Het is maar liefst een kleine twee jaar geleden dat ik hier voor het laatst een eerste mening schreef en ik zou het als een druk kunnen ervaren om hier dringend verandering in te brengen. Ik wil echter nog zo min mogelijk druk in mijn leven waardoor ik het geen must vind, maar met jullie uiteindelijk wel weer wil delen wat ik in eerste instantie van een boek vind.
Nog niet zo lang geleden zag ik de naam Jaap Robben voor het eerst passeren. Het deed niet meteen een belletje rinkelen dus deed ik kort wat opzoekingswerk. Alleen al de geboortedatum zorgt bij mij voor een kriebel. Want als ik iets rond 1983 zie (of jonger) dan heb ik sowieso al bewondering, hoe goed of hoe slecht die boeken dan mogen zijn. Ik vind het immers een applaus waard als je op die leeftijd al boeken hebt uitgegeven. Het is ook een droom van mij, maar zal ik ooit het lef en de mogelijkheden hebben? Ik ben het nog aan het uitzoeken.
Jaap Robben dus, geboren in 1984 in Nederland en toneelschrijver en auteur. Naast boeken voor volwassenen heeft hij ook prentenboeken en gedichten geschreven wat mij zeker nieuwsgierig maakt. Het is dus een naam die zeker op mijn lijstje blijft staan. Voor nu ben ik begonnen met 'Zomervacht'.
Flaptekst
De dertienjarige Brian woont bij zijn vader op een afgelegen terrein in een caravan. Brians verstandelijk en fysiek beperkte broer Lucien brengt zijn dagen door in een instelling. Een renovatie tijdens de zomer maakt het noodzakelijk dat Lucien elders wordt opgevangen. De vader, vooral gemotiveerd door de in het vooruitzicht gestelde vergoeding, haalt Lucien naar de caravan en maakt de jonge Brian verantwoordelijk voor de verzorging van zijn broer.
Maar hoe praat je met iemand die niet spreekt? Hoe zorg je voor iemand van wie je niet weet wat hij nodig heeft? Hoe maak je de juiste keuzes als je zelf nog zo veel moet ontdekken?
Eerste mening
Door zelf van alles mee te maken, is mijn leessmaak misschien wel een tikkeltje veranderd. Toen ik nog jong, verliefd en dolgelukkig was, kon ik verdrietige of wrede verhalen beter aan. Die kwamen op een andere manier binnen en er was altijd iemand aan mijn zijde om de donkere wolken met een ademteug en glimlach te verdrijven. Het bleef net minder hangen, het had een minder grote impact. Wegen deed het niet op mij want ik was vrolijk, dartelde en wist eigenlijk niets van de wereld. Nu is dat wel even anders. Waardoor trieste boeken anders inwerken. Op de een of andere manier helpt het mij omdat ik denk: wat ik voorhad, is eigenlijk misschien allemaal niet zo verschrikkelijk. Er zijn echt wel nog veel ergere dingen en uiteindelijk heb ik het wel goed, zelfs zonder partner. Anderzijds voel ik me met die ellende uit een boek soms toch nog een pakje eenzamer. Er is niemand in de nabijheid om even tegen te ventileren en als je wil gaan slapen na een heftige passage, dan kun je ook niet even opwarmen aan een lijf en persoon die je graag ziet. Wat maakt dat je ergens een knop moet hebben om het in je op te nemen en het je misschien te laten raken, maar het mag zijn tentakels niet rond je hart of strop slaan. Want dan ben je gezien en eindig ik misschien weer in een leesdip. Klinkt misschien wat drastisch en eng, maar ik probeer alleen maar te beschrijven hoe lezen kan zijn en welke weg je soms aflegt.
Vandaar dat ik voel dat ik op mentaal gebied echt wel terug in rustiger vaarwater terechtgekomen ben. Want het lukt me om boeken als dit te kanaliseren en ook te blijven lezen. Intussen toch alweer een honderdtal pagina's ver en na 'Het ei van oom Trotter' en 'Iene Miene Mutte' kunnen we intussen van een succesvolle maand spreken. Yes!
Maar oké, dat brengt me dus (met een kleine omweg , mijn handelsmerk) bij 'Zomervacht'. Aangezien het boek uit kleine bladzijden en een groot lettertype bestaat, leest het boek heel vlot. Je raast over de pagina's wat zeker een pluspunt is als je een leesdip wil overwinnen. Vandaar dat ook kinderboeken goed werken. Al verlang ik stilaan naar een turf... (en die staan al klaar!)
'Zomervacht' speelt zich meestal in het nu af, maar er zijn ook flashbacks naar het leven waarin de ouders van Brian en Lucien nog niet gescheiden waren. Al zijn beide werelden overgoten met een sausje marginaliteit, onzekerheid en ongeluk. Zo voel ik het toch aan. Voorlopig verandert er op dat gebied eigenlijk niet veel. Er is weinig op materialistisch gebied, maar qua liefde gaapt er volgens mij ook een groot gat. Brian en zijn vader Maurice moeten voor Brian zorgen want hun mama is op huwelijksreis, terwijl de jongens amper iets over de nieuwe partner van hun moeder weten.
Waar dit verhaal naartoe gaat en of het goed kan aflopen, is nog maar de vraag. Intussen is Lucien bij zijn vader en broer geïnstalleerd, maar is Brian wel in staat om voor zo'n hulpbehoevende jongen te zorgen? Waar hangt Maurice heel de tijd uit en zal hij de schuldeisers op tijd kunnen betalen? Intussen trekt Brian op met Selma (een meisje uit de instelling van zijn broer) en leert hij ook Emile kennen die zich op de camping is komen vestigen.
Voorlopig mis ik wat rozengeur in dit boek en ik heb ook geen idee of er nog komt. Past het überhaupt in 'Zomervacht'? Misschien niet. Maar dat is dan ook oké. Dan is het aan mij om straks weer een heel ander verhaal klaar te leggen :). Waar ik je uiteraard ook alles over zal vertellen.
Tot over een paar dagen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten