Vorige week dinsdag had ik het op Gietjes Boekies en Movies nog over twee mustreads van de Amerikaanse schrijver Khaled Hosseini. Wil je dit blogpostje nog eens opnieuw lezen? Klik dan op de volgende link: Nog twee boeken van Hosseini op mijn lijst.
Een lijst met mustreads maak je uiteraard niet zomaar. Het is de bedoeling om ook af en toe iets op die lijst te schrappen. En daarom voeg ik meteen daad bij woord. Ik begon deze week in 'Duizend schitterende zonnen', het tweede verhaal van Khaled Hosseini. Omdat 'De vliegeraar' me zo aangreep, verwacht ik uiteraard ook veel van dit verhaal. Ook wel de vrouwelijke versie van het eerste boek van Hosseini genoemd. Als je de flaptekst hieronder leest, zul je meteen begrijpen waarom.
Flaptekst
De ongeschoolde Mariam is vijftien wanneer ze wordt uitgehuwelijkt aan de dertig jaar oudere schoenverkoper Rasheed in Kabul. Jaren later moet zij de beeldschone en slimme Laila naast zich dulden, die door Rasheed na een raketaanval uit het puin is gered. Rasheed neemt Laila in huis in de hoop dat zij hem de zoon zal schenken die Mariam hem niet kan geven. In eerste instantie overheersen tussen de twee vrouwen gevoelens van achterdocht en jaloezie, maar door de tirannieke houding van Rasheed ontstaat er langzamerhand een innige vriendschap. Samen zetten Mariam en Laila alles op alles om te overleven in de eindeloze oorlog van Afghanistan, die voor hen ook binnenshuis woedt.
Info over de schrijver (flaptekst)
Khaled Hosseini (Kabul, 1965) is getrouwd en heeft twee kinderen. Hij woont sinds 1980 in de Verenigde Staten. In 2003 debuteerde hij met de wereldwijde bestseller De vliegeraar, die door Boek-delen, het magazine voor leesclubs, werd uitverkoren tot Het Beste Boek van 2006. In april 2007 ging het vijfhonderdduizendste Nederlandstalige exemplaar over de toonbank. De auteur ontving de UNHCR Humanitarian Award voor zijn inzet voor het lot van vluchtelingen.
Mijn mening
Wat een verhaal, wat een begin. Meteen in de ban van het nieuwe boek van Hosseini. Makkelijke en duidelijke taal, maar o zo aangrijpend, o zo echt. Je waant je in het Afghanistan van de jaren zeventig en je voelt wat de hoofdpersonages voelen. Ik verwachtte een behoorlijk rustig begin, maar ik word zo goed als meteen met mijn neus op de feiten gedrukt. In eerste instantie leunde ik gewoon figuurlijk nog wat achterover (nieuw boek, op het gemak), maar daar brengt Hosseini snel verandering in. Ik ben zo geïntrigeerd door het verhaal over Mariam dat ik het boek niet al te vaak aan de kant zal leggen. Geef me een week en dan zal ik m'n eindbeoordeling hier wellicht al hebben neergeschreven.
Het enige wat ik misschien iets minder vind, is dat de flaptekst naar mijn aanvoelen misschien toch wat te veel verklapt. De link tussen Mariam en Laila is zo al bekend terwijl ik dat wellicht liever gewoon via het verhaal had ontdekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten