Het is een zoektocht, dat leven. Dat merk ik de laatste jaren pas echt. In mijn kinderjaren ging het behoorlijk vanzelf en toen ik het op school wat moeilijker kreeg, was mijn eerste liefde er. Hij bleef in het begin veel langer dan ik ooit had gedacht, al vertrok hij uiteindelijk toch. Dat is nu zeven jaar geleden. In die periode leerde ik dat het leven inderdaad van mij is (en van mij alleen) en dat ik er op mijn eentje zeker iets van kan maken. Maar het is geen gemakkelijke weg. Een zoektocht van wat je wil, wat je niet wil, wat werkt, wat niet werkt en hoe je verandert doorheen het proces. Loslaten en nieuwe dingen toelaten, vallen en terug opstaan, een unieke tocht.
Bepaalde dingen blijven centraal staan (zoals vrienden, familie en mijn job, sommige overtuigingen en bepaalde waarden en normen), andere zaken gaan een grotere plaats in je leven innemen (zoals voeding en sport, beweging in het algemeen, kortom zelfzorg) en nog andere ebben weg. Zo is dat de afgelopen tijd met lezen geweest. Ik vind het zonde, maar boeken verslinden lukt me eigenlijk al jaren niet meer. Er slingeren er overal rond, ik blijf me ermee omringen, maar ik slaag er maar niet meer in om me weer volledig te laten meeslepen in de verhalen. Hoe dit ooit nog zal keren weet ik niet, al probeerde ik al van alles.
Vandaar dat ik even teruggrijp naar een van mijn favoriete schrijfsters: Tatiana de Rosnay. Ik las al een hele resem boeken van haar, al zie ik dat er nog niet zo veel eindbeoordelingen op mijn blog staan. Over Overspel en Obsessie lees je hier meer. (Je ziet ze bij de R.) Deze Frans-Britse schrijfster schreef al pareltjes, al kregen de boeken hierboven een mindere quotering. Waarom ze bij mijn favorieten hoort en ik ernaar teruggrijp, kan ik moeilijk omschrijven, maar de Rosnay slaagt er wel telkens in om iets te triggeren bij mij. Een nieuwsgierigheid, een drang om verder te lezen. Het feit dat ze meestal met korte hoofdstukken werkt, komt nu goed van pas en ook de meeste verhalen worden behoorlijk beknopt verteld. Dit zal me misschien weer op weg helpen om tot de laatste bladzijde vol te houden. Het zou niet zo verwoord mogen worden want lezen ging voor mij zelden over volhouden, maar het is al een tijdje niet anders. Dan moet ik me daar even bij neerleggen en laat ons hopen dat er binnenkort tijden komen waarin ik me weer helemaal verlies in een boek. Want dat is een heerlijk gevoel dat ik nu al te lang moet missen.
Dit keer koos ik voor 'Dit leven is van jou' van Tatiana de Rosnay. Zowel de titel als de kaft trokken mij wel aan.
Korte inhoud
De achttienjarige introverte Martin Dujeu woont met zijn vader in het gegoede 7de arrondissement van Parijs. Zijn moeder overleed toen hij nog klein was en met zijn vader heeft hij een slechte band. De enige twee liefdes in Martins leven zijn zijn hond en de literatuur. Tot hij op een ochtend Célestine ontmoet, een dakloze dame die haar toevlucht heeft genomen in een portiek vlak bij zijn huis. Wat begint als een ontmoeting vol vooroordelen groeit uit tot een hechte vriendschap tussen twee mensen die ogenschijnlijk niets met elkaar gemeen hebben, maar een gedeelde passie ontdekken. Het leven op straat in de strenge winter die volgt blijkt echter te veel voor Célestine en vanuit het ziekenhuis wil ze Martin nog één keer bedanken, op een wel heel bijzondere manier...
Eerste mening
Zoals verwacht leest het boek weer heel makkelijk. Soms ligt dat me, andere keren mis ik diepgang. Bij de Rosnay lijkt het luchtig en vluchtig geschreven, maar toch worden de karakters naar mijn gevoel heel fijn uiteengezet. De schrijfster maakt er eigenlijk weinig woorden aan vuil en ze gebruikt geen onnoemelijk mooie omschrijvingen om iets duidelijk te maken en toch valt ze bij mij erg in de smaak. Ik denk dat de meningen over haar schrijfkunsten danig verdeeld zijn, maar ik weet het wel te pruimen. Ook dit boek neemt me op de een of andere manier bij de hand en ik laat het graag gebeuren.
Het feit dat de boeken zich vaak in Frankrijk afspelen, triggert bij mij ook wel iets. Ik heb nooit echt een affiniteit gehad met de taal, al vind ik het land op zich wel heel mooi en gevarieerd. Maar mijn grootmoeder langs vaders zijde hield onnoemelijk veel van het Frans en als ik in een 'Frans boek' duik, dan voelt het alsof ze aan mijn zijde zit. Dat ze het apprecieert dat ik het weet te smaken. Het lijkt alsof ik me dan heel even weer tegen haar kan aanvlijen. Terwijl ze er intussen ook al meer dan 15 jaar niet meer is. Eens een boek iets emotioneels kan losmaken, dan doen ze net iets meer dan zovele andere verhalen. Alleen daarvoor ben ik de Rosnay al dankbaar.
Centrale figuur in 'Dit leven is van jou' is Martin. De knul mist zijn moeder (die hij amper heeft gekend) en heeft eigenlijk enkel een band met zijn hond en Oscar, een boezemvriend. Z'n vader leeft zijn eigen leven en begrijpt zijn kind wellicht niet goed. Martin schrijft in zijn vrije tijd en heeft lak aan de dingen die zijn vader van hem verwacht. Hij wil zijn eigen leven leiden en duikt onder in een wereld die alleen achter een pen bestaat. Ik moet zeggen dat ik dat zelf wel begrijp want schrijven heeft ook mijn leven een andere dimensie. Intussen ontmoet Martin Célestine. Een zwerfster die in zoveel zaken zo verschillend is, maar ook haar toevlucht in schrijven zoekt. Hoe hun werelden nog meer in elkaar zullen verweven raken, is me nog niet duidelijk, maar ik ben benieuwd hoe Martin evolueert en wat Célestine in haar eenvoud voor hem kan betekenen.
Bron:
https://www.standaardboekhandel.be/p/dit-leven-is-van-jou-9789026356032
Wil je nog meer weten over die (zoek)tocht die ik privé aan het afleggen ben, dan neem ik je mee naar Gietjes Dagboek. Deze blog staat nog in z'n kinderschoenen, maar ik hoop ook met dit virtueel kind mensen te inspireren en te ondersteunen.
