Welkom hier! Op deze blog vind je niet alleen boekentips en mijn mening over boeken en films, ik verzamel ook info over auteurs en acteurs. Heel veel snuffelplezier en twijfel vooral niet als je een reactie wil achterlaten! Vind je niet wat je zoekt? Dan heb ik ook nog Gietjes Corner, Gietjes Weetjes en Gietjes Maksels en Baksels voor jullie!
Oké, de trilogie 'Dirty Little Secrets' van Anja Feliers had letterlijk en figuurlijk niet zoveel om het lijf, maar ik ben toch blij dat ik eindelijk nog eens een reeks helemaal uitlas en dit zonder boeken opnieuw te hoeven lezen. Een mijlpaal als je het mij vraagt! Dat brengt mijn gelezen boeken deze vakantie ook op een totaal van vijf. Daar kan ik niet ontevreden mee zijn. Uiteraard staan we nog niet op het punt waar we zouden willen zijn, maar als ik tegen 31 augustus zes boeken helemaal heb uitgelezen, dan zal ik toch een beetje trots op mezelf zijn! Zeker als ik bedenk van waar ik kom. Je kunt dus zeker nog een eindverslag over 'Vlinderslag' verwachten en misschien dat ik in de laatste week van augustus nog ergens de tijd vind om nog een eerste mening van een volgend boek neer te schrijven. Al mag ik mezelf in die periode van het jaar niet al te veel druk opleggen want sowieso is het dan al heel erg druk met de voorbereidingen voor het nieuwe schooljaar.
Dit gezegd zijnde neem ik jullie graag mee naar 'Adembenemend', het derde boek van de trilogie 'Dirty Little Secrets'.
Gegevens
Uitgegeven in 2022
Uitgever: Anja Feliers en Pelckmans Uitgevers nv
Omslagontwerp: bij Barbara
Omslagbeeld: Shutterstock
Zetwerk: www.intertext.be
Foto auteur: Luna Meers
Ontwerp ornamenten: Tara Meers
ISBN: 978 94 6401 3535
NUR: 343
Aantal pagina's: 294
Verhaal
Louise betrapte op het einde van het tweede boek haar beste vriendin Claire met haar minnaar Tyler. Dat was in een hotelkamer in Maastricht. Ze wil er geen seconde langer blijven en daarom zoekt ze in het midden van de nacht een uitweg bij Alexander. Hij is immers al jaar en dag haar beste vriend en ze weet ook dat er gevoelens spelen, maar hij is nu bij Trix.
Alexander besluit om Louise te helpen en brengt haar van Maastricht naar Nieuwpoort, maar niet voor Tyler eerst nog eens zijn zeg in de lobby van het hotel komt doen. Louise is zodanig verward, overstuur en gebroken dat ze maar wat graag even bekomt in het vakantiehuis van de ouders van Alexander. Hij kan echter niet de hele tijd bij haar blijven. Er moet immers gewerkt worden én zijn vriendin wacht thuis op hem. Kunnen ze elk afzonderlijk uitmaken wat ze voor elkaar voelen en hoe ze daarmee zullen omgaan of komt Tyler weer roet in het eten gooien? En wat met de band tussen Louise en Claire? Kan daar nog iets worden hersteld?
Mijn mening (+/++)
Dit boek vond ik net iets minder dan het tweede deel, dat vond ik qua spankracht net nog een tikkel beter. Uiteindelijk weet je hier al 300 pagina's lang hoe het zal uitdraaien. Al zorgt Feliers wel nog voor iets extra. 'Adembenemend' is niet echt spannend en een tikkel voorspelbaar maar deze schrijfster zorgt wel voor amusement en gewoon goed geschreven boeken. Vandaar dat ik eigenlijk al zin heb om een volgend verhaal van haar te lezen. En dat is uiteindelijk een kunst volgens mij. Mensen aanzetten om meer van jouw werken te doen lezen, het is zeker niet iedereen gegeven.
Adembenemend past heel erg goed bij de vorige twee boeken, Feliers heeft een heel vlotte schrijfstijl en de dingen die op het pad van Louise komen zijn wel herkenbaar (zij het soms in een andere context). Zo ben ook ik al eens echt ontgoocheld geweest in een vriendin en voel(de) ik me echt bedrogen, maar uiteindelijk is er wel nog steeds een band die je in al die jaren ervoor hebt opgebouwd. En 'houden van' is duidelijk ook niet altijd (meteen) genoeg om er iets gelukkigs van te maken. Vreemd hoe je bepaalde boeken precies op een moment van je leven leest dat ze er eigenlijk toe doen. Is het toeval of is er toch iets van energie die je in een bepaalde richting stuurt. Ik ben op dat vlak nog een leek en er valt nog zoveel bij te leren. Maar hoe dan ook, ik heb er iets aan gehad, aan het lezen van dit boek. En daar doen we het toch voor. Op naar de volgende!
Zoals jullie eerder al merkten, hou ik wel van Vlaamse series. Elk jaar komen er een aantal nieuwe dingen uit en doorheen het schooljaar vind ik weinig tijd om die te bekijken. Dan is een vakantieperiode daar ideaal voor. In de zomervakantie vertoef ik 's avonds soms toch wat liever buiten, maar aangezien het weer de afgelopen maand geen zo'n vette was, zakte ik soms toch eens onderuit in mijn zetel. Al kijk ik eigenlijk nog meer vanachter mijn bureau. Niet dat dit evengoed zit, maar dan ben ik aan het knippen of aan het voorbereiden voor school en dan zet ik iets op als achtergrond. Al gebeurt het wel eens dat de achtergrond eerder voorgrond wordt :). Maar in de vakantie mag en kan alles (of toch heel veel).
Vandaar dat ik afgelopen week tijd maakte voor 1985. Deze serie werd in het begin van dit jaar uitgezonden op Eén en La Une en kun je nu nog steeds integraal bekijken op VRT MAX. Ik had jullie graag een trailer getoond, maar ik vind niet meteen een bruikbare video.
Gegevens
Genre: Drama, misdaad
Regie: Wouter Bouvijn
Scenario: Willem Wallyn
Camera: Wim Vanswijgenhoven
Montage: Pieter Smet
Muziek: David Martijn en Jeroen Swinnen
Taal: Nederlands en Frans
Speelduur: Elke aflevering +/- 50 minuten
Inhoud
In de woelige jaren '80 was het allemaal nog helemaal anders in België. Ik werd erin geboren, maar dat wil meteen ook zeggen dat ik er weinig van meekreeg. Van mijn eerste levensjaren weet ik sowieso niet heel veel meer. Maar ons land daverde op zijn grondvesten. Er werden immers wel wat aanslagen gepleegd en de Bende van Nijvel stond heel frequent in de kranten.
Van het moment dat je begint met het bekijken van deze serie word je ondergedompeld in de sfeer van die jaren. De huizen, de kledij, de gezinnen die in beeld worden gebracht, schetsen moeiteloos hoe het in die tijd was. In de eerste aflevering maak je kennis met Marc en zijn moeder. Franky, zijn beste vriend komt hem oppikken om uit te gaan. Franky zijn zus Vicky is trouwens DJ en ze gaan samen met haar feesten. Je ziet meteen dat Franky en Marc voor elkaar door het vuur gaan en dat Marc in alle stilte wel een oogje op Vicky liet vallen. Franky is de flamboyantste van de twee, maar ook zijn klein hart is duidelijk te zien (omdat de band met zijn vader niet is zoals je het tussen vader en zoon zou verwachten).
Samen vertrekken ze naar de rijkswachtersschool terwijl Vicky rechten studeert. De jongens hebben elkaar beloofd alles samen te doen, maar al snel geraken ze op een ander pad. Marc wil alles volgens het boekje doen terwijl Franky door toedoen van Philippe Debels er eigenlijk de kantjes van af rijdt.
Eerste mening
Vlaamse series zijn mijn ding en als ze dan nog gecombineerd worden met de geschiedenis van ons land, dan is dat de kers op de taart. Ik heb tot nu toe erg genoten van deze serie. Er is niet alleen het verhaal van de twee vrienden en hoe goed je intenties ook zijn, dat de wegen kunnen scheiden zonder dat je het zelf wil, er is daarnaast zoveel meer. Marc die stiekem verliefd is op Vicky (denk ik), maar die geduldig wacht en gewoon extreem lief voor haar is. Vicky die haar weg zoekt in Brussel, maar die tegelijk ook de warmte van een gezin mist. Marc die opgroeit met zijn moeder omdat zijn vader en gewezen rijkswachter dood is en Franky en Vicky die wel nog hun vader hebben, maar waar hun moeder overleden is. Marc wil heel graag weten welke rijkswachter zijn vader was, Franky wil zich in de gratie werken van zijn vader en thuis wachten twee alleenstaande ouders op hun kroost. Zij het op een heel andere manier.
Terwijl Franky en Marc hun opleiding bij de rijkswacht volgen, loopt er daar van alles mis. Er is de aanslag op rijkswachter Vernaillen en zijn vrouw en er verdwijnen tijdens een wacht van Franky een aantal wapens uit de kazerne. Het is duidelijk dat niet iedereen het zo nauw neemt met de wetten en dat niet alle rijkswachters hetzelfde boekje volgen. Maar wie komt er zonder kleerscheuren uit, wie blijft zonder verpinken recht op zijn doel afgaan en wie laat zich misleiden door anderen. Ik ben alvast heel erg benieuwd naar het vervolg! Van zodra ik de acht afleveringen achter de kiezen heb, schrijf ik hier een eindverslag neer.
Ik kon het weer niet laten, om twee boeken door elkaar te lezen. Vroeger deed ik dit eigenlijk nooit. Aan een verhaal beginnen was in de meeste gevallen dit boek ook effectief uitlezen voor ik aan een ander werk begon. Heel zelden legde ik eens iets aan de kant als ik het echt heel erg slecht vond. Maar voor de rest: boek per boek, van begin tot eind. En oké, toegegeven, soms al eens spiekend naar een eind als ik het heel erg spannend vond :).
Na mijn vreselijke leesdip liep het helemaal anders. Keer op keer zocht ik opnieuw naar die kick. Dat gevoel om te verdwijnen in een wereld die de jouwe niet is, maar tijdelijk eigenlijk net juist wel. Opgenomen worden in een scène, familie, landschap en je daar voelen. Genietend van het geluk of net op je tenen wegsluipend omdat je geen getuige van een tafereel wil zijn.
Dat is waar lezen voor mij om gaat. Ontspannende spanning of net spannende ontspanning. Ik vind het naast zovele anderen dingen echt heel interessant. Soms maakt het je hoofd leeg, andere keren misschien net een tikkeltje voller, maar het doet iets met je. Je leert bij, het beroert, het ontroert,...
Maar dat gevoel miste ik dus al die voorbije jaren. Door een gebroken hart. Wat dat niet met een mens kan doen. Beetje bij beetje probeer ik mijn goede oude gewoontes weer op te rakelen, ook al sta ik nu misschien een tikkeltje anders en ook volwassener in het leven. Getekend, maar ach, tekeningen groot of klein, lelijk of heel mooi, ze ontroeren en beroeren net als boeken.
Vandaar dat ik mezelf beloofde om het weer bij één boek te houden, van begin tot eind. Op die manier is het volgens mij makkelijker om een te worden met een boek, met personages, met een verhaal. En dat lukte me de voorbije maand echt aardig. Tot ik dus het derde deel van de 'Dirty Little Secrets'-trilogie in huis haalde en ik gewoon zo benieuwd werd naar wat er nu met Louise zou gebeuren.
Eerst even een zijsprongetje naar 'Adembenemend' van Anja Feliers dus. Maar ik hou jullie eraan, de eindbeoordeling over 'Vlinderslag' zul je komende maand zeker ook nog op Gietjes Boekies en Movies kunnen lezen, dat beloof ik nu meteen plechtig!
Flaptekst
Nadat Louise Tyler opzocht in Maastricht, ontvlucht ze in allerijl de stad. De confrontatie met Tylers uitspattingen en de impact daarvan op haar leven doen haar terugvallen op zichzelf. Ze zoekt én vindt de antwoorden die nodig zijn om komaf te maken met haar verleden. Daardoor beseft ze al snel dat er maar plaats is voor één man in haar leven: de man die er altijd al was voor haar, Alexander.
Maar om hem te overtuigen van haar diepste gevoelens, zal ze alles op alles moeten zetten en zich volledig moeten blootgeven.
Worden Louises ultieme fantasieën eindelijk vervuld?
Eerste mening
Je hebt zo van die boeken die niet eeuwig zullen blijven hangen en die je ook niet zal vermelden als iemand je vraagt: 'Wat moet je echt gelezen hebben?' Maar als je nu op zoek bent naar een spannend (of eerder een tikkeltje prikkelend) verhaal dat letterlijk en figuurlijk niet zo veel om het lijf heeft, dan zou ik toch deze trilogie aanraden. De boeken lezen echt als een trein en hoe je het nu draait of keert (of misschien wel afkeurt wat er allemaal gebeurt), ik denk dat wie wat luchtige lectuur nodig heeft zich echt kan vermaken met 'Dirty Little Secrets'. Anja Feliers schrijft vlot, je kan je voldoende vereenzelvigen met het hoofdpersonage en het is niet van de pot gerukt wat ze meemaakt. Vroeger had ik eigenlijk geen flauw idee wat er allemaal in de wereld gebeurde, maar neem het van mij aan, er kan wel wat.
Louise is vooral een zoekende jonge vrouw en ik denk dat er velen onder ons dat zijn. Of je nu single bent, in een relatie of getrouwd. Wat ze meemaakt lijkt in eerste instantie spannend, maar je merkt algauw dat ook zij eigenlijk naar rust en stabiliteit zoekt. Naar vertrouwen, naar respect, naar liefde. Misschien kan ik er nu al van uitgaan dat het met haar wel goedkomt (want zo gaat het toch meestal in fictie), maar ik ben wel nog altijd benieuwd naar welke lijken er nog uit de kast zullen vallen en hoe Louise daarmee om zal gaan. Welke obstakels zal ze nog moeten overwinnen om te geraken waar ze wil zijn. Hoop houden, moed, dat doe ik voor haar, maar stiekem ook voor mezelf :).
Je hoeft niet altijd mooi te zijn om iets te bereiken, maar Yusra Mardini haar blik heeft toch iets magisch. Ik zag haar en keek ernaar, bleef net iets langer bij de cover van haar boek hangen. En dat is uiteraard wat een schrijver wil bereiken. Ze kijkt, maar ze kijkt ook niet. Wat ziet ze? Wat denkt ze? Het waren maar een paar vragen die door mijn hoofd schoten. Oordeel zelf maar hieronder...
Daarbij komt nog dat er op de voorkant een quote van Barack Obama staat en aan de ommezijde eentje van niemand minder dan Khaled Hosseini. Dan heb ik eigenlijk geen seconde meer getwijfeld en bracht ik 'Vlinderslag' mee van de bibliotheek.
Flaptekst
'Niemand kiest ervoor om vluchteling te worden. Ik moest mijn thuisland verlaten om in leven te blijven, ook als ik daarbij het risico liep om dood te gaan.'
Yusra Mardini ontvlucht Syrië in 2015. Aan de Turkse kust stapt ze in een kleine rubberboot vol vluchtelingen, die op weg gaat naar Griekenland. Al na een kwartier begeeft de motor het en begint de boot te zinken. Yusra en haar zus springen overboord en trekken de overvolle boot drieënhalf uur lang door open water, tot ze aankomen op het strand van Lesbos. Daarmee redden ze het leven van alle opvarenden.
Vlinderslag is het verbluffende verhaal van deze inspirerende jonge vrouw, die haar reis begon in het geteisterde Damascus en via een levensgevaarlijke route door Europa uiteindelijk Berlijn bereikte. Vandaaruit kon ze haar olympische droom verwezenlijken: zwemmen op de Spelen in Rio de Janeiro.
Mijn mening
Intussen las ik al een veertigtal pagina's en ik moet zeggen dat je meteen in het verhaal zit. Yusra en haar zus Sarah worden van bij de geboorte keihard getraind door hun vader. Hij had een zwemdroom voor zichzelf en projecteert deze nu op zijn dochters. Alles moet daarvoor wijken. Wat hij niet ziet, is dat hij zijn gezin daar niet altijd even gelukkig mee maakt.
Er sluimeren echter ook rellen en opstand in en om hun thuisland Syrië. Eerder waren er al revoluties in Libië, Egypte en Tunesië en in eerste instantie is het gezin Mardini er nog van overtuigd dat zij veilig zijn, maar Syrië ontspringt de dans niet. Het wordt steeds gevaarlijker en hun wereld wordt steeds kleiner. De werkplek van de moeder is niet meer bereikbaar en ook thuis horen ze vaak geweerschoten. Blijven ze of worden ze gedwongen om te vertrekken?
Uiteraard weet ik dat ze uiteindelijk zullen vertrekken want daar gaat het verhaal tenslotte over, maar dit stuk van het verhaal las ik nog niet. Al ben ik wel benieuwd naar het vervolg. Hoe zal het Yusra en haar familie vergaan? Wanneer beslis je uiteindelijk om je thuisland te ontvluchten? Wat neem je mee en wat laat je achter? Wie laat je achter? Hoe bang ben je? Denk je aan een toekomst? Droom je of blokkeer je? Juist ja, ik schreef het al eens eerder, ik mag mezelf niet zoveel vragen stellen. Mislukt :).
Het is niet het eerste boek dat ik over deze problematiek lees en dus weet ik er wel al het een en ander over, maar elk verhaal is anders, persoonlijk. Vandaar dat ik geboeid aan het lezen ben. Het verhaal is heel erg vlot geschreven (wat niet altijd het geval is met waargebeurde verhalen) en het nodigt zeker en vast uit om verder te lezen. Je hoort dus heel snel terug van me! Nog een goeie 250 pagina's en er kan alweer een eindbeoordeling geschreven worden!
Zoals ik eerder al eens zei, hou ik van Vlaamse series. Er zijn er wel wat, maar ik heb tijdens het schooljaar zelden de tijd om er eentje te volgen. Eerlijkheidshalve moet ik er ook aan toevoegen dat ik het zoveel fijner vind om met twee te kijken. Lekker gezellig op zondagavond voor de buis, met een hapje en een drankje. Een kaarsje en een deken als we het over de herfst, winter en lente hebben, al durf ik dat ook wel eens in de zomer te doen. Het schept een sfeer, een kader waar ik mateloos kan van genieten. Maar het loopt hier niet zoals ik het graag zou willen. Nadat mijn jeugdliefde na vijftien jaar vertrok waren er teveel eenzame jaren. Tot ik mijn hart weer openstelde. Ik bloeide terug open, mijn leven kreeg weer zoveel meer kleur. Tot er strubbelingen kwamen, onbegrip van beide kanten. Er was geen andere oplossing dan er een punt achter te zetten om ergens terug wat rust te vinden. Thuis te komen bij onszelf. Maar laat me stellen dat ik hem nog steeds mis en nog onnoemelijk graag zie.
Daarover ga ik het hier echter verder niet hebben. Ik doorspek mijn artikels meestal wel met wat persoonlijke zaken, maar jullie zijn hier voor films, boeken en series en daar wil ik het vandaag zeker ook over hebben. Dat is en blijft de hoofdzaak hier :).
De afgelopen weken was ik al wat aan het voorbereiden voor het komend schooljaar en elke zomer maak ik dan ook alle klaspuzzels eens opnieuw. Dan weet ik of ze nog compleet zijn. Want zeg nu zelf: een puzzel maken waar stukken ontbreken, dat is helemaal niet fijn. Tijdens dat controleren, zette ik Arcadia op. Ik had er al heel veel over gehoord en eigenlijk nogal wat negatieve commentaar, dat ik het meer dan tijd vond om er mijn eigen mening over te geven. Vandaar dat ik wat tijd uittrok om de achtdelige Belgisch-Nederlandse tv-reeks met een gezonde interesse te bekijken.
Wil je graag een voorproefje? Dan kun je een filmpje bekijken via onderstaande link.
Scenario: Philippe De Schepper, Bas Adriaensen, Zita Theunynck
Camera: Martijn Cousijn
Montage: Mathieu Depuydt
Muziek: Bart Demey, Tania Gallagher
Kostumering: Jutta Smeyers
Uitgezonden in 2023
Verhaal
Het verhaal draait eigenlijk rond één familie, een nieuw samengesteld gezin dat je hierboven op de foto ziet. Pieter Hendriks (gespeeld door Gène Bervoets) woont samen met Cato Christiaans (Monic Hendrickx). Pieter heeft twee dochters: Milly (Abigail Abraham) en Luz (Lynn Van Royen) en ook Cato heeft er twee: Alex (Melody Klaver) en Hanna (Ellie de Lange).
In de eerste aflevering wordt Pieter opgepakt omdat hij zou sjoemelen met scores. Scores hoor ik je denken? Ja, de familie woont in Arcadia en dat is een wereld waar iedereen een chip in de hand geplant krijgt. Via deze chip wordt er bijgehouden hoe gezond je leeft, wat je voor werk doet, hoeveel je beweegt, hoeveel suiker je eet,... Gelijk wie zich afzet tegen het systeem krijgt puntenverlies of nog erger: wordt verbannen naar de Buitenwereld. Dat overkomt ook Pieter.
Omdat Milly een soldaat is, vraagt ze haar overzetting naar de rand van de beschaving en gaat ze op zoek naar haar papa. Leeft hij nog of is dat onmogelijk? Wat is er in de Buitenwereld of is daar eigenlijk helemaal niets? Ze wil het weten, zelfs als ze daar haar eigen gezin (haar man en zoon) in gevaar moet voor brengen.
Intussen vecht haar familie voor wat ze waard is. Zonder hoofd van het gezin is het moeilijk en natuurlijk rijst ook de vraag wie van het gezin op de hoogte was van de puntenvervalsing van Pieter. Hun mooie huis moeten ze achterlaten en er sneuvelen ook enkele jobs. Slagen ze erin om zelf te overleven of hebben ze hulp van buitenaf nodig? Het wordt een kluwen van oneerlijke voorstellen en van bedrog, leugens en gesjoemel. Wie overleeft en welke geheimen komen uit?
Daarvoor moet je zelf maar naar VRT.MAX kijken :). Je vindt alle acht afleveringen onder de volgende link: Arcadia.
Acteurs
Omdat het een samenwerking is tussen België en Nederland, heb ik intussen ook weer een aantal nieuwe acteurs ontdekt. En er zitten een aantal pareltjes tussen. De meeste Belgische acteurs kende ik, zeker Gène Bervoets en Lynn Van Royen. Die laatste hoort trouwens echt wel tot mijn favorieten. Niet alleen als actrice, maar ook als vrouw. Benieuwd naar wie ze is, dan raad ik zeker haar Instagrampagina aan! Ook al ken ik ze niet persoonlijk, de keuzes die ze maakt, waar ze voor staat, daar kan ik me vaak volledig in vinden. Zeker wat haar verbintenis met haar eigen lichaam en de natuur betreft!
Doet me er trouwens bij stilstaan dat ik eerder al meer mooi werk van haar zag, maar er hier op Gietjes Boekies en Movies nog niets over schreef. Daar moet ik ook dringend eens werk van maken.
Daarnaast wil ik zeker ook eens Abigail Abraham in de verf zetten. Ze kwam me wel bekend voor, maar kon niet onmiddellijk zeggen waar ik ze nog had zien spelen. Jaren geleden was ik een hele grote fan van Thuis en daar speelde ze van 2011 tot 2013 een rol in. Vandaar dus... Milly zet ze hier voor mij ijzersterk neer.
Er zijn ook kleinere rollen voor een aantal Belgen. Maar ze hebben allemaal klinkende namen: Michaël Pas, Wim Opbrouck, Boris Van Severen, Nathali Broods (topactrice met een prachtige stem!), Ward Kerremans, Mathijs Scheepers,...
Wat de kant van de Nederlanders betreft, daar kende ik eigenlijk geen enkele acteur. Fijn om steeds nieuwe mensen te leren kennen. Dat komt mijn quizkennis trouwens ook ten goede :). Al geniet ik er ook gewoon van, zonder altijd kennis te hoeven opdoen.
Voor mij sprong één acteur er wel uit, maar dat ligt wellicht niet alleen zijn prestaties, maar ook aan zijn rol. Maarten Heijmans vertolkt de rol van Marco Simons. In het begin is hij een harde, meedogenloze Regulator, maar al snel blijkt dat hij ook enkele demonen uit het verleden meesleept en toch een hart heeft. Zit het op de juiste plaats of blijft hij achter het systeem staan en de verkeerde mensen beschermen? Oordeel zelf maar in onderstaand filmpje.
Mijn mening (++/+++)
Deze serie valt onder de noemer sciencefiction, maar eerlijk gezegd zou ik Arcadia zelf niet onder die noemer zetten. Oké, er wordt een wereld gecreëerd die niet bestaat, maar er gebeuren geen al te gekke dingen. Eigenlijk bekijk ik het eerder al iets dat heel goed mogelijk is, een wereld die eigenlijk wel te creëren valt al hoop ik uiteraard van niet. Je kunt wel een aantal levenslessen uit Arcadia halen en ik word nog maar eens gesterkt in het verhaal dat je niet altijd de kudde hoeft te volgen. Dat er mensen moeten zijn die hun hart volgen, ook al komen ze daardoor in de problemen.
Als ik de recensies mocht geloven, dan was het de moeite niet om deze serie op te zetten, maar ik heb er geen seconde spijt van gehad. Ik keek altijd uit naar de puzzel- of eetmomenten om verder te kunnen kijken. Het is spannend, er spelen topacteurs mee en ik kijk nu al uit naar seizoen 2. Al zullen we nog een tijdje moeten wachten, ik denk dat de opnames zelfs nog niet begonnen zijn. Maar eens het zo ver is, dan hoop ik hier nog steeds actief te zijn en jullie meteen te kunnen meedelen wat ik van het vervolg vond.
Enkele maanden terug probeerde ik uit mijn leesdip te komen met de Rosnay. Ik schreef dan ook meteen een eerste mening over 'Dit leven is van jou'. Miste je die? Dan vind je die onder deze link terug.
Ik raakte echter niet verder in het boek en ruilde het weer voor een ander. Ik moet je er niet bij vertellen dat ik dat zelf heel erg jammer vind. Vandaar mijn nieuwe poging en nu voor echt ;). Het gaat de afgelopen tijd niet slecht met mijn leesgedrag en ik ben dan ook heel erg opgetogen dat ik intussen al aan boek nummer vier in deze vakantie zit. Eerder las ik 'Ademloos' en 'Adempauze' van Anja Feliers en ook de parel 'Kinderen van de rivier' van Lisa Wingate. Wil je meer weten over deze boeken, kijk dan zeker eens bij 'GB -fictie volwassen'. GB staat voor gelezen boeken.
Uiteraard helpt het een beetje dat ik twee maanden verlof heb en dus wel wat tijd voor mezelf kan vrijmaken. Al heb ik zoals elke zomer wel het gevoel dat ik tijd te kort zal komen, maar dat is gewoon de aard van het beestje. Een tikkeltje perfectionistisch en gewoon ook veel dingen graag doen. Soit, het lezen staat voorlopig terug op de rails en dat willen we zo houden. Ook het bloggen over die boeken, vandaar vandaag mijn verslag over dit boek van Tatiana de Rosnay.
Gegevens
Uitgegeven in 2021
Nederlandse vertaling uitgegeven door Ambo|Anthos uitgevers
Oorspronkelijke titel: Célestine du Bac
Oorspronkelijke uitgever: Editions Robert Laffont
Omslagontwerp: Raphaëlle Faguer
Omslagillustratie: Plainpicture
Foto auteur: Charlotte Jolly de Rosnay
Aantal pagina's: 299
ISBN: 978 90 263 5603 2
Verhaal
Martin Dujeu woont met zijn vader in Parijs. Hij leidt een behoorlijk saai leventje en houdt zich vooral bezig met zijn hond, zijn vriend Oscar en met het schrijven van een boek. Tot hij Célestine op straat tegenkomt. Ze is een oude dakloze die iets bij Martin losmaakt. Hij gaat er elke dag naartoe en ze bouwen eigenlijk behoorlijk snel een band op. Célestine ziet in Martin een zoon die ze nooit heeft gehad en voor Martin vervult de vrouw misschien wel de rol van zijn moeder die lang geleden in een vliegtuigongeluk omkwam.
Mijn mening (++)
Als je wat recensies over het boek leest dan zijn de meeste mensen vooral enthousiast over het eerste deel van het verhaal. Terwijl ik dat eigenlijk net zo ben over het tweede stuk. Oké, ik kan erin komen dat mensen het vergezocht vinden en dat de breuk tussen beide delen te drastisch is, maar ik vind het net iets hebben.
In het eerste deel gaat het vooral over het leven van Martin en zijn vriendschap met Célestine. Op haar sterfbed wil ze echter drie wensen van de jongen vervullen en die komen in het tweede deel aan bod. Misschien vind je het van de pot gerukt, maar geef het een kans. Ik vind het alweer een staaltje van wat voor mij typisch de Rosnay is. Ze komt naar mijn gevoel met alles weg. Het is op een zodanig naturelle manier geschreven dat ik het goed vind, dat ik blijf lezen en dat vind ik een heerlijk gevoel.
Het eerste deel staat voor mij eigenlijk symbool voor wat een vriendschap moet zijn (het maakt niet uit hoe verschillend twee mensen zijn) en in het tweede deel laat ik dan weer de levenslessen wat varen. Dan zat ik achterover en genoot ik. Vond ik het zelfs een tikkel spannend. En ja, het is misschien wat over de top of er waren elementen die het misschien wat te sprookjesachtig maakten, maar ik vind het boek net anders. En dat mag. In tijden van massa's kuddedieren en weinig creativiteit, hou ik net van mensen die lekker hun eigen ding doen. Dus Tatiana, bedankt! Ik heb genoten van 'Dit leven is van jou'. En ik neem het mee om ook weer van mijn leven te leren genieten, ook al is mijn geluk niet compleet.
Anja Feliers kende ik al een tijd en ik weet dat haar boeken behoorlijke pageturners zijn. Ze tellen meestal niet al te veel pagina's en er staat ook niet al te veel tekst op één bladzijde. Vandaar dat ik in een paar dagen tijd het tweede deel van de 'Dirty Little Secrets'-trilogie achter de kiezen had. Intussen ben ik al in een volgend boek gedoken, maar daar vertel ik komende week zeker meer over.
Het gaat hier dus wel vlot. Vlotter dan de afgelopen jaren en daar ben ik heel erg blij om. Ik hoop echt dat ik in augustus, maar zeker ook in september die lijn kan doortrekken en dat die verdomde leesburn-out voorgoed achter me ligt. Dan zullen er hier eindelijk weer heel regelmatig verslagjes tevoorschijn komen en kan ik dit uitbouwen tot een waar paradijs voor de lezers (en film- en seriekijkers) onder jullie. Dat is toch altijd het opzet geweest van Gietjes Boekies en Movies toen ik deze blog in 2015 opstartte.
Maar goed, vandaag wil ik het over 'Adempauze' hebben. Eerder schreef ik mijn eerste mening over dit boek en die kun je hier opnieuw lezen. Wil je ook weten hoe de reeks begon, dan vind je het verslag van 'Ademloos' achter deze link.
Gegevens
Uitgegeven in 2022
Uitgeverij: Pelckmans Uitgevers nv
Omslagontwerp: bij Barbara
Omslagbeeld: Shutterstock
Zetwerk: www.intertext.be
Foto auteur: Luna Meers
ISBN: 978 94 6401 352 8
NUR 343
Verhaal
Louise en Claire zijn nog steeds beste vriendinnen die niet alles met elkaar delen. Tien jaar geleden werden er al dingen geheim gehouden en dat is nu eigenlijk niet anders. Al hebben ze intussen wel het bed met elkaar gedeeld. Wat is er aan de hand? Valt Louise nu plots op vrouwen of had het overmatig drankgebruik iets met hun uitspattingen na de klasreünie te maken? Louise was eigenlijk met Tyler, voelt iets voor haar beste vriend Alexander, maar heeft seks met Claire. Hoe kan dat en hoe moet het nu verder?
Tyler is misnoegd om wat hij tussen Louise en Alexander heeft gezien en aangezien hij haar na het feestje op de boot niet thuis vindt, trekt hij de verkeerde conclusies (nooit oké als je het mij vraagt, maar iedereen maakt zich er wel eens schuldig aan...). Tyler vertrekt dan ook weer naar zijn hometown Maastricht en zorgt ervoor dat hij niet meer bereikbaar is.
Alexander wil wel, maar is gekrenkt en hij weet ook niet of hij Louise nog kan vertrouwen. Daarom stort hij zich op Trix en wil eigenlijk niets meer met Louise te maken hebben. Via Claire hoort Louise dat zij wel nog afspreken met elkaar, maar dat hij haar niet meer wenst te zien. Een dolk in haar hart, maar wat kan ze eraan veranderen?
Claire en Louise zien elkaar wel heel regelmatig want ze werken immers samen. Over de spannende nacht hebben ze het niet meer, maar Louise voelt wel dat er nog altijd iets in de lucht hangt. Zelfs als ze niet alleen zijn. En dat ontgaat ook de vriend van Claire niet. Hij komt verhaal halen bij Louise, maar ze weet eerlijk gezegd zelf niet wat ze voor haar beste vriendin voelt.
Ook haar bazin heeft door dat er iets moet gebeuren en ze stuurt Louise samen met Claire naar Maastricht. Het is tijd om wat beslissingen te nemen en eindelijk te weten waar het verhaal naartoe gaat. Wil ze een einde maken aan het spannende verhaal met Tyler? Wil ze uitzoeken hoe het nu zit tussen haar en Claire en zal ze Alexander kunnen vergeten?
Mijn mening (+/++)
Even getwijfeld of ik vol voor de twee plusjes ging gaan. Eigenlijk heeft het boek opnieuw niet zo heel veel om het lijf, maar het las echt wel vlot én het einde was voor mij een tikkel verrassend en zelfs spannend. Op die manier slaagt Feliers erin om je zin te doen krijgen in het derde deel. Dat is alvast een van de boeken die ik op mijn lijst zet om bij het volgend bibliotheekbezoek mee te brengen. Ik hoop dan ook om tegen het einde van de vakantie de volledige trilogie op Gietjes Boekies en Movies te hebben staan!
Ik wilde nog niet al te veel verklappen over het eigenlijke verhaal, maar eigenlijk leest het gewoon heel makkelijk weg. Een ideale vakantieroman. Zeker voor twintigers denk ik dan. Oké, ik hoor al even niet meer tot deze categorie, maar ik voel me wel nog vaak zo jong. En ik kan me wel inbeelden hoe het voelt om zoekende te zijn. Dat ben ik ook, zij het op een hele andere manier dan Louise :).
