Mijn eerste mening over de eerste van Frieda Klein

Eindelijk weer eens echt boeken lezen, heerlijk. Ik kan het niet genoeg zeggen. In de vakantie is er wel even tijd voor. Benieuwd hoe het straks is als ik weer aan de slag moet, maar ik probeer de lijn door te trekken. Ik kan niets beloven, maar ik ga wel mijn uiterste best doen. Dit ben ik vooral mezelf, maar ook mijn lezers verschuldigd ;).

Een paar dagen terug begon ik in het alom bekende eerste boek rond Frieda Klein, een personage van het schrijversduo Nicci Gerrard en Sean French: Blauwe maandag. Wat ik onder een tweetal dat boeken schrijft moet voorstellen, weet ik nog steeds niet goed want ik kan me niet inbeelden wie welke taken op zich neemt. Maar bij Gerrard en French werkt het wonderwel. Onder de naam Nicci French schreven ze immers al een hele resem boeken. Je kon er een tijd terug al iets over lezen op mijn blog (Zeven dagen in een week), maar ik wijd in de toekomst zeker nog een nieuwe 'mustread' aan de andere boeken van Nicci French.

Flaptekst

Frieda Klein is psychoanalytica. Ze leidt een strak georganiseerd leven, dat vooral gericht is op het helpen van anderen. Niet alleen haar patiënten, maar ook haar familie en vrienden kunnen altijd op haar rekenen. De onrust in haar hoofd probeert ze te verdrijven met lange nachtelijke wandelingen door haar geliefde Londen.

Frieda is ervan overtuigd dat wat zich in het hoofd van haar patiënten afspeelt controleerbaar is. Dan vertelt een van haar patiënten dat hij ervan droomt een kind te hebben, met rood haar en sproeten. Kort daarna verdwijnt een jongetje dat aan die omschrijving voldoet en wordt Frieda geconfronteerd met de onbeheersbare werkelijkheid die zij altijd angstvallig buiten de deur heeft weten te houden.

Kan Frieda's kennis van de menselijke geest de recherche helpen bij het vinden van het jongetje? Is er een verband met een ontvoeringszaak van tweeëntwintig jaar daarvoor? En zal de dader worden ontmaskerd?

Mijn eerste mening

Het is niet de eerste keer dat ik in dit boek begon. Daarom raasde ik nu over de eerste pagina's terwijl dit de vorige keer niet het geval was. Ik vind namelijk dat je er je gedachten moet bijhouden. Niet dat het verhaal superingewikkeld begint, dat niet, maar ik heb het gevoel dat alle details belangrijk zijn. Zo is de taal wel begrijpbaar en dus zeker niet te moeilijk, eerder doordacht en met hier en daar wat tierlantijntjes. Fijn vind ik dat. Soms mag het wel eens lekker makkelijk en klef, andere keren hou ik wel van wat nieuwe woorden, leuke zinspelingen of doordachte taalstructuren. Dat brengt me immers wat bij om zelf nog beter te worden in het schrijven van eerste meningen en recensies ;). 

Het personage rond Frieda Klein krijgt doorheen het verhaal steeds meer invulling en er wordt eigenlijk niet echt geheimzinnig rond haar gedaan. Rechttoe rechtaan wordt er verteld waarvoor deze arts staat, wat er in haar omgaat, wat er in haar leven gebeurt en waar ze van geniet of helemaal niet tegen kan. Op die manier kun je je een steeds beter beeld van haar vormen en is het ook mogelijk om je met haar te vereenzelvigen. Dat klinkt misschien wat zwaar, maar ik vind dat wel fijn. Dan zit je in dat boek en loop je tussen de personages. Een gevoel dat ik echt wel heb gemist.

Wat het verhaal betreft, werden al een aantal tipjes van de sluier opgelicht, maar ik weet eigenlijk niet goed waar het naartoe gaat. Terwijl ik voor de personages wel van duidelijkheid hou, is het achterhouden van informatie in een literaire thriller dan weer een pluspunt. Alleen dan wordt het spannend. En dat is Blauwe maandag zeker. Niet op een manier waarbij je tanden er bijna uit klapperen, maar eerder in de vorm van een soort onrust die steeds groter wordt. Ook dat is niet elke schrijver gegeven, om daarin te slagen. Ik ben dus benieuwd naar het vervolg en laat dat nu juist het grootste pluspunt zijn!