't Is gebeurd!

 't Is gebeurd, zou Erik Van Looy in 'De Slimste Mens ter wereld' zeggen. Maar ik ben er werkelijk echt weer aan begonnen. Heerlijk. Al mis ik nog steeds de drang om verder te lezen. Er is altijd weer die soort onrust om in iets nieuws te beginnen. Maar als ik mijn reviews voor Gietjes Boekies en Movies als stok achter de deur kan gebruiken, lukt het me misschien wel. Als je het mij vraagt, niet de juiste insteek, maar misschien wel een manier om het weer helemaal op de rails te krijgen. Alle middelen zijn goed, ik kan het maar proberen.

Het eerste boek dat ik dit jaar van mijn stapel koos, is dat van Ish Ait Hamou. Ik leerde deze voormalig danser en choreograaf via televisie kennen (in So You Think You Can Dance) en hij triggerde mij op de een of andere manier. Ik hou van echte, oprechte mensen en mijn gevoel zat - naar mijn gevoel - onmiddellijk juist bij Ish. Hij apprecieerde de deelnemers in hun kunnen en slaagde er ook in om hele rake dingen op een mooie manier te verwoorden. De kunst van het woord heb ik altijd een gave gevonden. Als dat nu in gesproken taal of op papier is. Vandaar dus mijn keuze voor Ish Ait Hamou. Ik bracht eerder al eens een boek van hem mee, maar begon er nooit aan. Dat vind ik geheel onterecht dus ben ik nu begonnen in 'Het moois dat we delen'.

Soms baseer ik mij op de flaptekst om een boek te kiezen, maar net door het gebrek aan een korte inhoud kun je ook getriggerd worden. Niet dat ik eigenlijk nog overhaald moest worden, aangezien ik vooral voor de schrijver ging, maar het feit dat maar één zin op de achterflap staat, is bij dit boek zeker een meerwaarde. In de eerste hoofdstukken kun je je iets voorstellen bij het verleden van het hoofdpersonage, maar het is blijft eigenlijk een pure gok. De zin 'Heel soms komen twee verwoeste wegen samen op een hoopvol kruispunt' doen je er alleen vanuit gaan dat er een negatief verleden was maar dat er iets positiefs komt.  Het woord samen klinkt hier ook hoopvol. Laat dit nu ook juist zijn waar ik naar op zoek ben en waar ik me mee kan vereenzelvigen. Van een negatieve gebeurtenis op weg naar iets positiefs en dit niet alleen, maar samen. Ik denk dat iedereen hier wel eens behoefte aan heeft.

Na een veertigtal bladzijden weet ik iets, maar eigenlijk nog altijd zeer weinig. Aan de inhoudstafel zag ik dat het eerst over 'zij' gaat, daarna over 'hij'. Intussen weet ik het kader waar 'zij' zich in bevindt. Zij was verliefd en het liep op de een of andere manier mis. Ze vertrok bij haar familie en is na een aantal jaren toch terug. Terug bij haar broer en papa. Haar mama is (intussen) overleden. Er is schaamte voor wat ze heeft gedaan, ten opzichte van de hele gemeenschap. Ging ze naar Syrië? Vertrok ze halsoverkop met haar vriendje naar het buitenland? Liep ze gewoon weg van thuis of werd ze zwanger en durfde ze haar ouders niet meer onder ogen te komen? Ik heb voorlopig geen idee. 

Ish slaagt erin om je warm te maken, maar slechts met mondjesmaat dingen te vertellen. Hij schetst een beeld waardoor je je in kan leven, maar waardoor je nog niet in iemands ziel kijkt. Voor mij een gave van een goeie schrijver: voldoende vertellen om de aandacht van je lezers te blijven prikkelen, maar nog niet alles vertellen zodat de nieuwsgierigheid blijft. Ish, je hebt het hoor! Alleen maar bewondering voor want het is een evenwicht dat niet iedereen is gegeven.

Dat het 'zij' en 'hij' verhaal, later weer 'wij' wordt, triggert mij ook. Want dat is waar we volgens mij allemaal naar op zoek zijn. Geluk moet je op je eentje kunnen opbouwen, maar het is o zo veel voller, warmer als je het met twee kunt beleven. Benieuwd of het verhaal me kan blijven bekoren en of ik zo positief blijf bij mijn 'eindafrekening' :). Ik hou jullie op de hoogte!

Nog een fijne zondag en tot gauw!