan moet hij de verstandigste volgen. Dat lijkt Dris ook te doen.

Ra'Nell (Malcolm Kamulete) woont samen met zijn moeder Lisa (Sharon Duncan-Brewster) in een appartementje in een woonblok in Summerhouse. Omdat Lisa met psychische problemen kampt, staat de jongen er een tijdje alleen voor. Gelukkig heeft hij zijn vriend Gem (Giacomo Mancini). Omdat deze kerels vaak Dushane en zijn bende tegenkomen, moeten ze van goede huize zijn om elk nieuw voorstel om mee te dealen af te wijzen. Ra'Nell slaagt daar meermaals in, Gem laat zich echter wel verleiden. 


Mijn mening

Sinds ik de afgelopen jaren wel een aantal goeie Vlaamse series zag (waarover hier later ook nog meer), vraag ik me steeds vaker af of een buitenlandse reeks me nog op dezelfde manier kan bekoren. Vroeger heb ik een aantal zaken gevolgd en met plezier bekeken (bijvoorbeeld McLeod's Daughters), maar nu moeten ze steeds meer de duimen leggen tegen Undercover, Over Water, Beau Séjour,...

Ze zijn misschien totaal niet te vergelijken, maar toch... Het boeit me wel, maar grijpt me een pak minder bij de keel. Ben ik verknocht aan ons Belgenland en de grave acteurs en actrices of is het de taal en de omgeving, ik weet het niet.

Wat ik in Top Boy zie, is misschien gewoon té ver van mijn bed. Voor mijn vriend is het anders, hij komt via zijn werk wel eens in aanraking met een bende of drugs, maar voor mij is het een wereld waar ik me amper iets kan bij voorstellen. Wonen in een appartementsblok van tien hoog is ook al niet geheel mijn ding als je hier uit bijna elk raam over de velden kan turen. 

Wat ik dan wel zeker goed aan Top Boy: Summerhouse - seizoen 1 vindt? Het verhaal rond Ra'Nell en zijn mama Lisa. Het lijkt echt en het is ook gewoon keigoed geacteerd. Je gelooft in het gevecht dat ze samen leveren en ik weet hoe het als vrouw voelt als je man je in de steek laat. Dan zijn de demonen nooit veraf. Voor een jongen als Ra'Nell moet het moeilijk zijn om zonder ook maar enige bescherming van buitenaf op het rechte pad te blijven en brengt zijn gouden hart hem eigenlijk zonder dat hij het zelf beseft in heel grote problemen. Gelukkig kan hij rekenen op Leon, die oude vriend van zijn verdwenen vader. Maar is die wel te vertrouwen en kan Ra'Nell hem vertrouwen?

De serie heeft iets puurs en rauw en maakt je op de een of andere manier wat zwartgallig, als je het mij vraagt. Alles is zo donker en eens je in de wereld van drugs en dealers verzeild geraakt, kun je er volgens mij op geen enkel moment meer uit geraken. Dus doorheen de serie verwacht je moord en vergeldingsactie, wraak en opnieuw geweld. Tot de familieleden er zelfs bij betrokken raken want vaak zijn dat de gevoelige plekken in de immer ongevoelig lijkende lijven van de kopstukken van de bende.

Kort samengevat

+ Verhaal Ra'Nell en Lisa, soort voogdij van Leon, vriendschap tussen Gem en Ra'Nell, voor elkaar door het vuur gaan, in beeld brengen van de situatie die zich in heel veel grote steden afspeelt, slechts vier afleveringen (dus geen ellenlang seizoen), geprikkeld voor seizoen 2.

- Het uitzichtloze aan de wereld (maar dat is dan vooral mijn interpretering, ligt niet aan de acteerprestaties of wat dan ook), het weinig vrolijke, heel donker (al past dit natuurlijk bij dit thema).


Benieuwd naar wat het volgende seizoen brengt? Hou Gietjes Boekies en Movies dan zeker in de gaten!



zondag 2 mei 2021

Bloemen voor mijn dochter

 Wat was dit een heerlijk boek. Misschien las ik nog net iets liever het verhaal uit de Tweede Wereldoorlog en verloor ik een heel klein beetje de interesse in het eerder romantische deel in het heden, maar ik heb van begin tot eind genoten. Dat is natuurlijk wat telt. Na zo lang zo weinig gelezen te hebben, was ik heel tevreden over 'Bloemen voor mijn dochter' én mijn leesgedrag. Andere boeken van Sarah Jio staan zeker nog op mijn verlanglijstje, al zal ik eerst weer even iets helemaal anders lezen (waarover later meer).

'Bloemen voor mijn dochter' speelt zich in twee verschillende tijden af. Zo heb je het leven van Celine in Wereldoorlog II en Caroline leeft nu. Die laatste is Amerikaanse, maar woont al een tijdje in Frankrijk. Celine heeft samen met haar vader een bloemenwinkel. Hun zaak draait goed, ware het niet dat haar pa Joods bloed heeft... Het gevaar loert in die tijd dus altijd om de hoek. 

Wil je de flaptekst eens lezen (en mijn eerste mening), dan kan dat hier.

Gegevens

Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij
ISBN: 978-90-225-8728-7
NUR: 302
Oorspronkelijke titel: All the Flowers in Paris
Vertaling: Harmien Robroch
Omslagontwerp: DPS Design & Prepress Studio
Omslagbeeld: Arcangel Images
Aantal pagina's: 350

Mijn mening (++)

Om het te vergelijken met eerdere boeken en op die manier een goeie quotering te geven, is het nu nog wat moeilijk. Ik heb immers te weinig gelezen de afgelopen jaren. Al heel blij dat het terug anders voelt. Dat ik zin heb, dat ik wil blijven lezen, dat ik na een hoofdstuk geen trek in een ander boek heb. Er zijn zoveel positieve signalen dat we op de goeie weg zijn. Laat ons hopen dat het zo blijft. Dan kan ik jullie over mijn leesverhalen vertellen en kan ik me opnieuw verdiepen in de wondere wereld van het schrijven. Want het is duidelijk, er is wat op de markt! Sarah Jio kende ik helemaal niet en alle boeken van haar hand boeien me wel. Haar schrijfstijl is vlot en ze diept de personages goed uit. Vrouwen staan in dit boek centraal en dat ligt me. De voorbije jaren gingen de romantische lijnen me stompen in de maag verkopen, maar gelukkig is dat nu weer anders. Kan ik er zelf weer van genieten, in een boek en thuis. 

Omdat ik door het lezen van 'Bloemen voor mijn dochter' niet echt iets bijleerde, krijgt het geen topscore, maar het heeft wel heel wat troeven in huis. De wereld in nazitijden wordt goed omschreven en ook de scheefgetrokken vriendschapsrelaties in die tijd komen aan bod. Wie heulde mee, wie verzette zich en wie kon je nog vertrouwen? Het moet een verschrikkelijke tijd geweest zijn. Voor alle rechtschapen mensen en uiteraard in het bijzonder voor de Joden. Pure horror als je het mij vraagt. Erover lezen helpt mij stilstaan bij het mooie leven dat we nu hebben. Ook al zit het niet mee of krijg je het hard te verduren. Er zijn ergere tijden geweest, veel ergere. Stel je maar eens voor dat je je eigen lijf moet verkopen en je leven op het spel zet om dat van je dochter te redden? Intussen heb je ook nog het verdriet om een vader die werd afgevoerd en een liefde die misschien al lang omkwam in de woelige strijd. Celine kreeg het hard te verduren. Al is het verlies van een kind (in het verhaal van Caroline) uiteraard ook niet min.

Genoeg getriggerd door dit verhaal? Zet het dan zeker op je verlanglijstje! Je zult het je niet beklagen. 'Bloemen voor mijn dochter' leest als een trein en is echt iets voor mensen met een hart voor geschiedenis, oorlog en liefde.