Vertel de wolven dat ik thuis ben...

De volgende in de rij is geen oorlogsverhaal, maar een boek dat ik via Goodreads tegenkwam. 'Vertel de wolven dat ik thuis ben' lijkt mij een specialleke. De titel alleen al. Ik kan er eigenlijk niet al te veel van maken. Maar de flaptekst trok me over de streep. Het hoeft niet altijd zo voor de hand liggend te zijn en ik hou wel van oorden die me onbekend zijn. Geef mij maar nieuwe dingen, o zo boeiend.

Flaptekst

Er is maar één persoon die de veertienjarige June Elbus ooit heeft begrepen: haar oom, de beroemde schilder Finn Weiss. Wanneer hij doodgaat - veel te jong, aan een ziekte waarover niemand het durft te hebben - voelt June zich verloren. Op Finns begrafenis ziet June een onbekende man. Buiten, want hij mag niet naar binnen. De man heet Toby, en hij wil June graag eens ontmoeten. Als de twee elkaar leren kennen ontdekt June dat zij niet de enige is die Finn mist, en er ontstaat een hechte vriendschap tussen hen. Waar June eerst dacht dat zij de belangrijkste persoon in Finns leven was, het middelpunt van zijn schilderijen, realiseert ze zich door Toby dat zij slechts één speler was, en dat de andere spelers haar hulp hard nodig hebben.

Vertel de wolven dat ik thuis ben is een onvergetelijk portret van rouw, passie en mededogen. Tegelijkertijd is het een verhaal over liefde - maar niet in de klassieke zin van het woord. Brunt legt pijnlijk bloot hoe we niet altijd kiezen van wie we houden en hoe taboes een familie kunnen verscheuren.

Mijn eerste mening

Ik heb intussen een vijftigtal bladzijden in dit boek gelezen en ik ben benieuwd naar het vervolg, al moet ik zeggen dat er ook een hoofdstuk was die me minder lag. Het paste er voor mij niet bij, ik kon het moeilijk plaatsen en leek me ook op een andere manier geschreven. Misschien kan ik het op het einde van het verhaal wel smaken, als ik de reden van de auteur weet. Die is voor het ogenblik nog niet duidelijk.

In het eerste deel van het boek leer je de zussen Greta en June kennen. Ze gaan samen met hun moeder regelmatig op bezoek bij hun oom, maar hun vader blijft thuis. Hij heeft daar blijkbaar niets te zoeken. Waarom weet ik tot nu toe nog niet. Als ze er zijn, wordt er tijdens de laatste bezoekjes geschilderd. Finn wil immers een portret van zijn nichtjes, als eerbetoon. Want hij is dodelijk ziek. Hij lijdt aan aids. Finn zou dit virus opgelopen hebben door een andere man. June kent hem niet, maar ze ontmoet hem op de begrafenis van haar peter. Toby is er echter niet welkom. Haar ouders doen nogal geheimzinnig en haatdragend. June wil er graag meer over weten, maar ook haar zus lost niets. Terwijl June er zeker van is dat zij wel op de hoogte is. Wie zag haar oom graag en hoe was het tussen hen? Waarom wist ze er niets over? Zij voelde immers ook wel veel voor Finn. Eigenlijk veel meer dan dat je voor een peter mag voelen.