Een kinderlijke titel, maar tijd voor volwassen leesmateriaal!

 Na 'Het ei van oom Trotter' was het tijd voor een boek voor volwassenen. Door het gat in mijn leesavontuur is het natuurlijk moeilijk om de draad bij reeksen meteen terug op te pikken. Ik besef dat ik wellicht wat boeken opnieuw zal moeten lezen. Dat is niet altijd even spannend, maar aangezien de eerste lezingen vaak uit een vorig leven dateren weet ik nog betrekkelijk weinig over de wendingen van het verhaal. 

In de bibliotheek is het niet altijd simpel om te vinden wat ik zoek want uiteraard zijn er nog andere mensen die soms hetzelfde willen lezen, vandaar dat ik de laatste weken met een klein blaadje werk. Oké, ik heb Goodreads (een app waarin je de boeken die je nog wil lezen kunt bewaren), maar daar is de keuze zodanig groot dat ik soms niet meteen weet waar ik naar op zoek wil gaan. Vandaar dat ik nu telkens een blaadje bij me heb waar ik een aantal boeken op schrijf. Die zoek ik eerst. Ik geef je een voorbeeld. Ik las dus 'Het ei van oom Trotter' en op mijn briefje staat nu 'Meester Pluim en het praatpoeder'. Waarom? Omdat dit het tweede boek is dat Marc de Bel ooit schreef. Door dit blaadje bij te houden blijf ik langer bij de reeksen, schrijvers en boeken hangen. Op die manier denk ik ook dat mezelf meer zal aanzetten. Ik heb iets om naar uit te kijken en ik zal me terug meer kunnen verdiepen in verschillende werken of personages. Want in reeksen komen die immers terug. Vandaar dat Helen Grace en M.J. Arlidge nu aan dit briefje werden toegevoegd. Vandaag vertel ik je immers alles over Iene Miene Mutte.

Als ik me niet vergis, las ik dit boek ooit al eens helemaal, maar in mijn zoektocht op mijn blogs kwam ik geen enkele review tegen. Daar brengen we vandaag dus verandering in.

Gegevens

Oorspronkelijke titel: Eeny Meeny

Eerste druk: januari 2015

Vertaling: Herman van der Ploeg

Omslagontwerp: Wil Immink Design

Omslagbeeld: Kniel Synnatschze en Wild Wonders

Zetwerk: Mat-Zet bv, Soest

ISBN: 978-90-225-7622-9

ISBN: 978-94-023-0230-1 (e-boek)

NUR: 330

Aantal pagina's: 383

Flaptekst

Een meisje komt halfdood een bos uit rennen. Haar verhaal is nog gruwelijker dan de ergste nachtmerries, maar alles wat ze vertelt is waar.

Enkele dagen later duikt er een tweede slachtoffer op, compleet in shock. Er lijkt een verband te zijn. In tweetallen worden mensen ontvoerd, gevangengehouden en uitgehongerd, waarna ze een duivels dilemma krijgen voorgelegd: een ander doden of zelf gedood worden.

Inspecteur Helen Grace en haar team beseffen dat ze jacht maken op een ingenieuze psychopaat die zijn slachtoffers gebroken en vol schuldgevoel achterlaat. Niet alleen als visitekaartje, ze zijn ook de moordenaars. De plaats van het misdrijf blijkt zorgvuldig uitgedacht, maar de slachtoffers lijken lukraak gekozen. En toch moet iets hen met elkaar verbinden...

Mijn mening (++)

Aangezien ik het boek ooit eerder al las, is het net dat tikkeltje minder spannend, maar de plot was me ontsnapt. Al heb ik dat wel vaker, zelfs als ik meerdere malen een boek lees of een serie kijk. Is dat mijn geheugen dat niet meer zo goed werkt of schakelt dat deeltje van mijn hersenen zichzelf uit om opnieuw te genieten, geen idee. Ik hoop op het laatste, maar het zou even goed het eerste kunnen zijn.

Iene miene mutte is een goeie thriller die je doorheen het verhaal kennis met Helen Grace laat maken. Ik kan me op sommige vlakken wel vergelijken met de inspecteur want aangezien ze geen gezin heeft, werkt ze vaak en veel. Overuren zijn geen straf en als ze een zaak voor zich heeft, dan bijt ze er zich in vast. Ook van haar team verwacht ze diepgang, intelligentie en gedrevenheid. Dat ze na haar uren een sekswerker bezoekt, dat ligt al buiten de grenzen van de vergelijking tussen Helen en mezelf, laat dat duidelijk zijn ;).

Het verhaal neemt je mee doorheen een aantal gelijkaardige zaken waarbij telkens twee mensen tegelijk worden ontvoerd. Ze hebben een dader in het vizier, maar dat brengt het team van Grace eigenlijk op een verkeerd spoor. Wanneer mensen uit de inspecteur haar eigen omgeving betrokken raken, weet ze niet meer wie ze kan en mag vertrouwen. Ze wankelt, maar beseft net op tijd dat ze helder moet blijven proberen te denken, gelijk in welke omstandigheden. Een buikgevoel is ook in zo'n situatie belangrijk. 

Helen Grace kan de dader uiteindelijk oppakken, maar daarvoor betaalt ze wel een hoge prijs. Hoe hoog die effectief is, dat lees je volgens mij pas in het tweede boek 'Piep zei de muis'. Die staat dan ook meteen op mijn blaadje omdat ik niet al te lang wil wachten om te weten wat er met het team van Grace gebeurt. Ooit maakte ik al eens een overzicht van de boeken van M.J. Arlidge, maar intussen zijn er alweer nieuwe werken toegevoegd. De eerste lijst vind je hier, de volgende boeken in een korte opsomming hieronder:

* In de maneschijn

* Nog lange niet

* Niemand zeggen

* Kom eens gauw

* Leef je nog?

* Door het vuur

Dat maakt het totaal op 13 Graceverhalen. Ik zal dus niet meteen zonder leesvoer vallen :). Later vertel ik je misschien wat meer over die laatste zes boeken, de andere korte inhouden vind je op de link hierboven op op het tabblad 'Wat ik nog wil lezen'.

De eerste van Marc de Bel

 Vroeger was ik verzot op Marc de Bel. Lekker stoer, een flinke dosis humor, een sausje van fantasie en verhalen waarin je je heerlijk kon verliezen. Vandaar dat ik het een goed idee vond om - symbolisch als nieuw begin - met 'Het ei van oom Trotter' te starten. Dit is immers het eerste boek van Marc de Bel. En wat voor één. Ik weet dat ik er als kind enorm heb van genoten, maar zou dat nu ook nog zo zijn? Ik kon het alleen maar te weten komen als ik het opnieuw las.

Gegevens

Eerste druk: 1987

Zeventiende druk: mei 2017 (Marc de Bel en Van Halewyck)

ISBN: 978 94 6131 6868

NUR 283

Aantal pagina's: 311

Flaptekst

Alexander wordt gepest op school. Ook thuis is hij eenzaam, hij ziet zijn ouders bijna nooit. Wanneer zijn eigenzinnige oom Trotter komt logeren, krijgt hij eindelijk plezier in het leven. Maar oom Trotter moet snel weer weg. Als afscheid krijgt Alexander een heel bijzonder cadeau: een ei. Een magisch ei, dat tijdens een hevige stormnacht openbreekt. Vanaf dan zal Alexanders leven nooit meer hetzelfde zijn...

Mijn mening (++)

Wat is het heerlijk om terug in die magische wereld van Marc de Bel te mogen duiken. Ik had me eigenlijk altijd voorgenomen om z'n boeken thuis aan mijn kinderen voor te lezen, maar aangezien er hier jammer genoeg geen kinderen zijn, moet ik het anders aanpakken om die magie opnieuw te beleven. En hoe je het draait of keert, ook al ben ik volwassen en heb ik hier geen kroost die rond me crost, ik kan nog altijd Marc de Bel lezen. Zij het zonder dekmantel :).

Ik verwachtte eigenlijk om meteen weer in een verhaal te stappen die me mee zou nemen, die me zou laten verdwijnen in een bodemloze put, maar eentje die helemaal niet angstaanjagend is, integendeel. Een wereld waarin je alle zorgen kunt vergeten en waarbij je achterover leunt, leest en lacht. Maar dat was het eerlijk gezegd in eerste instantie niet. In het begin van het boek wordt het leven van Alexander geschetst en dat is helemaal niet zo fraai. Het deed me zelfs een beetje pijn en ik werd er zowaar wat triest van. Laat dat nu niet het opzet van de boeken van Marc de Bel zijn en al zeker niet als je eindelijk terug de smaak van het lezen te pakken wil krijgen.

Maar gelukkig beet ik door en wist ik wat er zou komen. Want eigenlijk is 'Het ei van oom Trotter' voor mij gewoon een heldenverhaal. Iemand die een weg zoekt in de grotemensenwereld en hoe je het draait of keert, dan heb je mensen rondom jou nodig. Dan heb je liefde nodig, een schouder. Veel kun je alleen, maar de wereld ziet er anders uit en voelt ook anders als er een klankbord is of af en toe een knikje of een knuffel. Hoe kinderlijk dit boek ook is, het zit vol levenslessen, ook voor volwassenen. 

Ik weet dat mensen zonder affiniteit met kinderboeken of schoolgaande jeugd en onderwijs wellicht geen zo'n verhalen meer zullen lezen, al raad ik ze iedereen aan. Want zoals we van iedereen iets kunnen leren, kan dat ook van elk boek. Hoe de schrijver het ook mag bedoelen, het zit vol wijsheden. Dat is net waarom lezen voor mij zo boeiend is.

Laat ons hopen dat we hiermee terug vertrokken zijn. Dat het niet alleen bij jeugdboeken blijft, maar dat ik vanaf nu echt weer de geneugten van het lezen mag ontdekken. Ik deel met plezier mijn eigen zoektocht en ik hoop van harte dat ik hier en daar misschien wat mensen bereik of inspireer. 

Tot gauw! 

Als het misschien terug een heel klein beetje kriebelt...

 Lezen... Wat is het een zalige bezigheid. Een spannende ontspanning of een ontspannende spanning. Het is maar te zien welk boek je in de hand hebt of hoe je de hobby op zich bekijkt. Daarnaast mis ik het schrijven eigenlijk ook wel. Gedachten neerpennen om even iets los te laten of kracht bij te zetten, maar er daarnaast misschien ook nog iemand mee bereiken, iemand helpen of misschien iemand inspireren. Kan zomaar een doel in het leven zijn. Allemaal samen een serieuze uitdaging, maar hé, ik ben niet vies van uitdagingen :).

Zoals jullie misschien wel weten, is lezen al jaren moeilijk hier. Ik hoor af en toe wel eens iets van een dip, maar bij mij is het veel meer dan dat. Toen mijn jeugdliefde hier na 15 jaar de deur achter zich dichttrok, brak mijn hart in duizend stukken. Het maakt zoveel kapot in jezelf dat heel veel zaken op losse schroeven komen te staan. Lezen werd in die periode een uitdaging en dat is het eigenlijk nog steeds. Wat ik verschrikkelijk vind want dit ligt nu al bijna 9 jaar achter ons. Het valt moeilijk uit te leggen wat er op dat vlak met mij gebeurde, maar zelden kon een boek me sindsdien écht nog bekoren. Ik bleef me omringen met verschillende werken en ik bleef wel bladzijden lezen. Toch hield ik zelden vol tot het einde. Elke keer opnieuw nam ik iets anders omdat het gevoel van meegetrokken of zelfs verslonden te worden, uitbleef. Net dat wat lezen zo aantrekkelijk maakt. 

Vaak forceerde ik mezelf, vooral in vakantieperiodes, om toch maar weer te gaan lezen, maar wat vroeger eerder verslavend was, voelde nu te vaak als een to do. Net een lijst waar ik dingen wil van afhalen. Ik hield me voor om weer een vast ritueel in te voeren voor het slapengaan, maar te vaak bleef het boek liggen en haalde ik mijn smartphone boven. Iets wat ik eigenlijk ook wil gaan afbouwen, want zeg nu zelf: zitten we niet allemaal te veel met onze neus op dat onnozele scherm?

Het werd een proces van vallen en opstaan, rechtkrabbelen en toch weer struikelen. Tot ik in de krokusvakantie een paar dagen ging meehelpen in de plaatselijke bibliotheek. Een klein jaar terug kreeg ik te horen dat een ex-collega en vriendin van mij aan de slag ging als bibliothecaris en aangezien er dringend een aantal dingen moesten worden aangepakt, kwam ze met haar vast team eigenlijk handen te kort. Vandaar dat ik opperde om eventueel wat bij te springen indien nodig. Ze stelde voor om vrijwilliger te worden en dat zag ik wel zitten. Een paar weken terug hielp ik samen met wat jobstudenten de labels vernieuwen en door de gesprekken en de vele uren tussen de boeken, leek er terug een prille liefde te ontluiken. Wat voelde het heerlijk om Elise zo gepassioneerd over boeken te horen vertellen en ik herkende mezelf heel erg. Ooit droomde ik er ook van om de bibliotheek helemaal uit te lezen. 

Dus sindsdien nam ik de draad weer op. Zocht ik naar werken waar ik in het verleden keihard heb van genoten en legde ik een blaadje aan met enkele 'eerste boeken' van reeksen zoals Mara van Sterre Carron, Iene Miene Mutte van M.J. Arlidge en Sophia's hoop van Corina Bomann. Ik hoop van harte dat ik eindelijk weer vertrokken ben. Dat ik niet meer halverwege stop, maar met plezier 's avonds mijn bed met een boek induik. Want ik heb zo lang afgezien van die love affairs dat ik het gevoel had, dat ze niet op een deftige manier werden afgesloten. Vandaar dat ik misschien ook halve boeken las. Wie weet als ik weer hele boeken lees... dat er nog eens een echte love affair op me afkomt. Ik vind het alvast een mooie gedachte... :). Zo niet, dan is de liefde met het lezen nu misschien wel voor eeuwig ;).