Wie nog nooit over Lucinda Riley heeft gehoord, leidde de afgelopen jaren wellicht een waar kluizenaarsbestaan. De Ierse schrijfster is echt overal. Niet alleen met haar reeks 'De zeven zussen', maar ook met tal van andere boeken. De ene bestseller na de andere rolde uit haar pen, al zullen er jammer genoeg wellicht niet meer veel verhalen worden uitgegeven. Deze schitterende auteur stierf immers vorig jaar aan de gevolgen van kanker. Ze werd amper 55 jaar.
Ooit las ik al eens een deel van die zeven zussen, maar daar vertel ik je later zeker nog meer over. Vandaag zal ik het echter over 'De olijfboom' hebben. Een boek uit 2016, dat drie jaar later in het Nederlands werd uitgegeven.
Flaptekst
Tijdens een zwoele zomer in Cyprus wordt de jonge Helena voor het eerst in haar leven verliefd. Nu, vierentwintig jaar later, erft ze het vakantiehuis waar ze destijds verbleef en ze besluit de zomer in Cyprus door te brengen met haar gezin.
Maar zodra ze in het huis aankomt, wordt ze herinnerd aan de geheimen die ze destijds op het eiland heeft achtergelaten. Haar man, William, en haar zoon, Alex, weten niets van haar verleden.
Een toevallige ontmoeting met haar jeugdliefde zorgt voor een botsing tussen Helena's verleden en het heden, wat grote gevolgen heeft voor haar gezin. De dertienjarige Alex zoekt naar antwoorden en Helena weet dat ze niet langer kan weglopen voor de waarheid.
Mijn eerste mening
Het is vreemd maar eindelijk voelt het alsof ik het leesvirus weer te pakken heb. Ik wil niet te vroeg victorie kraaien want ik waande me ooit al op dat punt en toen kende ik meerdere malen een terugval. Nu lijkt het echter alsof ik terug in het boek zit. Eindelijk! Zo verlangd naar dat gevoel. Ligt het aan de schrijfster of deels ook aan mij? Wellicht een wissel- en samenwerking van beide. Ik probeer me er niet al te veel vragen bij te stellen (al is dat moeilijk voor mij) en er gewoon van te genieten.
Intussen heb ik een honderdtal bladzijden van 'De Olijfboom' gelezen en ik ben helemaal mee in het verhaal. Of laat ik het houden op 95%. Helena trekt met haar oudste zoon Alex en haar dochter Immy naar Cyprus. Ze belandt er in het huis van haar peetoom dat ze na zijn overlijden heeft geërfd. Ze wil er snel terug een thuis van maken en nog liefst voordat haar man William en haar tweede zoon Fred aankomen.
Daarbij krijgt ze de hulp van Alexis, een oude bekende. Alex is helemaal niet opgezet met de Cypriotische halfgod en ziet hoe de man naar zijn moeder kijkt. Wat speelt er tussen hen of wat heeft er ooit tussen hen gespeeld? Alex is een hoogbegaafde jongen en ziet dingen die andere kinderen van zijn leeftijd misschien niet zouden zien. Daar komt nog bij dat William niet zijn vader is, maar wie dan wel? Hij worstelt steeds vaker met zijn afkomst en wil open en eerlijk met zijn moeder kunnen praten. Lukt het onder de Cypriotische zon of is er te veel randanimatie in de vorm van bezoekers en oude liefdes?
In de vorm van een dagboek wordt het verhaal rond Helena, Alex en Alexis verteld. Voorlopig weten we nog niet heel veel, maar je merkt wel dat er van alles gaande is. Zo komt ook de dochter van William (en dus de halfzus van Alex) op bezoek. Haar moeder hield haar nochtans een hele tijd weg van het gezin van Helena en dus weten ze ook niet hoe de verhoudingen ten opzichte van elkaar zullen zijn. Een onderwerp dat brandend actueel is want een kerngezin met mama en papa en 'echte' kinderen (als ik het zo mag benoemen) is niet meer zo standaard. Ik lees er dan ook met veel nieuwsgierigheid over, ook al gaat het hier over fictie.
Daarnaast komt er ook nog een vriendin op bezoek die net een liefdesbreuk achter de rug heeft (of er eigenlijk nog middenin zit) waardoor ik ook hier misschien herkenningspunten zal terugvinden.
Om nog maar te zwijgen van het gezin met een halfgare zoon die ook nog z'n opwachting in Pandora zal maken. Als we Alex mogen geloven zal het geen pretje zijn om met hen onder één dak te wonen. Gelukkig heeft het vakantiehuis ruimte genoeg en is er ook een zwembad om wat af te koelen.
Genoeg ingrediënten dus voor een geslaagde, spannende en veelzeggende roman. Al is er één iets waar ik een heel klein beetje over struikel. Het boek begint in 2016 en dan keren we terug naar 2006. Het gaat dus over een sprong van 10 jaar, al wordt er ook op de flaptekst gesproken over een intermezzo van een kleine kwarteeuw. Die 24 jaar was dan voor 2006 en ik begrijp het theoretisch wel, maar het marcheert niet zo goed in mijn hoofd. De chronologische volgorde geraakt precies niet zo goed geautomatiseerd. Het kan aan mij liggen (en dat zal wellicht wel zo zijn), maar ik probeer me erover te zetten. Soms moet ik eens heel bewust stilstaan over welke periode het nu gaat. Al blijven we eigenlijk in 2006 en dus moet ik me niet al te veel zorgen maken. 2016 was wellicht enkel de intro van het boek omdat het in dit jaar werd uitgebracht.
Kort samengevat:
+ meeslepend verhaal, mooie omkadering (het warme, mediterraanse Cyprus), actuele gezinsvormen, boeiend (niet te veel prijsgeven, maar toch voldoende), duidelijke personages, verschillende personages, duidelijke taal, vlot te lezen
- kan er geen bedenken, behalve dan mijn eigen issue met de tijdsbalk ;)
