Lezen... Wat is het een zalige bezigheid. Een spannende ontspanning of een ontspannende spanning. Het is maar te zien welk boek je in de hand hebt of hoe je de hobby op zich bekijkt. Daarnaast mis ik het schrijven eigenlijk ook wel. Gedachten neerpennen om even iets los te laten of kracht bij te zetten, maar er daarnaast misschien ook nog iemand mee bereiken, iemand helpen of misschien iemand inspireren. Kan zomaar een doel in het leven zijn. Allemaal samen een serieuze uitdaging, maar hé, ik ben niet vies van uitdagingen :).
Zoals jullie misschien wel weten, is lezen al jaren moeilijk hier. Ik hoor af en toe wel eens iets van een dip, maar bij mij is het veel meer dan dat. Toen mijn jeugdliefde hier na 15 jaar de deur achter zich dichttrok, brak mijn hart in duizend stukken. Het maakt zoveel kapot in jezelf dat heel veel zaken op losse schroeven komen te staan. Lezen werd in die periode een uitdaging en dat is het eigenlijk nog steeds. Wat ik verschrikkelijk vind want dit ligt nu al bijna 9 jaar achter ons. Het valt moeilijk uit te leggen wat er op dat vlak met mij gebeurde, maar zelden kon een boek me sindsdien écht nog bekoren. Ik bleef me omringen met verschillende werken en ik bleef wel bladzijden lezen. Toch hield ik zelden vol tot het einde. Elke keer opnieuw nam ik iets anders omdat het gevoel van meegetrokken of zelfs verslonden te worden, uitbleef. Net dat wat lezen zo aantrekkelijk maakt.
Vaak forceerde ik mezelf, vooral in vakantieperiodes, om toch maar weer te gaan lezen, maar wat vroeger eerder verslavend was, voelde nu te vaak als een to do. Net een lijst waar ik dingen wil van afhalen. Ik hield me voor om weer een vast ritueel in te voeren voor het slapengaan, maar te vaak bleef het boek liggen en haalde ik mijn smartphone boven. Iets wat ik eigenlijk ook wil gaan afbouwen, want zeg nu zelf: zitten we niet allemaal te veel met onze neus op dat onnozele scherm?
Het werd een proces van vallen en opstaan, rechtkrabbelen en toch weer struikelen. Tot ik in de krokusvakantie een paar dagen ging meehelpen in de plaatselijke bibliotheek. Een klein jaar terug kreeg ik te horen dat een ex-collega en vriendin van mij aan de slag ging als bibliothecaris en aangezien er dringend een aantal dingen moesten worden aangepakt, kwam ze met haar vast team eigenlijk handen te kort. Vandaar dat ik opperde om eventueel wat bij te springen indien nodig. Ze stelde voor om vrijwilliger te worden en dat zag ik wel zitten. Een paar weken terug hielp ik samen met wat jobstudenten de labels vernieuwen en door de gesprekken en de vele uren tussen de boeken, leek er terug een prille liefde te ontluiken. Wat voelde het heerlijk om Elise zo gepassioneerd over boeken te horen vertellen en ik herkende mezelf heel erg. Ooit droomde ik er ook van om de bibliotheek helemaal uit te lezen.
Dus sindsdien nam ik de draad weer op. Zocht ik naar werken waar ik in het verleden keihard heb van genoten en legde ik een blaadje aan met enkele 'eerste boeken' van reeksen zoals Mara van Sterre Carron, Iene Miene Mutte van M.J. Arlidge en Sophia's hoop van Corina Bomann. Ik hoop van harte dat ik eindelijk weer vertrokken ben. Dat ik niet meer halverwege stop, maar met plezier 's avonds mijn bed met een boek induik. Want ik heb zo lang afgezien van die love affairs dat ik het gevoel had, dat ze niet op een deftige manier werden afgesloten. Vandaar dat ik misschien ook halve boeken las. Wie weet als ik weer hele boeken lees... dat er nog eens een echte love affair op me afkomt. Ik vind het alvast een mooie gedachte... :). Zo niet, dan is de liefde met het lezen nu misschien wel voor eeuwig ;).
🩷📕
BeantwoordenVerwijderen