Het is nog geen zomer, maar 'Zomervacht' al uit

 Wat ging dat vlot in de vakantie. Lezen was geen opdracht, maar een fijn moment voor mezelf waar ik echt naar uitkeek en waar ik met plezier naar greep. Zo wilde ik het al tijden, maar het ging al die jaren totaal niet vanzelf. Misschien zijn we nu wel weer vertrokken, al moet ik na de vakantie de balans opmaken. Want eens we weer in werkweken terechtkomen, dan is het niet simpel om 's avonds wat vroeger te gaan slapen en nog wat tijd voor mezelf te nemen.

Een goeie week terug vertelde ik hier voor het eerst over 'Zomervacht' van Jaap Robben. Ik kende deze Nederlandse schrijver helemaal niet, maar hij kreeg echt wel goeie recensies op Goodreads. Vandaar dat ik hem gretig aan mijn lijstje toevoegde. Al moet ik zeggen dat ik niet geneigd ben om meteen een tweede boek van hem te lezen want dit exemplaar beviel me eigenlijk niet echt.

Gegevens

Uitgegeven in 2018

Omslagontwerp: Kris Demey

Omslagillustratie: Imageselect.eu

ISBN: 978 90 445 2501 4

NUR: 301

Aantal pagina's: 316

Flaptekst

Mijn broer woont in een bed op een half uur rijden van onze caravan. De laatste keer dat we bij hem langsgingen, was voor zijn zestiende verjaardag en de keer daarvoor moet rond Kerstmis zijn geweest. Ik herinner me vooral dat hij sliep. Toen hij eindelijk wakker werd, keek hij alleen maar naar de glinsterende kerstslinger die voor zijn raam hing en zacht boven de radiator danste. We gaan nooit precies met Kerstmis of op de dag van zijn verjaardag om ma niet tegen te hoeven komen.

Verhaal

Brian woont samen met zijn vader op een terrein dat niet al te kindvriendelijk is. Sinds de scheiding van z'n ouders moet hij nogal vaak zijn plan trekken en kennen de twee mannen weinig luxe. Wanneer Maurice hoort dat hij een premie kan innen als hij thuis tijdelijk voor zijn zoon met een beperking kan zorgen, haalt hij de jongen naar hun caravan. Maurice en Brian weten echter weinig over het verzorgen van hun broer/zoon en Brian wordt samen met Lucien vaak aan hun lot overgelaten. Maurice zegt dat hij gaat werken, maar dat is wellicht een smoes om even tijd voor zichzelf te vinden. Intussen sluit Brian een vriendschap met huurder Emile en hij heeft ook een oogje laten vallen om Selma, die in dezelfde instelling als Lucien verblijft. 

Mijn mening (+)

Het is niet dat er geen doorkomen aan dit boek was, maar ik vond het eigenlijk geen echt verhaal. Er werd precies een stuk uit iemands leven geknipt, zonder een echt begin of einde. Dat kan natuurlijk wel, maar ik heb tijdens dit werk van Robben ontdekt dat ik daar niet echt van hou. Ik miste ook achtergrond of leerrijke dingen en ik werd ook niet bij m'n keel gegrepen. De laatste tijd ben ik vooral op zoek naar interessante boeken, die me bijvoorbeeld meenemen naar een andere cultuur of die me doen lachen. Die laatste dingen gebeuren niet met 'Zomervacht'. Hier en daar is er wel een knappe zin waar ik even bij stilstond, maar voor de rest gebeurde er tijdens het lezen niet veel. 

Het boek leest heel erg makkelijk want er staat weinig tekst op één bladzijde en de hoofdstukken volgen elkaar in sneltempo op, maar ik bleef het gevoel hebben dat het steeds over hetzelfde ging. Lucien, Brian en Maurice leven eigenlijk in marginaliteit en er is niks of niemand die je het gevoel heeft dat ze daar ooit uit kunnen raken. Het feit dat het uitzichtloos lijkt, geeft mij zo'n meewarig gevoel. Er zijn weinig lichtpunten in dit boek en die miste ik. Het leven is soms al hard genoeg waardoor je in een boekenwereld kan ontsnappen. Dit was geen ontsnappen, maar eerder een 'neus-op-de-feiten'.

Vlaamse fictie blijft mijn dada

Ik sport nogal vaak de laatste jaren en dan merk ik dat ik daarna toch wat rust nodig heb. Dat stond vroeger eigenlijk zelden in mijn woordenboek, maar na een fikse wandeltocht of een loopje heb ik iets meer nood aan een korte pauze. Ik probeer dan toch minstens een halfuurtje in mijn zetel te kruipen. Sinds kort kan dat met een goed boek zijn, maar ik hou ook al heel veel jaren van spannende series. Mijn voorkeur gaat nog altijd uit naar degelijke Vlaamse fictie, al valt er op de buitenlandse markt ook nog heel wat te ontdekken. 

Vandaar dat ik ook tijdens schoolvakanties iets meer tijd voor tv uittrek. Op de online platformen valt er het een en ander te bekijken en in de voorbije Paasvakantie koos ik voor 'Onder Vuur'. De eerste serie had ik ooit al eens bekeken, maar voor seizoen 2 en 3 nooit tijd vrijgemaakt. Vandaar dat ik nu weer van voren af aan begon want als ik iets doe, dan wil ik het uiteraard goed doen :). Vandaag dus mijn eerste mening over de eerste afleveringen van 'Onder Vuur'.

Gegevens

Regisseur: Joost Wynant

Eerste aflevering uitgezonden op: 12 september 2021

Genre: dramareeks

Opnamelocatie: Oostende

Scenario: Toon Anthoni, Carl Plaisier, Bjorn Van den Eynde

Geluid: Marc Hagenaars, Pieter Van Eesbeek

Productiebedrijf: Geronimo

Personages:

• Louis Talpe speelt Orlando Foncke

Hij is één van de hoofdpersonages en wil er alles aan doen om zijn post blijvend op de kaart te zetten. Foncke heeft een sterk karakter en durft zijn mening te verkondigen. Hij is eerlijk en dominant, maar ook een tikkeltje roekeloos en soms zelfs agressief. Doorheen de serie ontdek je meer over zijn privé-leven zodat sommige gedragingen beter te begrijpen zijn. Hij vormde tot voor kort een koppel met Maaike De Boel die door Lynn Van Royen wordt neergezet. Samen hebben ze een zoon, Noah. 

• Lien De Graeve speelt Dominique Meersman

Zij is de nieuwe luitenante op post Oosteroever. Ze komt totaal onverwacht Patrick Sinnaeve vervangen. Het neemt wat tijd in beslag voordat alle andere teamleden haar aanvaarden en zeker met sergeant Foncke loopt de samenwerking in eerste instantie wat stroef. Het blijkt dat de twee samen een verleden hebben.

Dominique vormt samen met Geert Belpamme (Mathias Sercu) een nieuw samengesteld gezin. Geert verloor eerder zijn vrouw en heeft twee dochters.

• Wouter Bruneel speelt Boris Weber

Boris is een stoere beer, maar heeft een heel klein hartje. Zijn fysiek is niet top, maar hij doet wel alles voor zijn collega's en hun commandopost. Hij is de mecanicien van dienst en probeert zijn team altijd veilig tot bij de brand te brengen. Boris is dan ook de beste chauffeur van Oostende en omstreken.

Via zijn werk leert hij Katrien (Ilse de Koe) kennen. Ze werkt bij de noodcentrale en ze beslissen om samen eens een avondje uit te gaan, ook al zagen ze elkaar nog nooit eerder.

• Ann Tuts speelt Noelle Hauspie

Noelle is de typische 'moeder' van de bende. Ze probeert er voor iedereen te zijn en staat dag en nacht paraat met haar ambulance. Over haar privéleven kom je in de eerste afleveringen bitter weinig te weten.

• Sam Louwyck speelt Patrick Sinnaeve

Patrick doet er alles aan om zijn post te redden waardoor hij zelfs plaats vrijmaakt voor een andere luitenant(e). Hij is getrouwd met Peggy (Katelijne Verbeke) en hij is zot op de brandweer en vliegen. Hij beseft dat er ergens boven zijn hoofd wordt gesjoemeld en hij wil kost wat kost dat netwerk blootleggen. Ook al moet hij daarvoor zelf zijn nek uitsteken.

• Kasper Vandenberghe speelt Steve

In het begin van de serie komt Steve heel kort in beeld, maar hij wordt eigenlijk bijna meteen aan de kant gezet. Hij heeft namelijk een alcoholprobleem en zo kun je bij de brandweer uiteraard niet aan de slag blijven. Het feit dat hij zoveel drinkt is ook nefast voor de relatie die hij met collega Nina Gonzales heeft.

• Alessia Sartor speelt Nina Gonzales

Als vrouw is het niet evident om je mannetje te staan in een brandweerkorps. Maar Nina doet dit met verve. Ze is dan ook niet op haar mond gevallen en ze heeft met Noelle ook een echt moedertype aan haar zijde. Nina beseft dat de relatie van Steve geen lang leven meer is beschoren en al snel valt ze op de nieuwe stagiair, Tom Lateur.

• Aimé Claeys speelt Tom Lateur

In elke serie komt er wel een complex iemand op de proppen en in 'Onder Vuur' is dat Tom. Hij doet zijn intrede als stagiair (en vervanger van Steve), maar het wordt al snel duidelijk dat hij een aantal geheimen met zich meesleept. Wat gebeurde er in zijn verleden en waarom zweert hij alcohol totaal af. Nina vindt hem intrigerend en begint een ietwat stormachtige relatie met deze mysterieuze brandweerman.

• Maarten Ketels speelt Vincent Knockaert, Sahin Avci speelt Gio Kaplan en Dirk Van Dijck speelt Henri Maenhout

Zij vervolledigen het team van post Oosteroever. Vincent weet alles van computers en wil mee doen aan het examen van adjudant, Gio is de grappenmaker van de groep en is tijdens zijn shiften te vaak met zijn smartphone bezig en Henri is het ouderdomsdeken van de kazerne. 

Verhaal

Vanaf de eerste aflevering van 'Onder Vuur' word je ondergedompeld in de brandweerwereld van Oostende. Post Oosteroever is een kleine kazerne die dreigt te verdwijnen. Een aantal sterke individuen staan echter op hun strepen en proberen elke interventie tot een goed einde te brengen. Vertrouwen en loyaliteit staan binnen deze job centraal, maar zoals ook in het echte leven neemt niet iedereen het even nauw met deze waarden en normen.

Beetje bij beetje geven de personages wat meer prijs over zichzelf en al snel wordt duidelijk dat de meesten onder hen iets meedragen uit het verleden.

Mijn eerste mening

De verhaallijn kan me echt wel bekoren. Ik denk niet dat ik ooit eerder al een brandweerreeks zag en ik vind het intrigerend om te zien hoe die mannen en vrouwen te werk gaan. Er zit een opbouw in elke aflevering en ik kijk echt wel uit naar het vervolg. Elke episode staat op zich, maar door een aantal verhaallijnen open te trekken, word je nieuwsgierig naar het groter geheel van de serie. Ik hoop je dus heel snel te kunnen vertellen hoe ik het volledige eerste seizoen vond!

Voor het eerst weer een eerste mening

 Het is maar liefst een kleine twee jaar geleden dat ik hier voor het laatst een eerste mening schreef en ik zou het als een druk kunnen ervaren om hier dringend verandering in te brengen. Ik wil echter nog zo min mogelijk druk in mijn leven waardoor ik het geen must vind, maar met jullie uiteindelijk wel weer wil delen wat ik in eerste instantie van een boek vind.

Nog niet zo lang geleden zag ik de naam Jaap Robben voor het eerst passeren. Het deed niet meteen een belletje rinkelen dus deed ik kort wat opzoekingswerk. Alleen al de geboortedatum zorgt bij mij voor een kriebel. Want als ik iets rond 1983 zie (of jonger) dan heb ik sowieso al bewondering, hoe goed of hoe slecht die boeken dan mogen zijn. Ik vind het immers een applaus waard als je op die leeftijd al boeken hebt uitgegeven. Het is ook een droom van mij, maar zal ik ooit het lef en de mogelijkheden hebben? Ik ben het nog aan het uitzoeken.

Jaap Robben dus, geboren in 1984 in Nederland en toneelschrijver en auteur. Naast boeken voor volwassenen heeft hij ook prentenboeken en gedichten geschreven wat mij zeker nieuwsgierig maakt. Het is dus een naam die zeker op mijn lijstje blijft staan. Voor nu ben ik begonnen met 'Zomervacht'.

Flaptekst

De dertienjarige Brian woont bij zijn vader op een afgelegen terrein in een caravan. Brians verstandelijk en fysiek beperkte broer Lucien brengt zijn dagen door in een instelling. Een renovatie tijdens de zomer maakt het noodzakelijk dat Lucien elders wordt opgevangen. De vader, vooral gemotiveerd door de in het vooruitzicht gestelde vergoeding, haalt Lucien naar de caravan en maakt de jonge Brian verantwoordelijk voor de verzorging van zijn broer. 

Maar hoe praat je met iemand die niet spreekt? Hoe zorg je voor iemand van wie je niet weet wat hij nodig heeft? Hoe maak je de juiste keuzes als je zelf nog zo veel moet ontdekken?

Eerste mening

Door zelf van alles mee te maken, is mijn leessmaak misschien wel een tikkeltje veranderd. Toen ik nog jong, verliefd en dolgelukkig was, kon ik verdrietige of wrede verhalen beter aan. Die kwamen op een andere manier binnen en er was altijd iemand aan mijn zijde om de donkere wolken met een ademteug en glimlach te verdrijven. Het bleef net minder hangen, het had een minder grote impact. Wegen deed het niet op mij want ik was vrolijk, dartelde en wist eigenlijk niets van de wereld. Nu is dat wel even anders. Waardoor trieste boeken anders inwerken. Op de een of andere manier helpt het mij omdat ik denk: wat ik voorhad, is eigenlijk misschien allemaal niet zo verschrikkelijk. Er zijn echt wel nog veel ergere dingen en uiteindelijk heb ik het wel goed, zelfs zonder partner. Anderzijds voel ik me met die ellende uit een boek soms toch nog een pakje eenzamer. Er is niemand in de nabijheid om even tegen te ventileren en als je wil gaan slapen na een heftige passage, dan kun je ook niet even opwarmen aan een lijf en persoon die je graag ziet. Wat maakt dat je ergens een knop moet hebben om het in je op te nemen en het je misschien te laten raken, maar het mag zijn tentakels niet rond je hart of strop slaan. Want dan ben je gezien en eindig ik misschien weer in een leesdip. Klinkt misschien wat drastisch en eng, maar ik probeer alleen maar te beschrijven hoe lezen kan zijn en welke weg je soms aflegt.

Vandaar dat ik voel dat ik op mentaal gebied echt wel terug in rustiger vaarwater terechtgekomen ben. Want het lukt me om boeken als dit te kanaliseren en ook te blijven lezen. Intussen toch alweer een honderdtal pagina's ver en na 'Het ei van oom Trotter' en 'Iene Miene Mutte' kunnen we intussen van een succesvolle maand spreken. Yes!

Maar oké, dat brengt me dus (met een kleine omweg , mijn handelsmerk) bij 'Zomervacht'. Aangezien het boek uit kleine bladzijden en een groot lettertype bestaat, leest het boek heel vlot. Je raast over de pagina's wat zeker een pluspunt is als je een leesdip wil overwinnen. Vandaar dat ook kinderboeken goed werken. Al verlang ik stilaan naar een turf... (en die staan al klaar!)

'Zomervacht' speelt zich meestal in het nu af, maar er zijn ook flashbacks naar het leven waarin de ouders van Brian en Lucien nog niet gescheiden waren. Al zijn beide werelden overgoten met een sausje marginaliteit, onzekerheid en ongeluk. Zo voel ik het toch aan. Voorlopig verandert er op dat gebied eigenlijk niet veel. Er is weinig op materialistisch gebied, maar qua liefde gaapt er volgens mij ook een groot gat. Brian en zijn vader Maurice moeten voor Brian zorgen want hun mama is op huwelijksreis, terwijl de jongens amper iets over de nieuwe partner van hun moeder weten.

Waar dit verhaal naartoe gaat en of het goed kan aflopen, is nog maar de vraag. Intussen is Lucien bij zijn vader en broer geïnstalleerd, maar is Brian wel in staat om voor zo'n hulpbehoevende jongen te zorgen? Waar hangt Maurice heel de tijd uit en zal hij de schuldeisers op tijd kunnen betalen? Intussen trekt Brian op met Selma (een meisje uit de instelling van zijn broer) en leert hij ook Emile kennen die zich op de camping is komen vestigen. 

Voorlopig mis ik wat rozengeur in dit boek en ik heb ook geen idee of er nog komt. Past het überhaupt in 'Zomervacht'? Misschien niet. Maar dat is dan ook oké. Dan is het aan mij om straks weer een heel ander verhaal klaar te leggen :). Waar ik je uiteraard ook alles over zal vertellen.

Tot over een paar dagen! 

Een kinderlijke titel, maar tijd voor volwassen leesmateriaal!

 Na 'Het ei van oom Trotter' was het tijd voor een boek voor volwassenen. Door het gat in mijn leesavontuur is het natuurlijk moeilijk om de draad bij reeksen meteen terug op te pikken. Ik besef dat ik wellicht wat boeken opnieuw zal moeten lezen. Dat is niet altijd even spannend, maar aangezien de eerste lezingen vaak uit een vorig leven dateren weet ik nog betrekkelijk weinig over de wendingen van het verhaal. 

In de bibliotheek is het niet altijd simpel om te vinden wat ik zoek want uiteraard zijn er nog andere mensen die soms hetzelfde willen lezen, vandaar dat ik de laatste weken met een klein blaadje werk. Oké, ik heb Goodreads (een app waarin je de boeken die je nog wil lezen kunt bewaren), maar daar is de keuze zodanig groot dat ik soms niet meteen weet waar ik naar op zoek wil gaan. Vandaar dat ik nu telkens een blaadje bij me heb waar ik een aantal boeken op schrijf. Die zoek ik eerst. Ik geef je een voorbeeld. Ik las dus 'Het ei van oom Trotter' en op mijn briefje staat nu 'Meester Pluim en het praatpoeder'. Waarom? Omdat dit het tweede boek is dat Marc de Bel ooit schreef. Door dit blaadje bij te houden blijf ik langer bij de reeksen, schrijvers en boeken hangen. Op die manier denk ik ook dat mezelf meer zal aanzetten. Ik heb iets om naar uit te kijken en ik zal me terug meer kunnen verdiepen in verschillende werken of personages. Want in reeksen komen die immers terug. Vandaar dat Helen Grace en M.J. Arlidge nu aan dit briefje werden toegevoegd. Vandaag vertel ik je immers alles over Iene Miene Mutte.

Als ik me niet vergis, las ik dit boek ooit al eens helemaal, maar in mijn zoektocht op mijn blogs kwam ik geen enkele review tegen. Daar brengen we vandaag dus verandering in.

Gegevens

Oorspronkelijke titel: Eeny Meeny

Eerste druk: januari 2015

Vertaling: Herman van der Ploeg

Omslagontwerp: Wil Immink Design

Omslagbeeld: Kniel Synnatschze en Wild Wonders

Zetwerk: Mat-Zet bv, Soest

ISBN: 978-90-225-7622-9

ISBN: 978-94-023-0230-1 (e-boek)

NUR: 330

Aantal pagina's: 383

Flaptekst

Een meisje komt halfdood een bos uit rennen. Haar verhaal is nog gruwelijker dan de ergste nachtmerries, maar alles wat ze vertelt is waar.

Enkele dagen later duikt er een tweede slachtoffer op, compleet in shock. Er lijkt een verband te zijn. In tweetallen worden mensen ontvoerd, gevangengehouden en uitgehongerd, waarna ze een duivels dilemma krijgen voorgelegd: een ander doden of zelf gedood worden.

Inspecteur Helen Grace en haar team beseffen dat ze jacht maken op een ingenieuze psychopaat die zijn slachtoffers gebroken en vol schuldgevoel achterlaat. Niet alleen als visitekaartje, ze zijn ook de moordenaars. De plaats van het misdrijf blijkt zorgvuldig uitgedacht, maar de slachtoffers lijken lukraak gekozen. En toch moet iets hen met elkaar verbinden...

Mijn mening (++)

Aangezien ik het boek ooit eerder al las, is het net dat tikkeltje minder spannend, maar de plot was me ontsnapt. Al heb ik dat wel vaker, zelfs als ik meerdere malen een boek lees of een serie kijk. Is dat mijn geheugen dat niet meer zo goed werkt of schakelt dat deeltje van mijn hersenen zichzelf uit om opnieuw te genieten, geen idee. Ik hoop op het laatste, maar het zou even goed het eerste kunnen zijn.

Iene miene mutte is een goeie thriller die je doorheen het verhaal kennis met Helen Grace laat maken. Ik kan me op sommige vlakken wel vergelijken met de inspecteur want aangezien ze geen gezin heeft, werkt ze vaak en veel. Overuren zijn geen straf en als ze een zaak voor zich heeft, dan bijt ze er zich in vast. Ook van haar team verwacht ze diepgang, intelligentie en gedrevenheid. Dat ze na haar uren een sekswerker bezoekt, dat ligt al buiten de grenzen van de vergelijking tussen Helen en mezelf, laat dat duidelijk zijn ;).

Het verhaal neemt je mee doorheen een aantal gelijkaardige zaken waarbij telkens twee mensen tegelijk worden ontvoerd. Ze hebben een dader in het vizier, maar dat brengt het team van Grace eigenlijk op een verkeerd spoor. Wanneer mensen uit de inspecteur haar eigen omgeving betrokken raken, weet ze niet meer wie ze kan en mag vertrouwen. Ze wankelt, maar beseft net op tijd dat ze helder moet blijven proberen te denken, gelijk in welke omstandigheden. Een buikgevoel is ook in zo'n situatie belangrijk. 

Helen Grace kan de dader uiteindelijk oppakken, maar daarvoor betaalt ze wel een hoge prijs. Hoe hoog die effectief is, dat lees je volgens mij pas in het tweede boek 'Piep zei de muis'. Die staat dan ook meteen op mijn blaadje omdat ik niet al te lang wil wachten om te weten wat er met het team van Grace gebeurt. Ooit maakte ik al eens een overzicht van de boeken van M.J. Arlidge, maar intussen zijn er alweer nieuwe werken toegevoegd. De eerste lijst vind je hier, de volgende boeken in een korte opsomming hieronder:

* In de maneschijn

* Nog lange niet

* Niemand zeggen

* Kom eens gauw

* Leef je nog?

* Door het vuur

Dat maakt het totaal op 13 Graceverhalen. Ik zal dus niet meteen zonder leesvoer vallen :). Later vertel ik je misschien wat meer over die laatste zes boeken, de andere korte inhouden vind je op de link hierboven op op het tabblad 'Wat ik nog wil lezen'.

De eerste van Marc de Bel

 Vroeger was ik verzot op Marc de Bel. Lekker stoer, een flinke dosis humor, een sausje van fantasie en verhalen waarin je je heerlijk kon verliezen. Vandaar dat ik het een goed idee vond om - symbolisch als nieuw begin - met 'Het ei van oom Trotter' te starten. Dit is immers het eerste boek van Marc de Bel. En wat voor één. Ik weet dat ik er als kind enorm heb van genoten, maar zou dat nu ook nog zo zijn? Ik kon het alleen maar te weten komen als ik het opnieuw las.

Gegevens

Eerste druk: 1987

Zeventiende druk: mei 2017 (Marc de Bel en Van Halewyck)

ISBN: 978 94 6131 6868

NUR 283

Aantal pagina's: 311

Flaptekst

Alexander wordt gepest op school. Ook thuis is hij eenzaam, hij ziet zijn ouders bijna nooit. Wanneer zijn eigenzinnige oom Trotter komt logeren, krijgt hij eindelijk plezier in het leven. Maar oom Trotter moet snel weer weg. Als afscheid krijgt Alexander een heel bijzonder cadeau: een ei. Een magisch ei, dat tijdens een hevige stormnacht openbreekt. Vanaf dan zal Alexanders leven nooit meer hetzelfde zijn...

Mijn mening (++)

Wat is het heerlijk om terug in die magische wereld van Marc de Bel te mogen duiken. Ik had me eigenlijk altijd voorgenomen om z'n boeken thuis aan mijn kinderen voor te lezen, maar aangezien er hier jammer genoeg geen kinderen zijn, moet ik het anders aanpakken om die magie opnieuw te beleven. En hoe je het draait of keert, ook al ben ik volwassen en heb ik hier geen kroost die rond me crost, ik kan nog altijd Marc de Bel lezen. Zij het zonder dekmantel :).

Ik verwachtte eigenlijk om meteen weer in een verhaal te stappen die me mee zou nemen, die me zou laten verdwijnen in een bodemloze put, maar eentje die helemaal niet angstaanjagend is, integendeel. Een wereld waarin je alle zorgen kunt vergeten en waarbij je achterover leunt, leest en lacht. Maar dat was het eerlijk gezegd in eerste instantie niet. In het begin van het boek wordt het leven van Alexander geschetst en dat is helemaal niet zo fraai. Het deed me zelfs een beetje pijn en ik werd er zowaar wat triest van. Laat dat nu niet het opzet van de boeken van Marc de Bel zijn en al zeker niet als je eindelijk terug de smaak van het lezen te pakken wil krijgen.

Maar gelukkig beet ik door en wist ik wat er zou komen. Want eigenlijk is 'Het ei van oom Trotter' voor mij gewoon een heldenverhaal. Iemand die een weg zoekt in de grotemensenwereld en hoe je het draait of keert, dan heb je mensen rondom jou nodig. Dan heb je liefde nodig, een schouder. Veel kun je alleen, maar de wereld ziet er anders uit en voelt ook anders als er een klankbord is of af en toe een knikje of een knuffel. Hoe kinderlijk dit boek ook is, het zit vol levenslessen, ook voor volwassenen. 

Ik weet dat mensen zonder affiniteit met kinderboeken of schoolgaande jeugd en onderwijs wellicht geen zo'n verhalen meer zullen lezen, al raad ik ze iedereen aan. Want zoals we van iedereen iets kunnen leren, kan dat ook van elk boek. Hoe de schrijver het ook mag bedoelen, het zit vol wijsheden. Dat is net waarom lezen voor mij zo boeiend is.

Laat ons hopen dat we hiermee terug vertrokken zijn. Dat het niet alleen bij jeugdboeken blijft, maar dat ik vanaf nu echt weer de geneugten van het lezen mag ontdekken. Ik deel met plezier mijn eigen zoektocht en ik hoop van harte dat ik hier en daar misschien wat mensen bereik of inspireer. 

Tot gauw! 

Als het misschien terug een heel klein beetje kriebelt...

 Lezen... Wat is het een zalige bezigheid. Een spannende ontspanning of een ontspannende spanning. Het is maar te zien welk boek je in de hand hebt of hoe je de hobby op zich bekijkt. Daarnaast mis ik het schrijven eigenlijk ook wel. Gedachten neerpennen om even iets los te laten of kracht bij te zetten, maar er daarnaast misschien ook nog iemand mee bereiken, iemand helpen of misschien iemand inspireren. Kan zomaar een doel in het leven zijn. Allemaal samen een serieuze uitdaging, maar hé, ik ben niet vies van uitdagingen :).

Zoals jullie misschien wel weten, is lezen al jaren moeilijk hier. Ik hoor af en toe wel eens iets van een dip, maar bij mij is het veel meer dan dat. Toen mijn jeugdliefde hier na 15 jaar de deur achter zich dichttrok, brak mijn hart in duizend stukken. Het maakt zoveel kapot in jezelf dat heel veel zaken op losse schroeven komen te staan. Lezen werd in die periode een uitdaging en dat is het eigenlijk nog steeds. Wat ik verschrikkelijk vind want dit ligt nu al bijna 9 jaar achter ons. Het valt moeilijk uit te leggen wat er op dat vlak met mij gebeurde, maar zelden kon een boek me sindsdien écht nog bekoren. Ik bleef me omringen met verschillende werken en ik bleef wel bladzijden lezen. Toch hield ik zelden vol tot het einde. Elke keer opnieuw nam ik iets anders omdat het gevoel van meegetrokken of zelfs verslonden te worden, uitbleef. Net dat wat lezen zo aantrekkelijk maakt. 

Vaak forceerde ik mezelf, vooral in vakantieperiodes, om toch maar weer te gaan lezen, maar wat vroeger eerder verslavend was, voelde nu te vaak als een to do. Net een lijst waar ik dingen wil van afhalen. Ik hield me voor om weer een vast ritueel in te voeren voor het slapengaan, maar te vaak bleef het boek liggen en haalde ik mijn smartphone boven. Iets wat ik eigenlijk ook wil gaan afbouwen, want zeg nu zelf: zitten we niet allemaal te veel met onze neus op dat onnozele scherm?

Het werd een proces van vallen en opstaan, rechtkrabbelen en toch weer struikelen. Tot ik in de krokusvakantie een paar dagen ging meehelpen in de plaatselijke bibliotheek. Een klein jaar terug kreeg ik te horen dat een ex-collega en vriendin van mij aan de slag ging als bibliothecaris en aangezien er dringend een aantal dingen moesten worden aangepakt, kwam ze met haar vast team eigenlijk handen te kort. Vandaar dat ik opperde om eventueel wat bij te springen indien nodig. Ze stelde voor om vrijwilliger te worden en dat zag ik wel zitten. Een paar weken terug hielp ik samen met wat jobstudenten de labels vernieuwen en door de gesprekken en de vele uren tussen de boeken, leek er terug een prille liefde te ontluiken. Wat voelde het heerlijk om Elise zo gepassioneerd over boeken te horen vertellen en ik herkende mezelf heel erg. Ooit droomde ik er ook van om de bibliotheek helemaal uit te lezen. 

Dus sindsdien nam ik de draad weer op. Zocht ik naar werken waar ik in het verleden keihard heb van genoten en legde ik een blaadje aan met enkele 'eerste boeken' van reeksen zoals Mara van Sterre Carron, Iene Miene Mutte van M.J. Arlidge en Sophia's hoop van Corina Bomann. Ik hoop van harte dat ik eindelijk weer vertrokken ben. Dat ik niet meer halverwege stop, maar met plezier 's avonds mijn bed met een boek induik. Want ik heb zo lang afgezien van die love affairs dat ik het gevoel had, dat ze niet op een deftige manier werden afgesloten. Vandaar dat ik misschien ook halve boeken las. Wie weet als ik weer hele boeken lees... dat er nog eens een echte love affair op me afkomt. Ik vind het alvast een mooie gedachte... :). Zo niet, dan is de liefde met het lezen nu misschien wel voor eeuwig ;).

'Dirty Little Secrets' are out!

 Oké, de trilogie 'Dirty Little Secrets' van Anja Feliers had letterlijk en figuurlijk niet zoveel om het lijf, maar ik ben toch blij dat ik eindelijk nog eens een reeks helemaal uitlas en dit zonder boeken opnieuw te hoeven lezen. Een mijlpaal als je het mij vraagt! Dat brengt mijn gelezen boeken deze vakantie ook op een totaal van vijf. Daar kan ik niet ontevreden mee zijn. Uiteraard staan we nog niet op het punt waar we zouden willen zijn, maar als ik tegen 31 augustus zes boeken helemaal heb uitgelezen, dan zal ik toch een beetje trots op mezelf zijn! Zeker als ik bedenk van waar ik kom. Je kunt dus zeker nog een eindverslag over 'Vlinderslag' verwachten en misschien dat ik in de laatste week van augustus nog ergens de tijd vind om nog een eerste mening van een volgend boek neer te schrijven. Al mag ik mezelf in die periode van het jaar niet al te veel druk opleggen want sowieso is het dan al heel erg druk met de voorbereidingen voor het nieuwe schooljaar.

Dit gezegd zijnde neem ik jullie graag mee naar 'Adembenemend', het derde boek van de trilogie 'Dirty Little Secrets'. 

Gegevens

Uitgegeven in 2022

Uitgever: Anja Feliers en Pelckmans Uitgevers nv

Omslagontwerp: bij Barbara

Omslagbeeld: Shutterstock

Zetwerk: www.intertext.be

Foto auteur: Luna Meers

Ontwerp ornamenten: Tara Meers

ISBN: 978 94 6401 3535

NUR: 343

Aantal pagina's: 294

Verhaal

Louise betrapte op het einde van het tweede boek haar beste vriendin Claire met haar minnaar Tyler. Dat was in een hotelkamer in Maastricht. Ze wil er geen seconde langer blijven en daarom zoekt ze in het midden van de nacht een uitweg bij Alexander. Hij is immers al jaar en dag haar beste vriend en ze weet ook dat er gevoelens spelen, maar hij is nu bij Trix. 

Alexander besluit om Louise te helpen en brengt haar van Maastricht naar Nieuwpoort, maar niet voor Tyler eerst nog eens zijn zeg in de lobby van het hotel komt doen. Louise is zodanig verward, overstuur en gebroken dat ze maar wat graag even bekomt in het vakantiehuis van de ouders van Alexander. Hij kan echter niet de hele tijd bij haar blijven. Er moet immers gewerkt worden én zijn vriendin wacht thuis op hem. Kunnen ze elk afzonderlijk uitmaken wat ze voor elkaar voelen en hoe ze daarmee zullen omgaan of komt Tyler weer roet in het eten gooien? En wat met de band tussen Louise en Claire? Kan daar nog iets worden hersteld?

Mijn mening (+/++)

Dit boek vond ik net iets minder dan het tweede deel, dat vond ik qua spankracht net nog een tikkel beter. Uiteindelijk weet je hier al 300 pagina's lang hoe het zal uitdraaien. Al zorgt Feliers wel nog voor iets extra. 'Adembenemend' is niet echt spannend en een tikkel voorspelbaar maar deze schrijfster zorgt wel voor amusement en gewoon goed geschreven boeken. Vandaar dat ik eigenlijk al zin heb om een volgend verhaal van haar te lezen. En dat is uiteindelijk een kunst volgens mij. Mensen aanzetten om meer van jouw werken te doen lezen, het is zeker niet iedereen gegeven.

Adembenemend past heel erg goed bij de vorige twee boeken, Feliers heeft een heel vlotte schrijfstijl en de dingen die op het pad van Louise komen zijn wel herkenbaar (zij het soms in een andere context). Zo ben ook ik al eens echt ontgoocheld geweest in een vriendin en voel(de) ik me echt bedrogen, maar uiteindelijk is er wel nog steeds een band die je in al die jaren ervoor hebt opgebouwd. En 'houden van' is duidelijk ook niet altijd (meteen) genoeg om er iets gelukkigs van te maken. Vreemd hoe je bepaalde boeken precies op een moment van je leven leest dat ze er eigenlijk toe doen. Is het toeval of is er toch iets van energie die je in een bepaalde richting stuurt. Ik ben op dat vlak nog een leek en er valt nog zoveel bij te leren. Maar hoe dan ook, ik heb er iets aan gehad, aan het lezen van dit boek. En daar doen we het toch voor. Op naar de volgende!