Duizend schitterende zonnen uitgelezen!

Vorige week zaterdag schreef ik onder de volgende link mijn eerste mening over 'Duizend schitterende zonnen' van Khaled Hosseini. Vandaag wil ik het over mijn eindbeoordeling van dit boek hebben. Gisterenmorgen bleef ik wat langer in bed en las ik de laatste 80 bladzijden. Ik had nood aan wat rust en me-time.

Gegevens

Copyright: ATSS Publications, LLC

Copyright Nederlandse vertaling: 2007 W. Hansen

Oorspronkelijke titel: A Thousand Splendid Suns

Oorspronkelijke uitgever: Riverhead Books, New York

Omslagontwerp Studio Jan de Boer

Omslagillustratie Shaul Schwarz / Corbis

Foto auteur Charmian Reading

Vormgeving binnenwerk Peter Verwey, Heemstede

Druk Clausen & Bosse, Leck

ISBN: 978 90 234 2576 2

NUR: 302

www.debezigebij.nl

Mijn mening (++)

Het was de eerste keer dat ik dit tweede boek van Khaled Hosseini las en ik moet zeggen dat ik van begin tot einde genoten heb. Heel af en toe moest ik eens lachen, maar ik heb ook hier en daar wat tranen weggeslikt. Een paar keer omdat het even aan mijn eigen situatie deed denken, maar ook omdat het leven in Afghanistan jaren een verschrikking moet zijn geweest (en misschien voor sommigen nog altijd is). Terwijl het tegelijkertijd ook een onvergetelijk vaderland voor vele mensen is, waar heel wat Afghanen wellicht naartoe gezogen worden, net als Laila. 

Boeken waar vrouwen de hoofdrol in spelen, die hebben voor mij net altijd dat tikkeltje meer. Ik weet niet wat het is, ik heb het ook met series en films. Het doet me beseffen dat we het hier wel goed hebben, maar ik haal ook telkens weer wat moed uit al die sterke vrouwen. Wat zijn Laila en Mariam, de hoofdpersonages uit 'Duizend schitterende zonnen' straffe madammen. Ze maken zoveel mee waardoor je alleen maar kan beseffen dat ons leven een pak dragelijker is, ook al voelt het soms ook loodzwaar aan.

Daarnaast is Hosseini er weer in geslaagd om een oprecht, waarheidsgetrouw en meeslepend verhaal neer te pennen. Vanaf het eerste deel zit je in Afghanistan, zit je samen met Mariam op wacht. Voel je haar verdriet en leef je mee bij de afwijzing van haar vader en de dood van haar moeder. Dit boek staat vol van het verdriet en verlies, maar eindigt uiteindelijk wel nog behoorlijk rooskleurig. Aan de ene kant vind ik dat wel fijn (want anders was het misschien wel te zwaar), aan de andere kant sta ik wat sceptisch tegenover de verhaalwending. Kan het wel? Is het niet wat overgeromantiseerd? Maar dat zal wellicht met mijn gemoedstoestand te maken hebben. Het geloof in de liefde en zo... ;). Ik hoop van harte dat er vrouwen als Laila zijn. Dat ze uiteindelijk toch dat stukje liefde en geluk terugvinden wat ze zo lang kwijt zijn geweest.