Maar ik moest mijn energie en frustratie echt wel kwijt en daarom liet ik me vanaf september 2016 op sleeptouw nemen. Dankzij een bereidwillige en sportieve collega en een aantal goeie vrienden trok ik mijn loopschoenen aan en stelde ik doelen. Dat lopen probeerde ik al een tijdje. Ook nog toen P en ik nog samen waren. Ik begon samen met mijn nichtje Start to Run, maar dat kreeg eigenlijk nooit echt een vervolg. Ik slaagde er wel in om de vijf kilometer vol te maken, maar hoe snel ik mijn conditie ook had opgebouwd, hij brokkelde nog sneller weer af :).
September 2016 dus, dat was het moment om er nog maar eens voor te gaan. Stilstaan was geen optie en ik werd door twee collega's meegenomen. Na een goeie kilometer ging het al niet meer, tong tot op mijn schoenen en een hartslag die behoorlijk angstaanjagend was :). Maar ik zette door en liep in totaal toch een goeie drie kilometer. Voor een eerste keer viel dat uiteindelijk wel nog beter mee dan verwacht. Uitvluchten zoeken, daar had ik de kans niet toe. Elke keer stond er iemand aan mijn deur. Hup, kleren aan en gaan met die banaan, euh benen. Ik had geen tijd te verliezen want in december stond er al een eerste loopwedstrijd op het programma. Nooit durven dromen van 10 km, maar op de kerstrun in Brugge was het zover. Aangezien ik een paar dagen ervoor nog een zak bloed gaf aan het Rode Kruis voelde ik me niet op en top, maar wel lichtjes euforisch. Wat stond er in godsnaam te gebeuren? Na 8 km ging het licht uit en liep ik op mezelf te vloeken. Ik voelde me duizelig en moest even stappen. Maar dankzij mijn compagnons zette ik toch door en haalde ik de eindmeet in 58 minuten 48 seconden. Niet slecht voor een eerste keer :).
Daarna kwam ik nog aan de start van de Nightrun in Ieper in april 2017 en deed ik ook mee aan de Nacht van Vlaanderen in Torhout. Daar liep ik de 10 km helemaal op mijn eentje (en zonder stappen) uit in 57 minuten rond. Sindsdien zijn er geen wedstrijden meer geweest, maar is er wel een nieuw doel: de halve marathon... Ik weet eerlijk gezegd niet of het te vroeg voor me is. Ik zou me zeker niet willen forceren en ik zou eigenlijk wat regelmatiger moeten kunnen trainen, maar zoals al heel vaak heb gezegd: we zijn op weg en dat is al heel veel :).
Eerste mening
Ik heb intussen een veertigtal bladzijden van dit boek gelezen en ik vlieg er eigenlijk doorheen. Het boek is heel goed opgebouwd en bestaat uit heel wat korte stukken. Er komen niet alleen tips om gemotiveerd te blijven in voor, je krijgt ook allerhande recepten aangereikt.
Voor mij biedt het voorlopig in principe niet veel nieuws omdat ik eigenlijk geen echte beginner meer ben. Ik zet mezelf wel nog bij die groep, maar ik hoef niet meer te trainen voor die eerste vijf kilometer. Die loop ik nu met gemak. Aangezien Evy Gruyaert er een net iets andere eethouding op nahoudt, spreken de recepten ook niet meteen aan. Maar dat ligt volledig aan mij. Niet dat ik niet af en toe vegetarisch wil eten, maar ik ben nogal een kieskeurige meid. Zo eet ik nooit yoghurt (of pudding) en staan hier ook geen sojaproducten in de berging. Misschien zou ik me op dat vlak nog wat moeten aanpassen, maar voorlopig heb ik geen plannen in die richting. Kort samengevat is dit boek dus zeker praktisch en makkelijk leesbaar, maar ik heb voorlopig nog niets opgeschreven dat ik zeker zou moeten onthouden. Al denk ik dat dit voor échte starters misschien anders zou zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten