Strikken...

Mensen die mij kennen, weten dat ik al een tijdje op zoek ben. Op zoek naar mezelf, maar zeker ook naar liefde, bevestiging, rust, spanning, creativiteit en nog zoveel meer. Eigenlijk staan bepaalde dingen mekaar in de weg, maar zo ben ik nu eenmaal. Een vat... een vat vol... waar soms eens aan geschud of waar echt broodnodig een deksel op gegooid moet worden. Iemand had dat vat behoorlijk in de hand en dat was naast mezelf zeker ook mijn partner. Maar die partner is er niet meer. Hij kon het niet meer, hij was op. Wat ik nog steeds een behoorlijk spijtige zaak vind.
Daarom ook het volgende boek als mustread. Ik kwam hem tegen op het net en had er nog nooit eerder van gehoord. Niet van het boek, niet van de schrijver. En onder het motto 'een mustread moet niet altijd een reeks zijn' zal ik het vandaag over 'Strikken' van Domenico Starnone hebben.

‘Strikken’ van Domenico Starnone is een zinderende, woedende roman, het verhaal van een vlucht, van een terugkeer en van de onzichtbare banden die ons voorgoed aan elkaar ketenen. Vanda en Aldo zijn jong getrouwd maar na twaalf jaar huwelijk – jaren waarin de seksuele revolutie ook Italië bereikte – is Aldo toe aan iets anders. Vandaar dat hij nu in Rome zit, verliefd op de vluchtige charme van een jong, onbekend meisje met wie alle dagen vrolijk zijn, terwijl zij met hun twee kinderen in Napels achterblijft, razend, en met onbeantwoorde vragen.

(bron: zoeken.houthulst.bibliotheek.be)

Bron:

* https://www.tzum.info/2017/09/recensie-domenico-starnone-strikken/