Harry Potter I, het begin van een betoverende reis

De draad oppikken, dat heb ik hier al meerdere keren gedaan. Maar het lukt me nooit echt om met de regelmaat van de klok te blijven schrijven. Misschien ook omdat de regelmaat hier wel een beetje zoek is. Ik ben nogal een warhoofd en dat is er sinds ik alleen ben niet beter op geworden. Niemand die de teugels in handen houdt of er zelfs even een snok aan geeft. Ik probeer het zelf wel wat onder controle te houden, maar het ligt niet in mijn aard. Vandaar dat ik de teugels maar laat vieren. Want met een hobby mag dat wel... Niets moet, alles mag. Daar ben ik al een tijdje achter.

Lezen is voor mij altijd een zaligheid geweest. Ik kreeg de microbe in de laatste graad van de lagere school te pakken. Ik genoot, maar zag ook hierin uitdagingen. Het is sterker dan mezelf (en dan kijk ik altijd met een licht beschuldigende blik naar mijn ouders... want ach, die hebben ook allebei dat competitiebeest in hen, ook al beweren ze van niet ;)). Ik zat in het vijfde en zesde twee jaar bij dezelfde leerkracht en ik zag het als een must om de hele klasbibliotheek te lezen. Of het me ooit gelukt is, dat weet ik niet, maar daar leerde ik klassiekers van Thea Beckman en Jan Terlouw kennen en ook Boris (een boek van Jaap ter Haar) bleef hangen. Dat doet me er aan herinneren dat ik die laatste misschien nog eens opnieuw moet lezen. Want boeken opnieuw lezen, dat vind ik helemaal niet erg!

Daarom dat ik het vandaag over het eerste deel van Harry Potter ('Harry Potter en de Steen der Wijzen') wil hebben. Dit boek las ik al ettelijke keren, maar nog nooit raakte er een eindverslag op Gietjes Boekies en Movies. In het coronatijdperk waar we nu jammer genoeg in verzeild zijn geraakt, is er tijd of maken we tijd. Vandaar mijn eerste post over dit wonderlijke hoofdpersonage!

Een twintigtal jaar geleden (gek eigenlijk dat dit boek al zo oud is!) hoorde ik z'n naam voor het eerst vallen. Een zus van een vriendin van mij (toen nog een snotter, nu ook een vriendin ;)) had geen lidkaart van de plaatselijke bibliotheek en vroeg of ik even wou uitkijken naar Harry Potter. Dus ik op zoek tussen de P... maar nergens een auteur met deze naam te vinden. Na veel vijven en zessen kwam ik erachter dat Harry niet de schrijver was, maar wel het literaire kind van J.K. Rowling. Het duurde daarna nog een hele tijd voor ik zelf in de ban raakte van de tovenaarswereld. Maar eens ik de eerste bladzijden achter de kiezen had, heb ik het nooit meer helemaal losgelaten.

Alles wat met sciencefiction te maken heeft, liet ik in mijn kinderjaren stelselmatig aan de kant liggen. Thuis waren er niet echt liefhebbers en als het niet kon bestaan, dan ging het gewoon mijn petje te boven. Ik kon er niet van genieten, het zei me niks. Tot ik mijn voormalige vriend leerde kennen. Hij hield wel van zo'n films en liet mij beetje bij beetje zien dat er gewoon een machtige wereld achter schuilt. Samen kochten we de hele Harry Potter-reeks op de boekenbeurs in Antwerpen en sindsdien veranderde mijn kijk. Sciencefiction scherpt niet alleen je fantasie aan, het is zalig om dingen te zien gebeuren die eigenlijk niet kunnen (eens je de realiteit loslaat). De dagdagelijkse dingen verdwijnen uit je hoofd en je maakt plaats voor zoveel cultuur, amusement en creativiteit dat je er alleen maar gelukkig kan van worden.

De reeks begon ik tientallen keren opnieuw omdat je nog veel meer opgeslorpt wordt als je ze als één verhaal ziet en niet als zeven losse delen. Het lukte me in al die jaren maar één keer. Hoog tijd dus om nog maar eens een poging te doen. We zijn alvast goed begonnen.

Flaptekst

Harry Potter is een doodgewone, maar ongelukkige jongen die sinds de dood van zijn ouders bij zijn vreselijke oom en tante in een bezemkast onder de trap woont. 

Op zijn elfde verjaardag arriveert er een geheimzinnige brief voor hem die zijn hele leven verandert: hij wordt uit het huis van zijn oom en tante gered door een woeste figuur op een vliegende motorfiets en hij komt erachter wie zijn overleden ouders waren. 

Met een speciale trein die vertrekt van Perron 9 3/4 belandt hij op Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus, waar hij alles leert over bezemstelen, toverdranken en monsters. En ten slotte moet Harry het opnemen tegen zijn aartsvijand Voldemort, een levensgevaarlijke tovenaar.

Eerste mening

Omdat ik het boek al ettelijke keren las, is mijn mening natuurlijk wel al wat gekleurder dan in het begin. Dat zal naarmate de reeks vordert wel anders zijn. Hoe het allemaal begon, dat weet ik intussen wel. Waardoor ik in het begin van het verhaal over de bladzijden vlieg. Iemand die voor het eerst een boek van Harry Potter ter hand neemt, komt in een wereld terecht die je volledig zal onderdompelen. Dat is natuurlijk mede dankzij het schrijftalent van J.K. Rowling. Ze weet je van bladzijde één te fascineren en dat zal zo zijn tot het allerlaatste blad van boek zeven. Hier en daar zal het misschien even verslappen, maar ik laat je zeker weten waar dat bij mij het geval was. Maar goed, ik dwaal af, ik wilde mijn eerste mening over 'De Steen der Wijzen' geven.
De familie van Harry Potter wordt op een hele fijne (of toch niet, hen kennende ;)) manier beschreven dat je meteen de sfeer ten huize Duffeling kunt voelen. Het moet geen pretje zijn om in Harry Potters schoenen te staan. Eens Hagrid, de gigantische terreinopzichter van Zweinstein zijn intrede doet, voel je ook meteen dat dit een reus met een heel klein hart is. Door de wonderlijke fantasie van J.K. Rowling waag je je in de Ligusterlaan, zit je mee op de trein richting de Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus en voel je de spanning stijgen. Waar gaat dit naartoe? Wat beleven Ron, Hermelien en Harry straks nog allemaal?